Op Goodnight Unknown overheerst de gevoelige Lou Barlow. De nieuwe volwaardige soloplaat van de man laat een intimistische Barlow horen, die — enkele heerlijk rammelende uitzonderingen daargelaten — aan een akoestische gitaar genoeg heeft om de knappe songs en masse uit zijn mouw te schudden.
Hoewel Lou Barlow een workaholic van het zuiverste water is, brengt de man nu pas, na ruim 25 jaar in het vak, zijn tweede soloplaat uit. Er zijn uiteraard de albums met Dinosaur Jr — zie het onlangs verschenen en razend knappe Farm —, Sebadoh, Folk Implosion en het Sentridoh-project. Maar pas in 2004 verscheen met Emoh een eerste volwaardige elpee van Lou Barlow. Die krijgt nu een vervolg in de vorm van Goodnight Unknown, dat net als de vorige plaat opgebouwd is rond overwegend akoestisch materiaal.
Laat je dus niet op het verkeerde been zetten door openingstrack "Sharing", die woest beukend de cd aftrapt en verkeerdelijk de indruk wekt dat Barlow het lofi-punkpad zal bewandelen. Met die lofi-aanpak valt het zelfs heel goed mee. Uiteraard is Goodnight Unkown geen gelikt album geworden, dààrmee had Barlow pas kunnen verbazen. Op deze plaat wordt de evenwichtsoefening tussen een vriendelijk in het gehoor liggend en een rommelig geluid met verve volbracht.
Zo klinkt de titeltrack, een van de andere sporadische luidere nummers op de plaat, heerlijk nonchalant, als was Lou Barlow nog steeds die jonge knaap die zijn eerste muzikale stappen zet in de kelder van zijn ouderlijk huis. De spontaniteit spat dan ook van het nummer, en bij uitbreiding het album. Oud worden in de rockmuziek — Barlow is intussen 43 — kan blijkbaar zonder het jeugdig enthousiasme, dat de eerste tien jaar van een artistieke carrière doorgaans tot de meest spontane maakt, te verliezen of zelfs maar te doen afnemen.
Zelfs wanneer hij akoestisch te werk gaat en meer ingetogen nummers aflevert, blijft Barlow op Goodnight Unknown fris en enthousiast klinken. Ook in sobere liefdesliedjes als "Faith In Your Heartbeat" of het hippie-achtige "The One I Call". De Barlowkant die we hier te horen krijgen, is die van de jongen met de akoestische gitaar. De jongeman die zich met zijn instrument uitdrukt omdat hij niet lijkt te weten hoe hij dat op een andere manier moet doen.
Hoewel er meer dan een dozijn nummers op Goodnight Unknown staan, en deze zowat allemaal in elkaars verlengde liggen, blijft Barlow een heel album boeiend. Gewoon, door als de beste singer-songwriters te overtuigen met zijn stem en gitaar, zoals glansrijk duidelijk wordt in "I’m Thinking…". Een mens zou er zowaar stil van worden, ware het niet dat "One Machine, One Long Fight" vervolgens heel wat luchtiger uit de hoek komt.
Het aantal platen waarop Lou Barlow meespeelt, mag dan stilaan onoverzichtelijk groot worden, de man is een van die veteranen van de ondergrond van de jaren tachtig die in de loop der jaren de weg niet zijn kwijtgeraakt. Integendeel, voor de tweede keer op enkele maanden komt Barlow met fijn werk op de proppen. Eat that, jonkies!
