Jungle, waar hebben die gezeten? Wel, ze waren – padoem pats – “Busy Earnin'”. In 2014 sloeg het gelijknamige debuut van de Britse band stevig in en de langgerekte tour die daarop volgde, stelde een opvolger uit. Tot nu dus: For Ever werd een plaat waarop zowel gedanst als gehuild mag worden.
Het sloeg geweldig aan, die mix van soul, funk, disco, elektronica en wat nog allemaal, waar de Britten Thomas McFarland en Joshua Lloyd-Watson ons indertijd op trakteerden. Vijf extra muzikanten zorgden voor een ijzersterke livereputatie en in het kielzog van het debuutalbum volgende een langgerekte internationale tournee. Aanvankelijk ligt het geluid van For Ever in dezelfde lijn, maar gaandeweg wordt daar meer en meer van afgeweken.
Opener “Smile” is meteen een aanstekelijke trap onder de kont met een geleende drumlijn uit “She Wants To Move” (N.E.R.D) — beter goed gepikt van slecht gevonden — en schaamteloos opgestapelde falsettostemmen die als genadeloze drones rond onze oren vliegen. Het is een soort anthem van verbondenheid en onvoorwaardelijkheid met statements als “When you smile / The world feels a little better / I just wanna see you smile” en “You and I / Can take over the world”.
Weinig ademruimte, want “Hey, California” is daarna zo’n stroperige dansvloerlokker dat je er niet meer af geraakt. Grooves, zomerse vibes en een hart dat breder openstaat dan een reuzenaronskelk in bloei. Ook “Beat 54 (All Good Now)” blijft tegen die Calfornia-vibe aanschurken en leunt nog wat verder achterover. Gesluierd door disco-backings komen echter relatieperikelen naar boven: “I don’t want to care / But your love’s real / And it’s an odd thing / How can I be your whole world?”. Beide frontmannen kregen in de periode tussen het debuut en deze opvolger een liefdesbreuk te verwerken en de sporen daarvan zijn tastbaar aanwezig op For Ever.
Er is een duidelijke link met California — niet alleen in de songtitels, maar ook omdat het grootste deel van de plaat er gemaakt is, alvorens naar Londen terug te keren. “House In L.A.” is met zijn slepende beats een van de hoogtepunten: “I feel alive in the sunlight / All my fears are only real life”. De Californische zon als roze bril of gewoon de kracht van vitamine D? We vragen het na bij onze apotheek.
Meer zelfreflectie is terug te vinden in “Cherry”: “Life won’t grow if we never change” fluisteren de Jungle-lifecoaches ons toe. Het nummer is naakter dan wat we tot hiertoe gewend zijn en gaat de richting uit van James Blake of Rhye. We horen een band die duidelijk op zoek is en haar geluid wil uitdiepen, of op z’n minst aansluiting zoekt bij de evolutie die ze doormaakt. Bij “Mama Oh No” moeten we bijvoorbeeld aan Alt-J denken.
Classic Jungle en het evident naar voren geschoven prijsbeest van deze worp is begrijpelijk “Happy Man”. U heeft het al op de radio gehoord. Er is dan ook veel om van te houden: een lichtjes onderkoelde groove, een oorwurm van een refrein en daarbovenop gratis en voor niks de levensles dat geluk niet te koop is en ook niet vanzelf komt. “Buy yourself a dream and it won’t mean nothing”.
Maar hoe eerlijk en levensbeschouwelijk het er op For Ever ook aan toe gaat, is het af en toe wat moeilijk om bij de zaak te blijven. Vooral het tweede deel van het album — wanneer Jungle nadrukkelijker op zoek gaat naar nieuwe horizonten — is het een beetje ”hit & miss”. Zo voelt het door samples gedragen “Cosurmyne” zich een beetje als een hawaïhemd op een black tie event en schuilt “Give Over” nogal anoniem in de tracklist.
“De reis is belangrijker dan de bestemming. Je moet het proces leuker vinden dan de uitkomst en bij ons is dat zeker zo als we muziek maken”, liet Thomas McFarland onlangs in een interview met enola optekenen. Op die manier is deze opvolger zeker geslaagd. Voor de luisteraar lijkt het echter alsof het bootje van McFarland en Lloyd-Watson soms een beetje oeverloos ronddobbert. Maar For Ever geeft ongetwijfeld een eerlijke blik in de levens van McFarland en Lloyd-Watson van de afgelopen jaren, dat wel.
