Het aantal bands uit het zuiden van het land dat in chauvinistisch Vlaanderen aan de bak komen, is op de vingers van een hand te tellen. Gelukkig lijkt er de laatste tijd wat verandering in te komen en staat Belgische rock niet per se meer voor een band uit Antwerpen of Gent. Na Girls In Hawaï en Hollywood Porn Stars is Malibu Stacy goed op weg om voet aan de grond te krijgen in Vlaanderen. Volkomen terecht, vinden wij na drie dagen onafgebroken luisteren naar G, debuutplaat van de heren.
Bij het ontluiken van de lente leggen wij al eens graag Pet Sounds op. Vrolijke deuntjes horen nu eenmaal bij de luchtige kledij die weer in het straatbeeld verschijnt. Een jaap van een kras maakte echter dat er niet veel Beach Boys te beluisteren viel. Maar als de nood het hoogst is, is redding nabij. Gelukkig is dat nog een zekerheid. Onze aandacht werd dan ook getrokken door een nummer dat we regelmatig hoorden op de nationale radio. "Los AnGeles" heet de song in kwestie en de groep achter deze catchy deun bleek Malibu Stacy te zijn.
Malibu Stacy? Is dat om te beginnen geen Barbie-pastiche uit The Simpsons? En is Malibu Stacy daarenboven niet de band die we ooit in de AB zagen openen voor Waldorf en Hollywood Porn Stars? Diezelfde Malibu Stacy die we die avond afschreven wegens — hoe lichtzinnig kan een mens zijn — dodelijk vervelend? Elke keer dat we "Los AnGeles" op de radio hoorden, kregen we het schaamrood op de wangen. En dat werd er niet beter op nadat we G te horen kregen.
Op G krijgt verveling absoluut geen kans, daarvoor weet Malibu Stacy je stevig genoeg bij de lurven te vatten. "Runaways" is, wat je zou kunnen noemen, een nagenoeg perfecte popsong. Luister maar eens naar de heerlijke "Woohoos" in dit nummer, of gooi, als je niet makkelijk te overtuigen bent, de Grandaddy-achtige synthesizerintro van "Feck This (1985)" op repeat en weet ons te vertellen hoe lang het duurde eer er een glimlach op je gezicht verscheen. Merk in hetzelfde nummer de knipoog naar Les Rhythmes Digitales op en stel vast dat geen enkele popsongs echt genregebonden is en in een ander jasje nog steeds toonbaar is.
Naast de elektro- en Grandaddy-referenties weet Malibu Stacy zijn inspiratiebronnen vakkundig te kiezen. Zo doet "Sh Sh" denken aan de hoogdagen van Pulp terwijl "Killing All The Young Gods" wel iets wegheeft van Fence. Hoewel de invloeden vaak duidelijk herkenbaar zijn, speelt Malibu Stacy nooit andere bands na, wat uiteraard een pluspunt is in tijden waarin originaliteit even hard met uitsterven bedreigd lijkt te zijn als de Oost-Afrikaanse Nijleenhoorn.
G is het soort debuutplaat dat misschien hier en daar een schoonheidsfoutje heeft, maar perfectie bestaat nu eenmaal niet en, laten we eerlijk zijn, foutjes hebben hun charme en leggen de menselijkheid in de muziek bloot. Komt er nog bij dat de jeugdige frisheid die dit album uitstraalt je zeer vergevingsgezind maakt en je je schouders doet ophalen bij alles wat niet in dat opgewekte kraam past. Als Malibu Stacy op dit niveau doorgaat, voorzien wij een mooie toekomst voor de groep. Het is hem gegund.
