Waren het de foto’s in de Humo van enkele weken geleden? Was het uit medelijden met de stemproblemen die de zangeres het afgelopen jaar kende? Waarom we net de nieuwe Joss Stone uit de volle ton recente releases visten, daar zijn we zelf ook nog niet uit. Maar we hebben het ons nog niet beklaagd, op Colour Me Free haalt de blanke soul sista bij momenten opnieuw haar beste niveau.
Na haar vorige langspeler hadden we het nochtans gehad met de Britse diva. Introducing Joss Stone bracht een Joss Stone op de markt, volledig op maat van de hitlijsten gesneden. De plaat was dichtgeproduceerd, Joss kreeg geen bewegingsvrijheid en mocht als een eenzame nachtegaal in een gouden kooi haar zangkunstjes opvoeren. Bovendien werd openlijk de kaart van de populaire hiphop getrokken, waardoor het album eerder aansluiting vond bij de Beyoncés en de Alicia Keys van deze wereld dan bij de Jill Scotts of de Angie Stones. Zonde, want van al de voorgenoemde dames heeft Joss ongetwijfeld de mooiste, krachtigste en tegelijk ook de meest soepele stem. Wie daar nog aan twijfelt, moet op Youtube maar eens op zoek gaan naar enkele fragmenten uit de live-DVD Mind Body & Soul Sessions – Live In New York City, en er bij voorkeur haar akoestische interpretatie van Laura Lees “Dirty Man” bekijken.
Maar zie, op Colour Me Free heeft ook Stone zelf begrepen dat het zo niet verder kon. Het is duidelijk veel meer een plaat van een echte artieste, dan louter een marketingproduct. Van bij het eerste nummer maakt de Britse zangeres duidelijk dat ze meer is dan zomaar een marionet in de handen van haar platenbazen. “Don’t tell me that I’m not, I am… Don’t tell me cause I know what’s real, What I can do”, klink ze zelfverzekerd, geruggensteund door een aanstekelijk funkgitaartje. We horen opnieuw de Joss Stone van het — intussen bijna zeven jaar oude — meesterlijke debuut The Soul Sessions, het overgetalenteerde zangeresje dat zonder veel franjes, schijnbaar met het grootste gemak, imponeert.
Veel heeft te maken met de productie. Na de uitstapjes richting rock en hiphop, is er opnieuw gekozen voor een nostalgisch, organisch klinkend soulgeluid. Joss Stone krijgt de ruimte om alle aandacht naar zich toe te trekken, om haar band te leiden in de traditie van oude soultantes als Candi Staton en Doris Duke. Veel nummers op Colour Me Free lijken wel in één take opgenomen, wat de plaat een ongedwongen (buik)gevoel meegeeft. Zo is het moeilijk stilzitten op de broeihete funk van “You Got The Love” of de bigbandpastiche “I Believe It To My Soul”. Minder fan blijven we van Stones ballades. Daarin durft ze die fantastische stem wel eens te veel willen etaleren. “4 and 20” is een ‘sleper’ van dertien in een dozijn en op “Stalemate”, een duet met Jamie Hartman, is de mierzoete soul gekristalliseerd: “But if you give me something, then I’ll believe it/ Give me something and I will wait”.
Toch is Colour Me Free onverwacht een prima plaat geworden. Joss Stone klinkt opnieuw levenslustig, en de productie is luchtig en fris gehouden. In maart komt de Britse soulzangeres naar het Koninklijk Circus. Als ze dan een bevlogen begeleidingsband meebrengt in plaats van een artificiële zwerm achtergronddanseressen, dan staan wij op de eerste rij. En daar hebben die Humo-foto’s nu eens niets mee te maken.
Joss Stone stelt Colour Me Free op 7 maart 2010 voor in het Koninklijk Circus>.
