Jamiroquai heeft een nieuwe plaat! De zesde al! U hoeft daar wat
ons betreft niet van wakker te liggen, Jason Kay zal daar op zijn
beurt ook zijn slaap niet voor laten. Zijn bedje is immers
gespreid, want het megacontract dat hij in ’92 tekende bij Sony is
nog steeds niet afgelopen (acht albums, nog twee te gaan dus) en
tegen dat het zover is, zijn we misschien allemaal allang dood of
is de wereld al drie keer vergaan. Maar ook als er ooit een einde
zou komen aan de lucratieve overeenkomst tussen ster en label, dan
nog zullen er genoeg gegadigden zijn om zijn platen aan de man te
brengen.
Het eerste wat wij denken bij een nieuwe Jamiroquai-release is: “O,
is die vorige dan al zo lang uit?” Ook al staan de eerste vijf
albums gretig stof te verzamelen in onze platenkast, de muziek van
Jay K is nog steeds overal en altijd te horen op alle radiostations
aller landen. Het is zelfs in ons geval niet altijd even eenvoudig
meteen de juiste cd-titel te koppelen aan de juiste hit.
In dat opzicht bevindt Jamiroquai zich voor een stuk in hetzelfde
schuitje als Simply Red en Lenny
Kravitz,. Allemaal enten ze hun oeuvre voor een groot stuk op
een populair genre dat bewezen heeft de tand des tijds te hebben
doorstaan, en geven daar een eigen draai aan. Ze doen dat een hele
carrière lang, leveren door de band vrij aardige platen af met per
definitie enkele onweerstaanbare klappers, maar voor spectaculaire
veranderingen zijn we bij deze lieden aan het verkeerde adres. Een
andere gelijkenis tussen deze heerschappen is dat ze de touwtjes
graag zelf in handen houden en dat de muzikanten van het eerste uur
één na één afhaken. Zowel Jamiroquai als Simply Red werden zo
beetje bij beetje de merknamen waarachter één artiest
schuilgaat.
Van de band waarmee Jason Kay vanaf 1992 de wereld begon te
veroveren met zijn explosieve mix van acid jazz, funk en jaren
’70-disco blijft ook niet zo veel meer over. Van de huidige line up
is – op de voorman na – drummer Derrick McKenzie degene met de
langste staat van dienst: hij is erbij sinds het tweede album, ‘The
Return of the Space Cowboy’ uit ’94. Ondanks al die
personeelswisselingen bleef Jamiroquai al die jaren
ontegensprekelijk een gigantische hitmachine. Willen of niet, na
het lezen van volgende titels zit u ongetwijfeld met één van deze
liedjes in uw hoofd: ‘Love Foolosophy’, ‘Little L’, ‘Deeper
Underground’, ‘Canned Heat’, ‘When You Gonna Learn’, ‘Cosmic Girl’,
‘Space Cowboy’…
Met ‘Dynamite’ zal er nog steeds geen einde komen aan de lange rij
hits. De aftrap van de plaat, eerste single ‘Feels Just Like it
Should’, is misschien een eerder atypische Jamiroquai-track (het is
ook meer groove dan song, meer Kravitz dan Kay). Even denk je dat
we eindelijk eens een album gaan te horen krijgen waarvan de meeste
songs niet onderling inwisselbaar zijn, maar vanaf nummer twee
(‘Dynamite’) krijgen we weer de oude, vertrouwde jazzfunkdiscopop
voorgeschoteld die nu bijna anderhalf decennium lang het
handelsmerk is van de “groep”.
Het verschil met de laatste albums zit hem in de nuances, en
daarvoor mogen de nieuwe groepsleden een pluim op hun hoed steken.
‘Dynamite’ klinkt iets minder plastiek dan zijn hypercommerciële
voorgangers. Het is dus (weer niet) vernieuwend, maar het klinkt
wel frisser dan ooit. De eerste (vier en een halve) songs zijn
zelfs zo sterk dat we even denken op een vier- of een vijfpunter af
te stevenen, want ook ‘Seven Days in Sunny June’ en ‘Electric
Mistress’ zijn er pal op. ‘Sunchild’ begint goed, maar sleept zich
al snel als een eindeseizoenswedstrijd op automatische piloot naar
het einde.
Ook ‘Love Blind’ en ‘Talulah’ zijn niet ontstaan tijdens één van
Kays meer bevlogen momenten, het is wachten tot het schitterende
‘(Don’t) Give Hate a Chance’ eer de vlam weer in de pan slaat.
‘World That He Wants’ is een pianoballad die er net niet over is.
Persoonlijk hebben we het zelf nooit echt zo gehad met deze
rustpunten op Jamiroquai-platen en dat is deze keer niet anders.
Het grote voordeel is wel dat het lang genoeg duurt om even op adem
voor de drie laatste songs, waaronder het nijdig rockende ‘Black
Devil Car’. Na ‘Hot Tequila Brown’ en ‘Time Won’t Wait’ zit het er
op en is het wachten op deel 7 en deel 8 van Kays funk
odyssey.
‘Dynamite’ zal Jamiroquai misschien niet erg veel nieuwe fans
opleveren, de oude fans mogen gerust zijn dat hun idool “het” nog
steeds heeft. En voor Jason Kay zelf is het waarschijnlijk ook fijn
om weten dat hij ook zonder coke een goede plaat in elkaar kan
knutselen.
