Killing Joke was na de millenniumwende nog steeds inktzwart, hondsbrutaal, verpletterend en krankjorum. Wanneer de albums Killing Joke en Hosannahs From The Basements Of Hell door Satans Filosofisch en Literair Café schallen, stampen W.F. Hermans (“De mens is een chemisch proces als een ander”) en Emil Cioran (“Geboren zijn is ongemak”) uitbundig mee. Ook van de nieuwe plaat Absolute Dissent gaat u allerminst vrolijk kwinkeleren.
Het mocht al eens geblokletterd staan: Killing Joke in de originele bezetting! Bassist Paul Raven, ook bekend van Ministry en Prong, stierf drie jaar geleden in zijn slaap en de beslissing om weer samen te gaan spelen zou op diens begrafenis genomen zijn. Voor het vocale gif zorgt dus nog steeds de manische frontman Jaz Coleman en “Geordie” Walker maltraiteert naar aloude gewoonte de gitaren. Terug zijn de afvalligen: Martin “Youth” Glover bast opnieuw de ziel uit zijn lijf en Paul Ferguson is weer de plaatslager van dienst.
Jaz Coleman uitnodigen om het verjaardagsfeestje van uw neefje op te vrolijken is nog steeds geen goed idee en zijn neuroses en paranoia lijken allesbehalve geveinsd: samenzweringstheorieën (chemtrails, een mensheid vol microchips), schrijnende overbevolking, de achterbakse inval in Irak, immorele multinationals, dreigend ecologisch onheil en het verscheiden van de planeet in 2012, het is maar een bescheiden greep uit de thema’s die de revue passeren. U mag zich dus beginnen haasten, wil u die blonde cockteaser van op het werk nog binnendoen.
De opener blijkt een groeiertje: na een aantal luisterbeurten transformeert het apocalyptische “Absolute Dissent” (met een heerlijk hakkende gitaar als in de eightiesklepper “Pssyche”) van een eerder matig naar een steengoed Joke-nummer en de song wordt zelfs op slag tien minuten lang volledig overvleugeld door de daaropvolgende hengsten “The Great Cull” en “Fresh Fever From The Skies”: bijtende brulzang wisselt geraffineerd af met zalvende mijmerzang en een stortvloed aan mokerharde riffs stut de nummers. De zang komt uit de pikdonkere krochten van Colemans ziel — er moest weer zonodig een kluwen innerlijke demonen worden bezworen — en er komen als vanouds snot, slijmen, rochels en een spatje gal mee. In dit opzicht bijzonder doeltreffend is tevens de grimmige industrial van “Depthcharge”, die zo op De Gele van 2003 had gekund.
Het is niet altijd een bukkake van dansbare buldernummers en meedogenloze ramrocksongs geworden: electropopsong “European Super State”, drijvend op een Goose-achtige synthpartij godbetert, weet wel maar halvelings te overtuigen en de reggaedub van “Ghosts of Ladbroke Grove” mag zonder gewetensbezwaren als mislukt worden beschouwd — de technicus die de zak weed in de studio liet rondslingeren, dient op staande voet ontslagen te worden.
Sommige nummers zoals “In Excelsis” en het drieste “This World Hell” flirten te veel met de grens van de drammerigheid, “Honour The Fire” is, dankzij een zalig bezwerend middenstuk, dan weer een boeiend uitgesponnen song. “Endgame” en “Here Comes The Singularity” (het baslijntje van “Eighties”, ooit vaardig gejat door Nirvana in “Come As You Are”, wordt hier gerecycleerd) happen gretig naar de melodieuze en dromerige meesterwerken Night Time en Brighter Than A Thousand Suns en zijn een glorieuze terugkeer naar de eighties sound van de band. Zo ware “The Raven King”, een als jamsessie uitgegroeid eerbetoon aan de betreurde Paul Raven, een prima afsluiter voor Night Time geweest en de song bewijst dat niet alleen razernij, maar ook doorvoelde tristesse en mededogen de drijfveren van Killing Joke zijn.
Voor driekwart geslaagd dus, het nieuwe studiowerk van Killing Joke. “The sound of the earth vomiting”, zo wordt het geluid van de postpunkiconen vaak omschreven. Een paar keer blijft het op Absolute Dissent bij wat onbeholpen kokhalzen, maar voor het overige is dit een fascinerend en gevarieerd album. Opnieuw heeft de Apocalyps er een soundtrack bij: kinderen niet toegelaten, dat spreekt.
