Disco is hot. Na Hercules And Love Affair eerder dit jaar, grijpt nu ook Hans Peter Lindstrøm terug naar de vaak beschimpte stijl uit de jaren zeventig. De afropruiken en de glitterbroeken blijven ditmaal in de kast, maar de synthesizers swingen als vanouds.
Ingewijden kennen Lindstrøm wellicht van zijn solodebuut It's a Feedelity Affair, een weinig samenhangende singles-verzameling. Al stond er met “I Feel Space” wel een culthit van jewelste op te blinken. Dit nieuwe album ligt echter meer in de lijn van de vroegere samenwerking met zijn Noorse makker Prins Thomas. Daarmee maakte Lindstrøm drie jaar geleden een straffe plaat vol breed uitwaaiende space disco. Where You Go I Go Too is een logisch vervolg op dat partnerschap, al klinkt het geheel nog een stuk weidser en bovendien ook omslachtiger dan toen. Want terwijl Hercules And Love Affair zich focust op de late periode van de disco, wanneer die uitmondde in de acid-house, zoekt Lindstrøm hier nadrukkelijk aansluiting bij de oudere space rock van Ash Ra Tempel.
In navolging van die Duitse pioniers neemt Lindstrøm zijn tijd om de muziek voor zich te laten spreken. Where You Go I Go Too is opgevat als één lange compositie die enkel voor het gemak in drie stukken ingedeeld is. Het is een coherente trip met een psychedelische inslag geworden. Zo duurt het openingsnummer net geen half uur, maar zitten er genoeg ideëen in voor een half dozijn tracks: woelige percussie, sluimerende synthesizers en broeierige baslijnen stuwen het nummer naar verschillende hoogtepunten, een ideaal voorspel voor wat er komen zal.
Want het feest barst pas echt los vanaf het tweede nummer, “Grand Ideas”. Hier toont Lindstrøm zich een meester in de opbouw: na luttele minuten valt een repetitief synthmotief in dat het nummer naar een absolute climax stuwt. Pulserende tonen katapulteren. Zelfs op de plaat met Prins Thomas slaagde Lindstrøm er niet in om zo een doeltreffende spanningsboog op te bouwen. Het moet dan ook geleden zijn van de rake technolappen van Underworld midden jaren negentig, die de tien minutengrens ook met gemak overschreden, dat een dancetrack nog zo een effect bereik door zijn minutieuze opbouw.
Afsluiter “The Long Way Home” haalt het tempo iets naar beneden en maakt plaats voor een intens naspel: een stevige scheut bezopen italo-disco waarna je voldaan huiswaarts trekt. Ook hier gaat de Noorse producer niet overhaast te werk en stelt hij alles ten dienste van de rijkdom van de muziek, een heuse verademing in tijden van kale minimal techno en opgefokte nu-rave. Nadrukkelijk knipogend naar het verleden, maakt Lindstrøm dan ook disco voor de eenentwintigste eeuw. Met een toefje ambient hier en een dikke laag psychedelica daar, is zijn reanimatiepoging van het genre gelukt. Where You Go I Go Too is zeker geen pure persiflage, maar eerder Cerrone on X of Giorgo Moroder aan de LSD.
Zo een gemiddelde LSD-trip duurt zes à veertien uur, Where You Go I Go Too van Hans Peter Lindstrøm slechts vijvenvijftig minuten. Maar op die tijd laat de parmantige Noor je meer fluogele dolfijnen, lichtgevende tulpen en zwevende olifanten zien dan goed voor je is. Bedwelmende plaat.
