En opnieuw springt er zo’n groepje uit de ochtendradio om zich met een verschrikkelijk aanstekelijk nummer in je hoofd te hameren. Waarna je de rest van de dag "nananaaa" voor je uit loopt te neuriën, tot je de aanstokers wel door de muur zou willen sleuren. Ter verantwoording, Emanuel — he knows nothing — Lundgren van I’m From Barcelona.
Gedachten aan het veelkoppige van The Polyphonic Spree en de vrolijke levensvreugde van The Flaming Lips live zijn nooit ver weg bij deze negenentwintig leden tellende groep uit Zweden. Vrolijke songs met veel toeters en bellen en een joyeus koor kleuren hun heerlijke titelloze debuut vol meerstemmige koorzang. "Eén van die stemmen kon de jouwe zijn", schreef een Amerikaanse recensent, en Lundgren spreekt hem niet tegen.
Lundgren (gitaar/zang):"Daar gaat het inderdaad om. I’m From Barcelona begon als iets om mijn vakantie mee te vullen: gewoon muziek maken en met de vrienden samen zijn. Ik nodigde niet alleen mijn muzikantenvrienden uit, maar al mijn vrienden, zelfs al wist ik niet of ze konden zingen. Het moest voor iedereen zijn. We wilden één cd maken die we aan andere vrienden konden verkopen en misschien één optreden geven. Na dat eerste concert vond ik het echter veel te fijn om te stoppen en voor je ’t weet ben je anderhalf jaar verder. En we zijn nog steeds vrienden!"
"Live eindigt dat dan al eens in chaos, dan duiken er mensen uit het publiek achter me op, maar dat maakt niet uit. Bij een optreden zijn we met driehonderd man in één ruimte en we willen allemaal, publiek én band, plezier hebben. Er is geen verschil tussen ons en het publiek. Ik slaag er zelfs niet in I’m From Barcelona als een band te zien, ik zie gewoon mijn vrienden rond mij op het podium: het is meer dan een groep."
enola: Je bent 29, ik veronderstel dat je al een heel parcours van groepjes achter je hebt liggen?
Lundgren:"Ik zit al sinds mijn twaalfde in allerlei bandjes, maar ik vond er niet echt één waarin ik wilde blijven. Tot nu, ik denk dat ik er nu vrij dicht bij ben. De helft van de band heeft al in allerlei groepjes gezeten, de andere helft heeft een ongelofelijk jaar gehad. (grinnikt) Het vreemde is dat zij nooit iets anders hebben gekend dan een groot publiek, terwijl de anderen ook gespeeld hebben voor drie man en een paardenkop in een klein dorpje in de bossen. Misschien moeten ze dat ook maar eens leren ooit, anders is het te gemakkelijk voor hen." (lacht)
enola: Ik kan me voorstellen dat touren met meer dan twintig mensen een hoop organisatie vergt.
Lundgren:"Ja. Er zijn momenten dat ik me vertwijfeld afvraag waarom ik in godsnaam een band met negenentwintig leden moest starten. Maar dat is voor de tour, als ik met een excelblad bij de hand iedereen moet vragen wanneer hij kan en wanneer niet en naargelang vakjes rood of groen aankruis. Eenmaal we vertrokken zijn, dan weet ik het weer. Het moet de ultieme tourervaring zijn om met zoveel vrienden op pad te zijn. Als je een groep van vier bent, ontwikkel je na verloop van tijd een vreemd gevoel voor humor omdat je niets meer hebt om over te praten. Bij ons kun je altijd wisselen van gesprekspartner als je wat uitgebabbeld bent met iemand."
"Maar het kan soms vreselijk zijn, zoals die keer na De Nachten in Antwerpen toen middenin de nacht bleek dat onze vlucht was geannuleerd. Daar sta je dan, moet je een bus huren om helemaal naar Zweden terug te reizen. Het was een lange trip naar huis. Dat is de keerzijde van met een grote groep te touren."
enola: Dat krijg je met Ryanair. Hoe moeilijk is het om met je vrienden in een groep te zitten? Onvermijdelijk moet iemand de rol van de baas op zich nemen.
Lundgren:"Plots moet ik de tourleider gaan uithangen, en dat is wel vreemd voor me. Gelukkig zijn we allemaal volwassen en moet ik niemand vertellen wat te doen. Dat zou wel anders zijn als we nog achttien waren, bij zevenentwintigjarigen hoef je gelukkig niet meer de dictator uit te hangen. Ik heb ook van bij het begin duidelijk gesteld dat ik de touwtjes in handen hield, dus niemand moet komen zeuren om een solo of dat hij ook songs wil schrijven. Heel wat andere songschrijvers in de groep voelen zich door het succes en de drive van deze groep wel gesterkt om hun songs ook uit te brengen op MySpace en op te treden. Dat is fijn om vast te stellen."
enola: Hoe zie je de band evolueren? Zie je anderen songs bijdragen?
Lundgren:"Misschien gaan we dat proberen als ik geen ideeën meer heb, maar voor dit eerste album was het nodig dat ik de songs schreef. Ik voelde me nogal gevangen in mijn vorige band omdat ik daar met ideeën zat waar ik niets mee aankon, dus ik moest ze uit mijn systeem krijgen. We zien wel in de toekomst, ik ben nu songs aan het schrijven voor het tweede album en dat gaat een stuk gemakkelijker omdat ik nu het concept niet meer moet uitleggen. Ik hoef de trompettist maar te bellen en hij staat binnen de vijf minuten bij mij."
"Af en toe spelen we al eens een nieuw nummer live, het is altijd leuk om de reactie van het publiek te zien, dan weet je meteen of het een goed of een slecht nummer is, want zelf heb je dat niet altijd meteen door. In elk geval proberen we wat andere dingen uit, ik wil niet zomaar een kopie maken van ons debuut. Ik ben immers veranderd in die periode, dat moet zich weerspiegelen in de muziek. Familieleden zijn gestorven, maar er zijn net zo goed positieve ervaringen als het reizen met de band, nieuwe mensen leren kennen …"
enola: Hoe bang ben je dat jullie uiteindelijk misschien wel een one hit wonder zullen zijn?
Lundgren:"Ik ben niet bang om binnen vijf jaar opnieuw onbekend te zijn, maar ik hoop dat ik als songschrijver toch erkend zal worden als meer dan een eendagsvlieg. Ik ga in elk geval door met muziek, wat er ook gebeurt. Het maakt me niet uit of ik word herinnerd. Het ergste dat me kan overkomen is dat ik mijn passie voor muziek verlies."
enola: Jullie zijn zo’n typisch product van de blogosphere: jullie waren eerst een hype op allerhande muziekblogs en wonnen zo een publiek voor jullie. Was je je bewust van heel die virtuele wereld?
Lundgren:"Ik was me er zeker van bewust: uiteindelijk hang ik als webdesigner elke dag tien uur voor de computer, dus ik ken het wereldje wel een beetje. En nog voor de groep een feit was, hadden we al een website waarop ik de songs plaatste zodat alle groepsleden ze konden leren. Het is dan ook een boeiende tijd nu, de hele internetrevolutie zal zijn plaats krijgen in de muzikale geschiedenis."
enola: Geloof je dat het dingen ingrijpend zal veranderen?
Lundgren:"Binnen vijf jaar zal het systeem er veel rijper uitzien. Er is geen weg terug op dit moment, dit startte tien jaar geleden en zo zal het in de toekomst verdergaan. Het kan zijn dat er nu heel wat mensen niet het geld krijgen dat ze verdienen door het downloaden en zo, maar dat is een tijdelijke situatie."
"De grootste verandering zal het verdwijnen van het cd-formaat zijn, denk ik. Alleen de muziek zal overblijven, niet het artefact. Dat vind ik geen triest feit, het gaat niet om dat stuk plastiek maar om de muziek. Het artwork vind je wel op het internet. Ik geloof in muziek en kunst en die zullen niet verdwijnen, daar ben ik van overtuigd, maar de drager zal verdwijnen of veranderen."
enola: Allez dan. Een laatste brandende vraag: wat is dat tussen jullie Zweden en baarden? Sinds Benny en Björn van ABBA het goede voorbeeld gaven, blijft het aantal Zweden met baarden mij verbazen.
Lundgren: (schaterlach) "Ik weet het niet. De baarden komen en gaan bij ons, misschien heb je gewoon foto’s gezien van ons deze winter toen we een baardencompetitie hadden. Eén van ons doet elk jaar met zijn vader een wedstrijdje om ter mooiste kerstmanbaard. Deze winter heeft hij ons zo ver gekregen dat we allemaal meededen. Ik geef toe dat ik zelf schrok toen ik de foto’s zag. Geen commentaar of het volgend jaar opnieuw van dat is. Baarden zijn echter absoluut niet ouderwets: ze zijn iets natuurlijks en zijn here to stay." (lacht)
I’m From Barcelona speelt op 24 maart in de Botanique.
