In het huidige muzikale klimaat is een glasheldere stem lang geen vereiste meer. Bonnie ’Prince’ Billy en John Darnielle (The Mountain Goats) veroverden met hun stroeve vocals al menig hart en ook indie-cum-hiphop band Why? zou zonder Yoni Wolfs ietwat zagerige ramblings Why? niet zijn.
Die laatste blijkt nu ook een oudere broer te hebben die luistert naar de naam Josiah. Josiah verzorgt al jaren de percussie van Why? maar probeert nu met soloplaat Jet Lag tegelijk het juk van zijn recente scheiding én dat van zijn broer af te werpen. Met Yoni als producer en een stem die de zijne benadert, is dat laatste niet meteen een evidentie, al kan Jet Lag moeilijk met een Why? album verward worden.
Josiahs solodebuut is in de eerste plaats een ingetogen, soms bijna twijfelende plaat — twee adjectieven die niet meteen met Why? geassocieerd worden — die het verhaal vertelt van Josiahs verhuis van California naar Ohio na zijn scheiding. Hoewel de nummers spreken van verwijten en echtelijke ruzies is er van uitspattingen, climaxen of verrassingen weinig sprake. Josiah speelt eerder de rol van geslagen hond en meestal lijkt Jet Lag maar wat aan te kabbelen. Op zijn best raakt hij de quasi-onschuldige folk van Simon & Garfunkel aan ("The Opposite of Breathing" en, in iets mindere mate, "The New Car"), op zijn slechtst klinkt Jet Lag als Why? op valium: zagerig, saai en simpelweg misplaatst ("Skull In The Ice", "That Kind Of Man").
De plaat ontwikkelt zich bijna uitsluitend op een samenspel van gitaren en een breed scala aan percussie-instrumenten. Hoewel de eerste het geheel melodisch in het gareel trachten te houden, is het de percussie die Jet Lag tegelijk van een stevige fundering en een (beperkte) dosis spanning voorziet. In opener "The Trailer And The Truck" schurkt het aanhoudende glockenspiel verleidelijk tegen de door stuiptrekkingen geplaagde drums en in "The Apart Meant" banen de drums zich eigenzinnig een baan door het refrein.
Ook "In The Seam" en "Gravity Defied" moeten het in de eerste plaats hebben van pittige drums en een paar strategisch geplaatste paukenslagen, al weegt het niet altijd op tegen Josiahs gebrek aan vocaal talent. "Gravity Defied" had een dijk van een nummer kunnen zijn — gedurende de laatste paar minuten is het dat ook — ware het niet van de jammerlijke zanglijnen. Bovendien mist Josiah de straffe lyrics van zijn broer (of van John Darnielle, for that matter) en het vleugje ironie van Bonnie ’Prince’ Billy om zijn onconventionele, en soms gewoonweg slappe vocals te doen vergeten, of toch minstens te doen vergeven.
Misschien ligt het aan het onderwerp. Misschien ligt ’s mans scheiding nog te vers in het geheugen om ze te relativeren en is Jet Lag daardoor niet meer dan een verwerkingsproces. Al mist Jet Lag vreemd genoeg net de pijn en wanhoop van die andere scheidingsplaat van 2010, Eels’ End Times. Ach, laat ons voorlopig concluderen dat Josiah Wolfs talenten zich vooral in het percussiegebied situeren, en dat dat for the time being voldoende is. En hebt u dan toch zin in een goede scheidingsplaat? Dan is er altijd nog E’s hartenleed.
