"I Love Sarah? Echt zo’n zelfbevlekkend groepje. En goddeau rukt lekker mee."
Zo. Daarmee weet u wat collega (pn) van I Love Sarah vindt en hadden we u even bij uw pietje. Want vinden wij dat nu plots ook? Wel neen: ook op hun eerste echte cd combineren Janijani en Rudy Perdu spelplezier met virtuositeit. Isle Of Sarah is de al lang aangekondigde echte debuutplaat die hun hele kunnen nog eens breed tentoonspreidt.
De modus operandi is nog steeds hetzelfde: keer een muziekwinkel binnenstebuiten, laat er een hoogbegaafde kleuter met ADHD op los en ga loos op het resultaat. Luister maar naar "Cornelius" (opgedragen aan de Japanse artiest met die naam), dat vanuit een simpel gitaarriffje start, maar al snel een monster is van hysterische synthklanken dat voortgedreven wordt door een ratelende drum. En dat alles is voorbij in 2 minuten 24 seconden.
Telkens je denkt I Love Sarah nu wel te kennen, verrast hij opnieuw. Na ongeveer elk genre te hebben mishandeld — in het korte titelnummer en het aansluitende "De Fons" geeft de groep zelfs even haar versie van doommetal — blijkt I Love Sarah ook "popmuziek" aan te kunnen. "Twinkle" is een klein en fijn nummer zonder veel zotternijen, holderdebolderdrums of capriolerende toetsen. Gewoon een dromerige zanglijn en rustige begeleiding.
Kant B van deze 12" vinyl is bijna volledig voorbehouden aan de epische Chinaman-trilogy, waarin de band probeert het verhaal — nuja — over Iers verzet tegen de Chinese overheersing te vertellen. Ga gerust in een deuk liggen met de hilarische voiceover van Janijani, maar vergeet daar niet doorheen te luisteren. I Love Sarah werpt immers maar al te graag een rookgordijn van ongein op om niet te moeten toegeven dat ze als technisch geschoolde muzikanten goud waard zijn. De manier waarop "Greensleeves (Chinaman, You Must Die)" van traditionele Irish marching song ontspoort tot pure stonerhorrorrock (u begrijpt ons als u dit gehoord hebt) om dan naadloos over te vloeien in de Chinese belletjes van Zilch(ke scoren) (No Lacisme In China)".
Op het herwerkte "QCQ L Zouk" dansen wilde Hawaïaanse schonen in strooien rokjes de horlepiep, terwijl op de achtergrond Barry Manilow, stomdronken aan de bar, "Copacabana" speelt. En daarna loopt het uit de hand. Opnieuw, want dit is I Love Sarah en zonder uit de rails schietende drums en gitaarstoten is een nummer niet compleet. Heerlijk ontregelend en altijd meeslepend; want nooit is dat richtingloos-spelen for-the-sake-of-art. De groove wordt nooit uit het oog verloren.
"Mij stoort het niet dat men ons pretentieuze avant-garde vindt. Ik ben een liefhebber van veel avant-gardeartiesten — hoewel ik I Love Sarah daar helemaal niet bij reken — en ik ben vrij pretentieus! Alle persreacties zijn mij meer dan welkom, misschien koopt er dan nog een pretentieuze avant-gardefan een exemplaar van "Hoekzetel Bruno"!", liet Janijani ooit optekenen. Laat u vooral niet tegenhouden, avant-gardefans, maar weet dat ook de gewone meerwaardezoeker en zelfs de popliefhebber hier een heerlijke kluif aan heeft. Ja: u ook, (pn)!
