Zijn tweede album heet Life Is Short en kon in Nederland al op heel wat bijval rekenen. De critici lopen hoog met hem op en ondertussen heeft hij een behoorlijke fanschare opgebouwd. We hebben het over Lucky Fonz III (echte naam Otto Wichers) en de aandacht is zeker niet onterecht. Nu zijn album ook onder de Moerdijk wordt uitgebracht, zocht goddeau hem op in Amsterdam. "Ik beschouw het als mijn plicht om de Belgen te laten zien dat Nederlanders ook goeie muziek kunnen maken."
enola: Lucky Fonz moet je vooral live beleven. Je leest dan altijd termen als ontwapenend, karakteristiek en innemend. Mee eens?
Lucky Fonz: "Ik heb daar ook heel lang over nagedacht. Op een bepaald moment trad ik veel op in cafés en wilde ik mijn muziek toegankelijk maken zonder dat ik artistieke concessies hoefde te doen. Om bij het publiek aandacht af te dwingen voor mijn muziek gebruikte ik dan mijn persoonlijkheid, want ik merkte dat mensen meer openstaan voor wat ik doe als ik een beetje tegen het publiek praat en wat grapjes maak. Ik merk ook dat als ik de zaal aan het lachen krijg, ik zelf rustiger word. Er zijn momenten geweest dat ik daarin ben doorgeschoten, dat ik meer een stand up comedian was, maar dan is de interesse in de liedjes er ook niet meer. Ondertussen heb ik wel de goede balans gevonden."
"Het gekke is ook dat die kwalificaties die je noemde eigenlijk niets met mijn muziek te maken hebben. De muziek is juist bedeesd, rustig, minimaal en soms ook somber, terwijl mijn performance net tegengesteld gekwalificeerd wordt. Maar die combinatie vind ik net leuk."
enola: In hoeverre heeft je avontuur in Australië je geholpen bij je ontwikkeling als liveperformer?
Lucky Fonz: "In Australië heb ik gewoon heel veel meters gemaakt en ervaring opgedaan. Ik deed 26 shows in 30 dagen en dat was echt een interessante ervaring. Het publiek was elke avond zeer verschillend. De ene avond was het publiek warm, hartelijk, rustig en aandachtig en de andere avond speelde ik voor een stel op hol geslagen idioten."
enola: Ik zou net denken dat jij bij live-optredens net een stil en toegewijd publiek nodig hebt.
Lucky Fonz: "Het is soms zwaar als je in voorprogramma’s speelt en het publiek niet altijd aandacht voor je heeft. Maar ik ga nu mijn eigen tour doen en dan kopen mensen echt een kaartje voor Lucky Fonz en dan denk ik ook wel dat ze stil zullen zijn. Over het algemeen word ik wel eindeloos moe van het gepraat tijdens concerten. Ik ga ook maatregelen nemen tijdens die tour: de bar gaat tijdens het concert dicht en ik zal van tevoren om stilte vragen en het zaalgeluid zo zacht zetten dat men wel stil moet zijn."
enola: Op je blog beschreef je dan weer een concert waar het zo stil was dat je het idee had dat je helemaal niemand bereikte. Is dat niet nog veel erger dan een luidruchtig publiek?
Lucky Fonz: "Dat vind ik eigenlijk het allerergste, wanneer ik het idee krijg dat ik helemaal niemand bereik, dan kunnen ze inderdaad nog veel beter dingen naar mij schreeuwen. Van die verschillen in publiek heb ik ook heel veel geleerd, dat merkte ik al bij mijn eerste show in Nederland na mijn terugkeer uit Australië. Die ging gewoon heel goed en ik voelde ook dat ik meer routine had om een show tot een goed einde te brengen."
enola: Het lijkt af en toe of men in België met enige scepsis reageert op muziek uit Nederland, omdat we ook overspoeld zijn door heel veel matige muziek vanuit Nederland.
Lucky Fonz: "Terecht, die argwaan. Het is gewoon ook zo. Er komen op dit moment zeker wel wat goede dingen aan, maar over het algemeen begrijp ik die scepsis. Ikzelf heb heel weinig te klagen. Ik kan genoeg optreden en heb ook wel een gevarieerde fanbasis in Nederland. Dat is wel opvallend. Het album is ook zeker niet genegeerd en daar ben ik blij om, want het is ergens ook wel fijnproeversmuziek."
"Het gaat nu gewoon goed, het album zou wel wat meer gedraaid mogen worden op de radio, maar daar zal het dus weer net niet toegankelijk genoeg voor zijn. In België heb je Studio Brussel dat een beetje op de grens van mainstream en alternatief zit, dat ontbreekt in Nederland. Je hebt in België ook echt alternatieve bands, die toch heel groot zijn. Klassieke Belgische bands als dEUS en Zita Swoon zijn in België en daarbuiten bepaald geen marginale bands."
"Er komt gewoon ook meer goeds vanuit België naar Nederland op muziekgebied dan andersom, dus die scepsis kan ik ook wel begrijpen. Ik hou ook echt van België, het is cultureel een hoogstaand land, daarom wil ik er ook heel graag spelen. Ik krijg al e-mails uit België, dus er is blijkbaar wel interesse voor mij. Ik denk er zelfs over na om in België te gaan wonen. Ik woon nu 9 jaar in Amsterdam en wil ook wel weer verhuizen, maar dan wordt het buiten Nederland, Antwerpen of Gent misschien, als ik er woonruimte kan vinden. Ik beschouw het als mijn plicht om de Belgen te laten zien dat Nederlanders ook goede muziek kunnen maken."
enola: Voel je je wel thuis bij een bepaalde scene in Nederland?
Lucky Fonz: "Nee, helemaal niet, ik ben echt een ’loner’. Mijn muzikale beleving voltrekt zich ook voor een heel groot deel op plekken waar ik niet zo vaak mensen zie die ik, in de scene waar ik dan toe zou behoren, tegenkom, zoals bij de opera of bij experimentele jazz. Voor mijn gevoel zit ik in een fantasiewereld qua muziek. Ik luister thuis ook naar van alles en nog wat. Dan luister ik naar hardcore, dan naar een stukje klassiek, dan weer country en dan weer hele harde techno. Ik heb het gevoel dat mijn muzikale wereld een landschap is waarin ik vrij kan rondlopen en ik wil daar ook niemand anders in. Ik wil gewoon dat het mijn wereld is en dat koester ik ook."
enola: Je wilt dus ook gewoon die loner zijn, die zich geen wetten laat opleggen door een bepaalde scene?
Lucky Fonz: "Het gevaar is inderdaad dat je je artistieke normen laat bepalen door de kringen waarin je beweegt en dat moet je koste wat kost voorkomen. Als ik muziek maak, dan heb ik voor mijn gevoel niet te maken met mijn collega-muzikanten en zit ik gewoon in dat landschap."
enola: Denk je dat Lucky Fonz altijd een solo-act zal blijven?
Lucky Fonz: "Ik zal vroeg of laat wel met een band werken, of samenwerken met andere muzikanten. Dan zal het geen standaard rockband zijn, daarin ben ik niet zo geïnteresseerd. Waar ik echt niet van hou zijn singer-songwriters, met akoestische gitaar en dan een band die het geluid wat voller moet maken. Dat vind ik een oninteressante benadering. Waar ik wel in geïnteresseerd ben is een band of een combo, met blazers of een bluegrassband. Ik ben in ieder geval niet geïnteresseerd in Lucky Fonz III met begeleiding."
enola: Hoe belangrijk is het voor jou om als artiest/muzikant onafhankelijk te zijn?
Lucky Fonz: "Er zijn eindeloos veel solo-artiesten die hun kracht juist putten uit het feit dat ze altijd hun eigen ding zijn blijven doen, maar toch veel samenwerken en veranderen, zoals PJ Harvey of Björk. Voor mijn derde album ga ik ook met een andere producer werken. Voor de eerste twee albums heb ik samengewerkt met Ro Halfhide en daar was ik heel tevreden mee, maar nu wil ik het met iemand anders doen. Ik ben de laatste tijd ook geïnteresseerd in elektronica en ik ben ook aan het experimenteren met ruis, distortion, feedback en dat soort dingen."
"Ik denk dat ik wel voor eeuwig een solo-artiest zal blijven, die wel met veel verschillende mensen samenwerkt. Ik zal ook zeker niet mijn hele leven in mijn eentje op het podium blijven staan."
enola: Dus het is niet alleen de folky singer-songwriter Lucky Fonz?
Lucky Fonz: "Het gekke is dat ik qua vorm wel voldoe aan het profiel van een singer-songwriter, maar mijn publiek is weer helemaal niet singer-songwriterminded en zit meer in de indiewereld dan in de traditionele rootswereld. Ik heb zelf ook niet heel veel met de echte americana singer-songwriters, dat vertraagde zingen en pseudo-vermoeide."
enola: Bob Dylan is toch wel iemand waar jij iets mee lijkt te hebben?
Lucky Fonz: "Dat zeker. Dylan is eigenlijk ook aan de ene kant een archetype van de singer-songwriter en aan de andere kant is hij een heel radicaal figuur, iemand met een unieke positie in de muziek. Hij is zeker een groot voorbeeld voor mij, maar de echte traditionele americana, daar heb ik steeds minder mee. Ik heb het ook wel een beetje gehad met de steeds weer terugkerende thema’s in dat genre van de lange treinreizen en zo. Tekstueel vind ik dat minder interessant. Ik wil juist meer experimenteren met mijn teksten. Zoals bijvoorbeeld het geval is met "Once I Was Lady" op mijn laatste cd, daarin heeft ieder couplet een eigen karakter en vindt er in het refrein een soort van transformatie plaats. Je weet niet precies wat er gebeurd is, maar het wekt wel de suggestie op van terugkijken. Dylan is iemand die daar ook heel veel mee heeft geëxperimenteerd. Ik beschouw teksten ook echt als een essentieel onderdeel van mijn muziek. Ik zou ook liever alleen teksten schrijven dan instrumentale muziek maken."
enola: Gaat het schrijven van teksten je ook makkelijker af dan het schrijven van muziek?
Lucky Fonz: "Technisch gezien ben ik niet zo’n geweldige zanger, ik moet dus roeien met de riemen die ik heb. Dat geldt ook voor mijn gitaarspel en mijn muzikaliteit. Ik heb een beperkt harmonisch-melodisch besef. Alleen wat de teksten betreft voel ik me echt bekwaam. Ik waardeer ook de opties die ik heb bij het werken aan teksten, met muziek ga ik veel intuïtiever te werk. Bij sommige muziek is de tekst meer de peper en het zout, maar bij mij is het echt de aardappel."
"Als zanger ben ik ook het meest beïnvloed door zangers bij wie het ook echt om de tekst draait en je ook het idee hebt dat ze weten wat ze zingen. Bright Eyes is zo iemand, live hoor je bijvoorbeeld ook ieder woord dat hij zingt."
enola: Als we het dan toch over teksten hebben, wat zijn dan wat jou betreft de tekstuele hoogtepunten op Life Is Short?
Lucky Fonz: "Er zijn een paar teksten waar ik echt heel trots op ben: "Once I Was A Lady" en ook "In Search Of The Miraculous". Dat laatste is live misschien ook wel mijn favoriete nummer om te zingen. Daar zit een stukje in: "Yes it’s true I am a sailor, in fact I am the one you have heard about", dat vind ik heel leuk om te zingen, omdat het net lijkt alsof ik tegen het publiek zing. "The Lowlands" vind ik ook een mooie tekst. Over het algemeen ben ik wel trots op de teksten op Life Is Short."
enola: Een vaak genoemd hoogtepunt op het album is "The Island", met alleen een akoestische gitaar en jouw stem. Blijven dat soort bedrieglijk eenvoudige liedjes je voornaamste handelsmerk?
Lucky Fonz: "The Island" en ook bijvoorbeeld "The Beat" van mijn eerste album, hebben die vorm die ook het dichtst bij mijn hart ligt. In zo’n minimalistische trant zal ik ook altijd muziek blijven maken. Ik hou ook meer van LCD Soundsystem dan van Arcade Fire. Ik verkies dingen die op een bepaalde manier ingehouden worden, waarbij de energie dan onderhuids zit."
enola: Jij schreef ergens: "Dit is zoals ik kunst het liefste zie: gecontroleerd aan de oppervlakte, wild daaronder, een soort beheerste passie."
Lucky Fonz: "Heb ik dat gezegd? Ja, ik ben het er inderdaad helemaal mee eens. Maar waar staat dat dan?"
enola: Op je blog over je Australië-trip.
Lucky Fonz: "Ik zou dat zelf nog eens moeten lezen. Ik merk dat de dingen waarnaar je in het echte leven verlangt, ook de dingen zijn waar je in kunst naar verlangt. Ik verlang ook naar dingen die op een bepaalde manier mooi zijn, maar ook simpel, die een bepaalde schoonheid bevatten die niet aan de oppervlakte zit, maar meer van binnen. Als ik bijvoorbeeld naar mijn vrienden kijk zijn dat geen schreeuwlelijkerds of mensen met kapsones en heel veel praatjes, maar mensen met heel veel diepgang en passie, maar daar weinig over praten."
Lucky Fonz speelt op 28 februari in het voorprogramma van Jens Lekman in de AB Club in Brussel.
