Het blijft altijd wat onwennig wanneer groten uit de muziekwereld besluiten de handen in elkaar te slaan. Het ene monsterverbond maakt zijn naam waar door een waar gedrocht te baren waar andere onthaald worden op hoongelach, schouderophalen of een algemene verbijstering. Slechts een enkele keer vloeit er iets uit voort dat het waard is beluisterd te worden.
Nog voor de digitale inkt goed en wel droog was, waren de reacties op de samenwerking tussen notoire brombeer en cultidool Lou Reed en de door een personal coach tot Spinal Tap in het kwadraat verheven metallegende Metallica bron van vermaak. Eens duidelijk werd dat het hier geen vroege/late aprilgrap was maar bittere ernst, bleef vooral het ongeloof hangen. Niemand kon zich voorstellen dat uit de samenwerking tussen beide artiesten ook maar iets blijvends zou voortkomen. Het beste bewijs daarvan was en is overigens te vinden in hun gezamenlijke optreden op de Rock and Roll Hall of Fame 25th Anniversary show waar “Sweet Jane” (Velvet Underground) de mist ingespeeld werd.
Net zoals bij het liveoptreden valt ook op plaat op hoe weinig krachtig Reeds stem is. Was de man in zijn jonge jaren al geen topzanger, dan kraakt en rammelt zijn stem nu nog meer dan ooit tevoren waarbij het belangrijkste knelpunt niet eens de ouderdom is, maar wel dat elke emotie en kracht volledig verdwenen is. Reed klinkt heden ten dage als een schorre oudoom die vooral na het pintje te veel zichzelf een sterzanger waant. Tezelfdertijd weet Metallica het nummer — en alle andere Velvet Underground-songs die ze in tussentijd live gebracht hebben met Reed — zodanig de vernieling in te rammen, dat schrijnend niet eens volstaat om het gevoel te beschrijven dat iedere welwillende luisteraar zal overvallen bij het aanhoren van zoveel bagger.
Met dit alles in het achterhoofd lijkt het verdict over Lulu al klaar te liggen nog voor de eerste noot gehoord is. Dat Reed zich voor het album baseerde op Frank Wedekinds toneelstukken Erdgeist (1895) en Die Büchse der Pandora (1904), laat het beste en het ergste vrezen. The Raven (2003) bijvoorbeeld was net zo goed een conceptalbum, gebaseerd op Edgar Allen Poes werk, en werkte wonderwel. De grote vraag was en is dan ook of Metallica wel in staat zou zijn om Reeds visie muzikaal mee vorm te geven en niet te verzanden in mislukte avant garde of goedkope metal met een oude zeur op zang.
Jammer genoeg zijn die laatste twee omschrijvingen treffend voor wat Lulu geworden is, zij het dat van een gedrocht op zich geen sprake kan zijn want daarvoor zijn beide partners al te lang gepokt en gemazeld in de muziekwereld. Puur muzikaal kan er weinig afgedwongen worden op de plaat, al is de vernieuwing mijlenver te zoeken en klinkt bijvoorbeeld “Brandenburg Gate” alsof Reed een van zijn meer doorsnee nummers volgepompt heeft met steroïden in de hoop dat het toch nog zijn mannetje zou staan. Een verzuchting/bedenking overigens die voor zowat de hele plaat opgeld maakt.
Zo goed als nergens ontstaat er ook maar een vorm van chemie tussen Reed en zijn (in essentie) begeleidingsband, waardoor Lulu (een dubbelalbum) zich tergend langzaam naar het einde voortsleept en de paar interessante songs in de brij verloren gaan. Het is een gemiste kans want zoals bijvoorbeeld “Pumping Blood” en “Cheat On Me”aantonen, schuilt er zeker en vast potentieel in het idee om Reed een clash aan te laten gaan met een metalband. Alleen had het niet Metallica mogen zijn, daarvoor is die laatste immers te weinig gewend om met aparte songstructuren of sfeergerichte stukken te werken. De enige keer dat het echt interessant wordt, is in het afsluitende “Junior Dad” dat zich vooral op sferen beroept, al blijft ook hier sprake van een amateuristische kijk op avant-garde.
Lulu is niet de mislukking die sommigen er in wensen te horen, noch het onbeluisterbare onding die anderen er van wensen te maken. Het is vooral een saaie plaat die niet verder raakt dan het samenbrengen van artiesten die in de eerste plaats op hun vakmanschap terugvallen in plaats van hun passie en “Sturm und Drang”. Lulu is het soort plaat dat een gevestigde waarde zou brengen die buiten de lijntjes wil kleuren maar op voorhand vastlegt hoever erbuiten gekleurd mag worden. Het is een plaat die niet goed genoeg is om de schotten tussen Reed en Metallica op te heffen maar ook niet slecht genoeg om ooit cult te worden. Lulu is een plaat die vooral vergeten mag worden. En liefst zo snel mogelijk.
