Wat het Brugse Lemon ons met Magnetic lapt, staat sinds Love Is Here ten huize ons bekend als "het Starsailor-Syndroom". Net als het debuut van die band, krijgen we de eerste van Lemon maar niet uit onze cd-lader gepeuterd. Het is gewoon een verslaving geworden.
Steeds opnieuw gaat die vinger richting play, steeds opnieuw die eerste tonen van "All Excuses", gevolgd door "Scream" en die droom van een eerste single "Summer Ghosts". U kent de singles ongetwijfeld van op de radio, want ze werden grijsgedraaid. Ook het hoogromantische "Stay With Me" gooit op dit moment hoge ogen.
Maar er is meer where that came from. Op Magnetic grossiert Lemon immers in perfecte Radiohead-pop, zoals die groep ze zelf niet meer maakt sinds The Bends. "Clear" ruikt naar The Smiths, terwijl het gitaartje zo uit The La’s magnum opus "There She Goes" lijkt weggelopen, "How You Prove Me Wrong" smeekt met zijn enorme refrein om een stadion, zonder dat ons direct foute mensen voor de geest springen. Which is nice. Bemerk voorts hoe "Boys For Toys" niet alleen een baslijn is gaan pikken bij Massive Attack, maar ook nog even langs "Planet Telex" passeert. Of probeer in "Timberline" naast de invloed van Jeff Buckley te luisteren.
En haal dan je schouders op. Als de songs deugen, storen de invloeden niet. "All artists borrow, real artists steal", zei Picasso al, en wie zijn wij om hem tegen te spreken? Tom Barbier mag dan onder elk nummer een opzichtig Radioheadlaagje leggen, pel het er af en u blijft aan de song verslaafd. Het is een typische debuutfout: Lemon leunt zo hard tegen de tijdsgeest aan, dat dit plaatje binnen enkele jaren onvermijdelijk gedateerd zal klinken. Maar dat doen de eerste Beatles-platen in onze oren uiteindelijk ook, en — zonder Lemon met de fab four te vergelijken — wie daar voorbij luistert, hoort wel de ijzersterke songs.
Lemon kan op basis van dit plaatje Arid zo van de podia concurreren en minstens even grote contingenten tienermeisjes bekoren. Als ze nu nog afleren zo in de pas van hun voorbeelden te lopen, kunnen ze heel groot worden. En dus: België blijft groepen voortbrengen die meekunnen in het peloton, maar koplopers zijn er niet bij. Lemon brengt hetzelfde kunstje dat Saybia de Deense landsgrenzen deed oversteken, maar is verre van vernieuwend. Rete-getalenteerd zijn ze daarentegen zeker. Nu nog iets meer een eigen smoelwerk.
Wat we eigenlijk willen zeggen: niet briljant, maar toch een welgemeend "waw!"
