Na een langgerekte valse start lijkt de carrière van Lee Fields eindelijk op de rails te staan. Samen met The Expressions heeft Fields de laatste jaren een bescheiden, maar devote aanhang weten op te bouwen. Dat die zijn vertrouwen waard is, wordt bevestigd met het wondermooie Emma Jean.
Little J.B., zo werd Fields bij het begin van zijn carrière genoemd, naar analogie met de grote James Brown, met wie Fields fysieke gelijkenissen vertoont en wiens danspasjes ook tijdens Fields’ concerten zo nu en dan te bewonderen vallen. Maar Brown-moves of niet, Fields staat er op eigen kracht, zoals recent nog in de Balzaal van de Vooruit. Ook op plaat is het opnieuw raak. Na My World en Faithful Man levert Fields met het naar zijn overleden moeder genoemde Emma Jean een derde sterke lap songs op enkele jaren tijd af.
Lagen de twee voornoemde platen nog enigszins in elkaars verlengde, op Emma Jean slaat Fields een ander, meer ingetogen pad in. Het is geen uitbundige plaat geworden, waar Fields met de nodige theatraliteit zijn besognes van zich afzingt, maar een hartverscheurende brok liefdesverdriet.
Geeft opener “Just Can’t Win” nog het idee dat het alle kanten uitkan met de plaat – check dat orgeltje! Die oproep om met je handen te klappen en je voeten stompen! – wat volgt, grijpt genadeloos naar de keel, keer op keer. Lee Fields brengt JJ Cales “Magnolia” in een versie die louter opgebouwd is uit verstilde schoonheid. Alleen al de intro is telkens opnieuw goed voor het in elkaar krimpen van onze maag.
En daarmee is de toon gezet. Hoewel het tempo nergens zo terugzakt als in “Magnolia”, houdt Fields zijn Expressions in toom. Neem “Eye to Eye”: een vintage lap soul van heb-ik-je-daar, maar een beheerste lap. Zelfs het instrumentale “All I Need” houdt de spanning er in. Onderhuids broeit er zeker en vast iets, maar wat het ook is, een uitbarsting komt er net niet van.
Enkel in het afsluitende “Don’t Leave Me This Way” gaat het enigszins crescendo, en maar goed ook. Nog meer spanning en de boog was simpelweg gebarsten. Getuige daarvan “It Still Gets Me Down”, waarin Fields verslag doet over de oh-zo-herkenbare pijn van het weerzien met het meisje dat je verloor.
Hoe uitzichtloos de liefdes die Fields bezingt ook mogen zijn, in tegenstelling tot de doorsnee rockplaat die hetzelfde thema behandelt, wordt het nooit deprimerend. Daarvoor is de soul van de oudgediende te gloedvol, de band achter hem te onverschrokken en het songmateriaal simpelweg te sterk. Lee Fields mag dan een leeftijd hebben waarop anderen het bestaan als gepensioneerde met volle overgave omarmen, voor hem lijkt zestig het nieuwe twintig. Als hij op dit elan doorgaat, liggen muzikaal boeiende tijden in het verschiet.
Lee Fields brengt op 21 oktober in de Botanique zijn kijk op leven en liefdes.
