Het was ondertussen twaalf jaar geleden dat de hoogst eigenzinnige Kate Bush nog wat van zich liet horen. Na een nummer-één-hit op negentienjarige leeftijd en enkele prachtige platen in het decennium daarna, leek het alsof de dame met de vreemdste stem uit de popgeschiedenis definitief uitgezongen was.
Maar daar ligt dan plots een amberkleurig hoesje getiteld Aerial op je drempel. Een dubbelaar meteen maar, om dat lange wachten toch ietwat goed te maken. En wat voor een dubbelaar: wie zich Kate Bush vooral herinnert van de verwrongen piepstem en springerige eightiespop, kan zich best voorbereiden op een behoorlijke transformatie. Hoewel Bush de traditie van haar laatste albums met sensuele, intieme pop voortzet, wijkt ze verder dan ooit af van alles wat naar mainstream ruikt.
Bush balanceert voortdurend op de rand van wat enigszins artistiek aanvaardbaar is, maar dondert nooit van haar voetstuk. Haar teksten zijn nog steeds naïef de thematiek schaamteloos melancholisch en de muziek opvallend gepolijst. Aerial is het soort album dat in de handen van iemand anders dan een bijzonder groot artiest vervallen zou zijn tot een lachwekkend hoopje emotionaliteit. Gelukkig behoort Kate Bush tot de allergrootsten, en dat bewijst ze hier met verve.
De twee schijfjes van Aerial hebben elk hun eigen thematiek en klank. Waar het eerste schijfje, A Sea Of Honey, muzikaal iets bescheidener blijft, laat Bush echt alle remmen los op de tweede, A Sky Of Honey. Welk van beide de beste is, blijkt een twistappel voor heel wat recensenten en fans. Sommigen vinden A Sky Of Honey de grens van goede smaak overschrijden, terwijl anderen het net als een welkome aanvulling op het brave A Sea Of Honey beschouwen. Beide cd’s zijn echter fingerlickin’ good.
Met een heerlijk swingend "King Of The Mountain" wordt meteen de juiste toon gezet voor de rest van Aerial. Bush zingt met omfloerste stem maar de klanken zijn helder en flirten uitstekend met de verrassend ritmische gitaren en drums. Geloof het of niet, bijwijlen is zelfs een geraffineerde plaat als Aerial dansbaar. Dat het nummer eigenlijk een dagdroom over Elvis beschrijft, nemen we er voor één keer zonder morren bij.
Tot haar volste recht komt Bush vooral in de nummers waarbij ze zichzelf begeleidt op de piano. Intiemer en mysterieuzer dan in "Mrs. Bartolozzi" en "A Coral Room" heeft muziek zelden geklonken. Ook al lijkt dat laatste nummer aanvankelijk nauwelijks vooruit te branden, wanneer de laatste woorden eindelijk wegsterven, staat ons het huilen toch telkens nader dan het lachen. Iets minder geslaagd is het nogal overbodige "π," waarin La Bush een heel eind op weg gaat het volledige getal te zingen. Daar zaten we toch net niet op te wachten.
Dergelijke eigenaardigheden zijn op A Sky Of Honey pas echt schering en inslag: kinderstemmen, duiven en een overdosis dramatiek gidsen ons meteen een zomerse dag uit het leven van Kate Bush binnen. De muzikale reis begint in de namiddag, bereikt haar hoogtepunt tegen zonsondergang en eindigt terug met de dageraad. De schoonheid van de natuur, de pracht van een zonsondergang, het wonderlijke van de nachtelijke romantiek — het passeert hier allemaal de revue.
Aerial is een schaamteloze lofzang op het leven, en getuigt van een oeverloos romantisch escapisme. Maar dan wel zo ontzettend elegant dat je moeilijk anders kan dan in stilte toegeven aan en wegdromen bij die heerlijk zoete stem. Konden in de oudheid de Sirenen met hun gezang de stoerste schippers willen nillens verleiden, zo raakt Bush je daar waar je al lang immuun dacht te zijn.
