North, het zou op meerdere dingen kunnen slaan. Op het noorden, op de kou aldaar of op de richting van de kompaspijl. In het geval van het Zweedse Logh is elk van deze mogelijkheden plausibel: ook op hun vierde plaat blinkt dit gezelschap immers uit in minimalistische, verkilde popsongs die de luisteraar tegelijk warm en koud doen krijgen.
Oudere songs als "Ghost" en "The Passage" schopten het tot Duyster-classics. Logh werd in zijn achtjarige bestaan een vaste waarde op zondagavond, een metgezel voor het als paddenstoelen uit de grond schietende volkje dat zich graag laat omschrijven als overgevoelig, onzeker, introvert, maar intelligent. Logh stond al die jaren voor breekbaarheid en rust, en aan die formule is met deze North helemaal niets veranderd, integendeel. Dit is de soberste, meest consistente Logh-plaat tot nog toe geworden. En toch is het draconische wijf diep in ons alweer niet helem´´l gelukkig.
Met A Sunset Panorama uit 2005 maakten deze Zweden een wat tegenvallende derde plaat. Er stonden weliswaar mooie songs op, maar die waren overwegend aan het begin geposteerd, als om aan te geven dat het vet van de soep was naar het einde toe. De stevigere sound waarvan de band zich destijds soms bediende, kon dan wel weer op onze volmondige goedkeuring rekenen: we hoopten stiekem dat Logh verder zou gaan op de ingeslagen weg van de elektrische gitaar, op voorwaarde dat de volgende plaat tot het einde zou boeien.
En daar knelt alweer het schoentje. North legt de hoofdtoon weer bij de piano, en kiest zo opnieuw voor een soberdere muzikale invulling. Dat hoeft geen slecht nieuws te zijn, ware het niet dat ook deze plaat ergens halverwege vergeet om interessant te blijven. Tien songs lang kabbelt het beekje mooi rechtdoor, met nu en dan een welkome stroomversnelling, maar na een tijd is de magie weg en stapelen de melodieën zich hopeloos op, zonder nog enig doel te treffen.
Single "Saturday Nightmares" doet met zijn majestueuze melodie nochtans het beste verhopen. De prachtige pianoballad mag meteen voor het hoogtepunt van de plaat tekenen, en daarmee lijkt de toon gezet. Als vanouds klinkt Logh hier klaterend als een bron en tegelijk beklemmend als de nacht, twee handelsmerken die op deze plaat worden uitgepuurd. Ook het meer uptempo "All The Trees" blinkt uit door zijn urgente ritme en heldere refrein, en "Thieves In The Palace" verveelt met zijn ambitieuze acht minuten geen moment. Maar verder is het op deze plaat zoeken naar beklijvende songs. Zo blijft het fragiele, door een akoestische gitaar gedragen "Weather Island" iets te lang in de startblokken hangen, en scheert ook de op het eerste gehoor veelbelovende "trage" "Death To My Hometown" niet de hoge toppen die het potentieel in zich droeg. Een finale die naam waardig blijft uit; North blijft net iets te vaak in het ijle hangen.
Het is ergens halverwege het drieluik "Death To My Hometown", "The Black Box" en "Forest Eyes" dat het begint te dagen: deze songs zijn stuk voor stuk aardig, maar ze vloeien geruisloos in elkaar over en blijven zodanig op de achtergrond dat hun melodieën niet grijpbaar zijn. Vooral het te lang meanderende "The Black Box" lijdt aan dit euvel. "The Invitation" en "Sometimes" lijken eenzelfde toer op te gaan, maar beschikken over een mooi refrein dat de spankracht weer weet aan te zwengelen.
Eerder dit jaar maakte Aereogramme zijn stilste en tevens mooiste plaat tot nog toe. Hun My Heart Has A Wish That You Would Not Go sneed dieper dan zijn voorgangers, omdat alle kenmerkende elementen tien nummers lang perfect op hun plaats vielen, en omdat de naakte essentie beter af bleek zonder de stoere franjes van voorheen. Logh probeert met zijn meest optimistische plaat tot op heden iets soortgelijks, maar struikelt halverwege over de val van de overdaad. Een ballad, nog een ballad en nog een ballad later wordt North te saai om gewoon "mooi" te blijven. Jammer, we zagen het na een eerste beluistering nochtans helemaal zitten.
Logh speelt op 5/5 in de MOD in Hasselt en op 6/5 in de Trix in Antwerpen.
