En plots waren ze daar: met het wondermooie "Summer Ghosts (will I see you?)" stak Lemon de kop op om niet meer onder te duiken. Andere goede singles volgden en op dit eigenste moment heeft hun prima debuutplaat Magnetic de weg naar de winkel gevonden. Tijd voor promotie dus.
enola: De wereld leerde voor het eerst van jullie bestaan toen jullie op een ‘Vers Geweld’-cd van Arid-drummer Steven Van Havere figureerden. Hoe kwamen jullie daar terecht?
Hans Vermeersch (zang/gitaar/piano): "Steven kende ons niet, maar hij was ons via via op het spoor gekomen. Na afloop van een repetitie, waar hij was komen luisteren, koos hij welk nummer hij wilde voor zijn Vers Geweld-plaat. Toen zijn we met hem als producer de studio ingedoken om dat op te nemen. Uiteindelijk heeft hij ook onze plaat geproduceerd."
enola: Staan er nummers op Magnetic die al van die periode meegaan?
Joachim Mestdagh (gitaar): "Het oudste nummer dat er nog opstaat is "Decaf", maar ik weet niet of het zo oud is—"
Hans: "Dat moet je aan onze bassist vragen. Die is de archivaris: als ik een nummer niet meer kan spelen, is hij het die mijn geheugen moet opfrissen."
enola: Hans, je gebruikt de naam Lemon naar verluidt al van kindsbeen af?
Hans: "De naam gaat al mee van toen ik een jaar of vijftien was, maar ik weet niet goed meer waar ze vandaan komt. Misschien was dat ten tijde van de opkomst van de Lemonheads. Neen, ik denk dat we die naam vooraf al gebruikten. De Lemonheads zijn bekend geworden toen wij de naam Lemon al gebruikten. We waren allemaal grote fans van Sugar en Lemon vonden we ook zoiets kort en krachtig, dat was de reden denk ik."
enola: Om jullie demo onder de aandacht van EMI A&R-manager Guus Fluit te brengen, hadden jullie die in een doosje citroenen verpakt, dat helaas is gaan rotten.
Joachim: "Dat verhaal blijft ons achtervolgen."
enola: Klopt het ook?
Hans: "Ja! We vonden dat we nog net iets meer moesten doen om onze demo te laten opvallen bij de twee platenfirma’s waar we ze naar toe hadden gestuurd, en dus hadden we die in een doosje citroenen verpakt. Maar jammer genoeg deden we dat eind juni, begin juli en Guus Fluit was dus op vakantie. En eigenlijk wist ik dat, want Steven had ons dat verteld. We hebben toen zijn vakantieadres gekregen, maar daar bleken ze hem niet te kennen, want dat pakketje kwam terug."
"Het eerste pakketje heeft dus een week of twee, drie bij EMI gelegen en die citroenen zijn zo erg beginnen rotten dat het doosje waarin ze verpakt waren aangevreten was door het zuur. Gelukkig was de cd intact, die hebben ze gekopieerd en dan beluisterd. Bij de andere platenfirma hebben ze het gewoon weggesmeten, hoorden we achteraf."
enola: Ik veronderstel dat Fluit jullie naam dus al wel gehoord had?
Joachim: "Steven zal hem wel getipt hebben."
Hans: "Fluit krijgt dagelijks heel wat telefoontjes met tips, maar Steven doet dat maar zelden. Het was één van de eerste keren dat hij zich achter zo’n project schaarde , in die zin dat hij een groep coachte en achteraf ook producete. In die twee jaar is hij enkel met ons bezig geweest, nu is hij met een ander groepje bezig dat heel goed schijnt te zijn."
enola: Jullie tekenden bij EMI onder Parlophone, het Londense huis. Grote ambities?
Hans: "Sony is ook wel komen kijken, maar dat werd niets. Ik denk dat een platenfirma een verscheiden aanbod aan groepen probeert te creëren en omdat ze Arid al onder contract hadden, misschien minder geneigd waren om Lemon te tekenen. Bij EMI was er ruimte voor nog een alternatieve band naast Zornik."
"Wat Parlophone betreft: ze vroegen ons op welk label we wilden zitten en als je dan ziet welke namen op dat label zitten — Radiohead, de Beatles,…— was de keuze snel gemaakt. In België maakt dat ook niet uit, bij welk sublabel je zit. In het buitenland is dat anders: Steven vertelde ons dat het in Amerika een heel verschil maakt of je bij Sony of bij Columbia zit: andere gebouwen, andere bedrijfscultuur,…"
enola: Het blijft ook telkens lachen om te zien welk label de platenfirma op hun groepen probeert te plakken. ‘Tragipop’ maken jullie volgens jullie bio.
Joachim: "Ze hebben er al vreemdere dingen op geplakt. "Treurendewilgenpop" om er maar één te noemen. Zo tragisch vind ik het allemaal niet. Maar er dient nu eenmaal een naam op geplakt te worden die zo goed mogelijk omschrijft waar het over gaat. Nu, ze komt dus niet van ons, en eerlijk gezegd: ik zou het ook niet weten hoe ik onze muziek moet omschrijven."
Hans: "Dat is meestal de eerste vraag die ons gesteld wordt, om onze muziek te omschrijven. Ik moet het antwoord altijd schuldig blijven."
enola: Heeft iedereen een taakverdeling in de groep? Is Hans de songman en Tom Barbier de man die er al die Radioheadgeluidjes onder stopt?
Joachim: "Ja! Het is allemaal Tom zijn schuld! Eén keer hebben we hem zijn gang laten gaan, en dat is te beluisteren op het Summer Ghosts EP-tje, in de "Summerghosttrack". Maar het gebeurt inderdaad regelmatig dat Hans met een akoestische versie afkomt, waar wij dan mee aan de slag gaan. Hij speelt, wij beginnen mee te spelen en van het één komt het ander."
enola: Met drie gitaristen in de groep is dat instrument goed vertegenwoordigd.
Hans: "Dat is nog altijd minder dan Godspeed You! Black Emperor."
Joachim: "Eigenaardig genoeg lopen we elkaar er niet mee voor de voeten."
Hans: "Ik speel ook piano, Tom doet veel keyboards,…. We hebben ook elk een andere techniek. Tom is technisch enorm begaafd, een echte allround gitarist; vraag hem gerust om een bluesnummer of jazz. Hij heeft ook de grootste collectie effectenpedalen van alle Belgische gitaristen. Niet alleen de verzameling die hij op het podium meeneemt: thuis heeft hij er nog drie keer zoveel. Joachim, daarentegen, heeft sinds kort één effectje."
Joachim: "Van Tom afgekocht trouwens. Ik ben eerder het andere type: ik kan niets, en ik ga dan ook geen blues of jazz proberen."
Hans: "Joachim is een selfmade man, maar toch heel creatief. Het Rudi Trouvé-type. Die arpeggio’s en tockling die je hoort in "Summer Ghosts", zijn overduidelijk van hem.".
enola: Op welke manier beslis je of je een nummer op gitaar of op piano schrijft?
Hans: "Dat wijst zichzelf uit. Piano is nog maar onlangs geïntroduceerd in de groep en het is dan ook puur toeval dat er twee pianonummers op de plaat staan. Of misschien net omdat het een nieuwe uitdaging is: als je een nieuw instrument hebt gekocht, heb je ook plots enorm veel inspiratie om daar op te gaan componeren, want je wil al die geluidjes proberen. Maar het hangt vooral af van de inspiratie, toch."
enola: "Clear" doet mij met zijn helder gitaarmelodietje aan The Smiths denken.
Joachim: "Een vreemde vergelijking. Dat heeft niemand ons nog gezegd."
Hans: "Zeg het niet aan Tom Barbier, want die heeft het niet voor die groep."
Joachim: "In tegenstelling tot ons. We hebben nooit veel covers gespeeld, maar voor Tom erbij kwam speelden we regelmatig "I Know It’s Over" van The Smiths. En persoonlijk vind ik dat we daar vrij goed in slaagden."
enola: De Radiohead-referenties op Magnetic zijn legio, dus laten we even door die zure appel heen bijten: was die groep zo’n bom voor jullie? Zagen jullie het licht bij het verschijnen van OK Computer?
Hans: "Voor mij is het eerder iets van: zij hebben heel goed geluisterd naar alle groepen waar ik ook naar luister. Laat ik een voorbeeld geven, hoe het kan lopen: "Magnetic" is een nummer dat de plaat niet haalde, omdat het nooit echt afgewerkt raakte. Toen Steven het voor de eerste maal hoorde zei hij dat het compleet "Yellow" van Coldplay was, terwijl het was geschreven voor iemand ooit van die groep had gehoord. Dus wat moet je ermee? Veel hangt van het toeval af. Vroeger moest ik ook lachen met het verhaal dat INXS net na "Achtung Baby" ook een plaat uitbracht met heel veel beatjes en experimenten en zo het verwijt kregen U2 achterna te lopen. Terwijl ze met die dingen al bezig waren voor die plaat uitkwam. "Magnetic" had dus een superhit kunnen zijn, als Coldplay er niet was geweest."
enola: Persoonlijk begrijp ik niet waarom iedereen zo in zwijm ligt voor Coldplay. Hebben jullie het antwoord?
Joachim: "Ik snap die hype rond de tweede plaat ook niet. Er staan goeie nummers op, maar daarnaast toch ook heel wat mindere."
Hans: "Je hebt hetzelfde fenomeen gehad met Radiohead: The Bends is hun beste plaat, maar die hype kwam er pas met OK Computer. Die laatste plaat van Doves was minstens even goed als A Rush Of Blood To The Head, maar heeft niet zo’n hype gekend omdat ze net iets minder commercieel was."
Joachim: "Soms hangt het af van één nummer. "In My Place", bijvoorbeeld, is een hele goed radionummer. Doves hebben even catchy nummers, maar ze zijn blijkbaar minder geschikt om overal te draaien."
enola: Hans, op de oude site had je als je favoriete vrouw Kate Moss vermeld. Geen zin in een duet, nu ze ook blijkt te zingen, zoals ze op de nieuwe Primal Scream-cd deed?
Hans: (met oplichtende ogen) "Echt?"
Joachim: "Ai, nu heb je hem weer op ideeën gebracht." (lacht)
