Smells Like, 2007
Singer-songwriter, de term schrikt ons na vele jaren van muzikale
scholing nog steeds een beetje af, en vertoeft deze John Wolfington
al enkele dagen in replay mode. Worden we wat weemoedig
misschien? Zou het niet gewoon kunnen dat ‘American Dreamsicle’
alle recepten bevat voor een aangename avond? Recepten die je
elders ook al wel gesmaakt hebt, maar die door Wolfington zeer
overtuigend geboetseerd, gekneed worden zodat je terstond
meegesleept wordt in z’n gelaagde universum van sfeervolle
harmonieën. Z’n nét niet te luistervriendelijke stemgeluid klieft
moeiteloos doorheen de ziel. Een bard die zoiets kan heeft altijd
een streepje voor. Met ‘American Dreamsicle’ levert de man daarbij
ook nog eens een uitstekend staaltje songschrijverskunde af, waarin
getergde zielen troost vinden en waarbij zelfs uitbundige
grapjurken stil moeten blijven. Geen sinecure voor een volstrekt
onbekende Amerikaan om het Europese vasteland te veroveren. Het in
2000 uitgebrachte ‘John Wolfington’ zette zelfs in z’n thuisland
amper zoden aan de dijk. Maar ons buikgevoel vertelt ons dat de man
zich wel eens in het selecte pak van toekomstige groten zou kunnen
nestelen.
Met enkele tissues voor het grijpen gaf het plaatje zich met
mondjesmaat prijs. Het snelst hadden we ‘Danger’ gevat, met zéér
vage echo’s van Starsailor, vooraleer ze de stadionrock-toer
opgingen. Sterke melodie, sterke tekst, sterk begin dus. Aan het
titelnummer wordt een geluidstapijt opgehangen, als geweven door
David Gilmour en Mark Knopfler, en het kippenvel blijft niet uit.
Op ‘Rainbows’ is het dan weer Wolfingtons zoetgevooisde stem die de
gevoelige snaar vermag te bespelen. Kippenvelmoment twee. “I
lie to you/ What could I do/ I had to”: met ‘Shotgun’ maakte
Wolfington z’n eerste classic. Wat ons betreft hét nummer van het
jaar, die stante pede een stek in de Tijdloze verdient! Nog één
zo’n magisch moment op ‘American Dreamsicle’: ‘Mother’. Als u deze
song volgende moederdag op de piano kunt brengen, bent u alvast
voor één jaar het lievelingskind.
Slechts twee songs, ‘Walk’ en ‘Like you Love’ hollen wat achter het
geheel aan. Ze missen nét dat beetje bezieling of die éne
meesterlijke bevlieging, maar niettemin blijft dit een dijk van een
plaat.
Een dikke vier hoofdjes, met optioneel halfje, dus. Wereldschokkend
is dit allesbehalve, maar als we u verklappen dat we ‘American
Dreamsicle’ meer luisterbeurten gunnen dan Neil Youngs ‘Chrome
Dreams II’, toch ook al geen misse plaat, dan weet u het al.
Wolfington nu al in één adem noemen met de Youngs, Zappas of Dylans
van deze wereld, dat gaat nog wat te ver, de man heeft nog een
lange weg af te leggen en moet qua subtiliteit nog wat leren. De
man nu al bijschrijven in de geschiedenisboeken zouden we dus niet
durven, maar we weten wel al wie ons ’s winters gezelschap zal
houden aan het knetterende haardvuur.
