Als u binnenkort op de radio een zonnig, Nederlandstalig
reggaedeuntje te horen krijgt en daarbij denkt: “Tiens, dat klinkt
als Doe Maar, maar toch ook weer helemaal niet”, dan is de kans
groot dat de muzieksamenstellers van dienst een plaatje van Luie
Hond hebben gedraaid. De vijfkoppige band uit Friesland deelt met
Hollands Popglorie immers een voorliefde voor op Jamaïcaanse reggae
geënte maar tegelijk oer-Hollandse amusementsmuziek. Al zijn de
verschillen haast even talrijk als de overeenkomsten. Doe Maar
combineerde reggae veeleer met popmelodietjes, Luie Hond doet het
met rock, ska en zelfs dub.
De laatste keer dat er in Fryslân nog een Alvestêdetocht vertrok
(en er ook weer aankwam), was in 1997. Of het één iets te maken
heeft met het andere lijkt ons vergezocht, maar uitgerekend in
datzelfde jaar werd in de Friese hoofdstad Leeuwarden Luie Hond
opgericht door vijf hartstikke leuke gozers. De vijf delen een
gemeenschappelijke voorliefde voor vrouwelijk schoon, mooi weer en
lekkere drankjes, en wanneer de heren zich op die liefhebberijen
storten dan mag daar gerust een achtergrondmuziekje bij. Country,
bijvoorbeeld, of rock, of pop, maar tegenwoordig vooral
reggae.
In de beginjaren is Luie Hond zeker nog niet de uitgesproken
reggaeband van vandaag: er wordt gemusiceerd en opgetreden met – en
ik citeer – akoestische gitaren, emmers, toeters, koebellen en
pakken rijst en hagelslag. Het podium is van meet af de biotoop
waar de vijf het best gedijen, het levert hen zelfs een plaatsje op
in het voorprogramma van niemand minder dan Ilse DeLange. Na een
demo (‘Liever live dan moe’) en twee singles in eigen beheer volgt
er een muzikale koerswijziging: de groep kiest voortaan resoluut
voor reggae, ska en dub. In je moers taal, en af en toe overgoten
met een stevige scheut rock. Luie Hond heeft haar identiteit
gevonden en bouwt een indrukwekkende live-reputatie op. Dat brengt
hen naar grote (Nederlandse) festivals en het levert tevens een
contract bij een major. Bij BMG brengt Luie Hond de singles
‘Voedoe’ en ‘Jaloezie’ uit (“Laatst heb ik nog gelezen / dat het
helemaal niet erg is om jaloers te wezen / al mijn vrienden rijden
in een auto van de zaak / ze drinken Coca Cola en ik drink Raak”).
In 2004 verschijnt bij AG Music debuutplaat ‘Hier is…’, met de
singles ‘Zwart meisje’, ‘Nummertje’ en ‘De bons gekregen’. Een
opvolger voor ‘Hier is…’ werd intussen ingeblikt en moest normaal
gezien deze maand verschijnen bij onze noorderburen. Om niet geheel
duidelijke redenen wordt de release echter uitgesteld tot in het
najaar. Misschien doen de jongens het om ook in ons land alles op
alles te zetten. Meer dan een jaar na datum verschijnt ‘Hier is…’
ook bij ons. Een interessant tijdstip, want heel wat organisatoren
van festivals puzzelen nu nog hun affiches bij elkaar en een band
als Luie Hond zou op de meeste podia niet misstaan. In het verleden
bewezen ze o.a. op Marktrock, Suikerrock en Izepop dat ze ook hier
brokken kunnen maken. Een heuse cd als visitekaartje komt dan ook
van pas.
We zeiden al dat er heel wat overeenkomsten zijn met Doe Maar, maar
toch ook heel wat verschillen. Het geluid van Luie Hond is
duidelijk minder gepolijst en niet zo poppy als dat van Hennie en
zijn vrientjes. Luie Hond afschilderen als Doe Maar-klonen
is hen groot onrecht aandoen, ook al zijn er in sommige liedjes wel
overduidelijke knipogen (zoals in de tekst van ‘Nummertje’: “Doe
maar, kom maar bij me binnen / Meisje, je bent zo fijn /weet gewoon
niet wat ik moet beginnen”).
Traag en uptempo houden elkaar in evenwicht en zorgen voor een
voldoende afwisselend album, met als leukste liedjes ‘Doktertje
spelen’, ‘Groepie Op Mun Stoepie’, ‘Zwart meisje’, ‘Als drank niet
meer gelukkig maakt’ en ‘De bons gekregen’. Een wereldplaat is dit
niet, natuurlijk, evenmin een meesterwerk dat ooit als Onbeperkt
Houdbaarzal opgerakeld worden. Dit is gewoon héél plezant, en daar
is het de jongens ook om te doen. Hun lijfspreuk is dan ook “Liever
lui dan moe, lekker tsjillen en rieleksen dat is wat ik doe !”
