Nadat Simon Reynolde en zijn Cocteau Twins het fameuze 4AD-label de
rug toekeerden, stampte de eigenzinnige Schot met Bella Union zijn
eigen platenmaatschappij uit de grond. Sinds 1997 vonden via deze
weg acts als The Dears, Explosions in the Sky, Laura Veirs en
The Czars hun weg naar de
muzikale fijnproever. Met de tiende verjaardag van het label
stilaan in zicht, lijkt er nog niet meteen een einde te komen aan
het succesverhaal: Nick Cave is
een grote fan van zowat de hele catalogus, het Amerikaanse Midlake rechtvaardigde onlangs nog zijn
status van ’troonopvolgers van Grandaddy‘ en last but not least
is er het fantastische My Latest
Novel, dat met ‘Wolves’ al vroeg dit jaar een (ere)plaats
reserveerde in menig eindejaarslijstje.
De volgende troef die Reynolde op tafel gooit, is Howling Bells,
een Australische band die een jaar of vier geleden werd opgericht
door broer en zus Juanita en Joel Stein, Brendan Piccio en Glenn
Moule. Aanvankelijk ging het kwartet nog met de redelijk onnozele
naam ‘Waikiki’ door het leven, maar nadat de groep verkaste naar
Engeland, werd die naam dan ook wijselijk achtergelaten in
Sydney.
De fundamenten, of beter, de bodem waarop de sound van Howling
Bells tot volle wasdom is gekomen, is vrij rootsy en traditioneel:
in wezen maken de vier muzikanten organische muziek met stevige
invloeden uit decennia pop-, rock-, folk- en zelfs
bluesgeschiedenis. Het verbluffende van deze plaat is echter dat ze
al die invloeden zo naar hun hand weten te zetten en er zo
inventief en creatief mee omspringen, dat het resultaat vrij uniek
klinkt. Een beetje als hun legendarische landgenoten The Triffids
dus, al lijken beide bands niet echt op elkaar. Acts bij wie ze wel
eens worden ondergebracht zijn Sons and Daughters, The Duke Spirit
of zelfs My Bloody Valentine. Het gaat hier echter om richtpunten,
meer niet.
Het eerste wat opvalt, is de donkere, filmische sfeer die over deze
plaat hangt. Eens je je daar in thuis voelt, wordt bij elke
draaibeurt steeds duidelijker dat de twaalf tracks op ‘Howling
Bells’ stuk voor stuk ijzersterk zijn. Dé blikvangers van de band
zijn zus en broer Juanita (zang, gitaar) en Joel (lead gitaar,
zang). De eerstgenoemde beschikt over een stel (letterlijk) sterke
en elastische stembanden. Geen hees elfjesgefluister, zoals we dat
de laatste tijd een beetje té veel hebben gehoord, maar een stem
die moeiteloos de toonladder op- en afdraaft en glashelder klinkt.
De zangpartijen van Juanita Stein laten je van meet af aan niet
onberoerd.
Wanneer we stellen dat het de zang is die het niveau van de meeste
nummers de hoogte instuwt, dan heeft dat vooral te maken met het
feit dat ze haar songs niet gewoon zingt, maar vertolkt. Meer dan
haar intussen lief is, wordt ze dan ook geregeld vergeleken met
PJ Harvey. Het zou ons niet
verwonderen indien zij over enkele jaren als één van de normen
wordt beschouwd. De andere sterkhouder is broerlief Joel, die de
kunst verstaat zijn snarenwerk te beperken tot het minimum en van
wie de gitaarpartijen volledig in dienst staan van (de sfeer van)
de song. Zijn bijdrage mag dan op het eerste gehoor minder opvallen
dan die van zijn zus, ze is zeker zo belangrijk.
Howling Bells hebben dan wel Australië verlaten, hun moederland zit
hen duidelijk nog in het bloed en maar goed ook. Wanneer je je laat
meedrijven door de flow van het album, krijg je vaak het gevoel
langs onherbergzame gebieden, duistere, ondoordringbare wouden en
weinig gastvrije, afgelegen dorpjes te reizen. Zelf verwijzen ze
ook graag naar een soort Twin Peaks, om de atmosfeer van hun
liedjes te omschrijven. Sommige songs omarmen je meteen en duffelen
je in warme dekens in, andere klinken dan weer zo onheilspellend
dat je niet snel genoeg dekking kan gaan zoeken achter (of in) de
eerste de beste boom. Het ‘gevaarlijkst’ zijn echter die songs die
je aanvankelijk vriendelijk en uitnodigend toelachen, maar hun
klauwen uitslaan zodra je een stapje dichterbij komt.
Twaalf songs lang houdt Howling Bells dit vol, zonder dat het
onnatuurlijk of gekunsteld overkomt, maar vooral, zonder één enkele
uitschuiver. Wie even snelsnel wil kennismaken met de groep en met
haar diverse facetten, raden we aan om even te luisteren naar
instant klassiekers als ‘Velvet Girl’ en ‘Wishing Stone’ (allebei
te beluisteren op de website van de groep), of naar ander
prachtvoer als ‘Broken Bones’, ‘A Ballad For The Bleeding Hearts’,
‘Setting Sun’ en ‘In The Woods’.
Een kandidaat voor de lijstjes? Nee, een certitude!
http://www.myspace.com/howlingbells
http://www.howlingbells.com
