Toen bij ondergetekende de interesse voor stoner en metalmuziek
begon te ontluiken, bevonden we ons net in de impasse tussen het
legendarische Sleep en Matt Pikes volgende band High On Fire. De status
van Sleep was me snel duidelijk, maar de link met HOF niet. De
eerste twee albums van die band deden me ook niet zo veel. Het
derde, ‘Blessed Black Wings’, blies me echter zo ongenadig van de
sokken dat Matt Pike plots tot de gitaarheldstatus verheven
werd.
Ondertussen zijn we weeral drie albums verder en heeft Pike
weinig van zijn status moeten inboeten. Integendeel: zijn band
heeft zelfs nog aanzien bijgekregen. Het tomeloze toeren en de
subtiele variaties tussen de albums onderling zorgen ervoor dat
High On Fire toch wel één van de succesvolste metalbands van de
laatste tien jaar is.
Voor ieder van de laatste vijf albums nam HOF een andere
producer onder de arm. Dat waren bijna altijd grote namen zoals
Billy Anderson, Jack Endino, Steve Albini of Greg Fidelman. Nu
vulde het drietal zichzelf aan met Kurt Ballou. Ik vraag me af of
ik die nog moet voorstellen, want het lijkt wel of ik iedere maand
een album bespreek waaraan hij meewerkte. Ballou staat garant voor
een rauwe, intense sound, maar werkt wel voornamelijk samen met
bands met wortels in de punk en hardcore. Zou dat wel bij HOF
passen?
Check en dubbel check: High On Fire ramt op ‘De Vermis
Mysteriis’ weer zo in your face als op ‘Blessed Black
Wings’. Matt Pikes raspende vocalen klinken voortdurend als Lemmy
op steroïden. De drums van Des Kensel klinken erg luid en doen
enorm hard hun best om laagvliegende jets uit de lucht te laten
vallen met de oorlogszuchtige schokgolven die ze verspreiden. De
gitaar en de basgitaar voelen zich duidelijk opgejaagd door zoveel
ritmisch geweld en knorren, zoemen, gonzen en scheuren zich een weg
richting de geluidsnormen.
Tenminste, dat geldt toch voor de snelle en agressieve nummers
op ‘De Vermis Mysteriis’. En daar zijn er wel een heel pak van.
Openings één-tweetje ‘Serums of Liao’ en ‘Bloody Knuckles’ hakt er
meteen stevig in, met snelle riffs en moordlustige grooves. De
bedoeling is duidelijk, maar toch blijft dat eerste nummer niet
echt lang hangen. ‘Fertile Green’ gaat door op het elan, maar deze
bolwassing doet je de oren wél spitsen.
‘Madness Of An Architect’ is het eerste nummer waarin de
slepende grooves het halen van de snelheid. Het is meteen een
beklijvend nummer, traag in opbouw met bassen die in je schedelpan
blijven nazinderen en venijnige vocalen. Na een dromerig
instrumentaaltje volgt het toppunt van dit album, de
allesverzengende oerkreet ‘Spiritual Rites’. Dit nummer is een
oorlogsverklaring aan al je terughoudendheid en goede manieren, de
apex van het speciaal voor HOF uitgevonden subgenre war
metal.
De eerste helft van het album zorgt dus voor zo’n fikse
rammeling, dat het daarna altijd moeilijk wordt om de aandacht bij
het vervolg te houden. ‘King Of Days’ is een doomy nummer
dat de intentie heeft je helemaal onder te dompelen in een sfeer
van kommer en grandeur, maar daar toch een beetje in faalt. De
lengte doet er trouwens ook niet veel goed aan.
Ook ‘Romulus en Remus’ maakt nog weinig los. We hebben het
allemaal al eens eerder gehoord, en ergens ontbreekt dat tikkeltje
scherpte of diepgang om de aandacht langer vast te houden dan de
eerste strofe en de solo’s. Voor dit soort “overschouwingen bij het
nawalmend doommetalslagveld” is Black Pyramid op dit
moment de betere keuze. Laat High On Fire maar genadeloos slag
leveren, dan zijn ze op hun best. De laatste achterhoedegevechten
worden trouwens efficiënt maar onopvallend beslecht tijdens de
titeltrack.
Het reguliere album sluit af met nog een lang en traag nummer.
‘Warhorn’ valt bij ondergetekende echter wel volledig in de smaak.
Het is een gevarieerd nummer dat nooit een hoog tempo haalt.
Verhalende stukken vol dreiging slepen zich voort aan een bluesy
tempo, om slechts onderbroken te worden door lawaaierige
uitbarstingen. Die zijn in principe niet sneller, maar laten wel
horen dat deze oorlogstoeter geen carnavalsinstrument is.
Zij die konden wachten tot de officiële Europese release worden
beloond met wat live tracks en een extra bonusnummer. Daarover
kunnen we hier echter niets berichten. Wat ik wel kan zeggen is dat
het album zonder die extra’s al ruim vijftig minuten lang is en een
beetje “gerekt” aanvoelt. De wortels van Matt Pike liggen in de
stoner en doommuziek, maar hij blinkt tegenwoordig toch vooral uit
wanneer hij volledig loos mag gaan met bloeddorstige riffs.
De tweede helft van de elpee is zeker niet slecht, maar de trage
nummers sleuren wat ballast met zich mee. De melodie van ‘King Of
Days’ roept de juiste beelden op, maar ze vervagen vóór de zeven
minuten om zijn. De lompigheid van ‘Romulus And Remus’ beneemt je
aanvankelijk de adem, maar verzuimt om je helemaal plat te
drukken.
‘De Vermis Mysteriis’ is een plaat die het bij de fans van High
On Fire en de occasionele metalluisteraar best goed zal doen. Over
het geheel bekeken wordt er op hoog niveau en met veel intensiteit
gespeeld. Persoonlijk heb ik echter wel het idee dat net iets te
veel nummers een tikkeltje te lang doorbomen over hetzelfde thema.
Over thema’s gesproken: er zit blijkbaar ook een esoterisch concept
achter de teksten, maar ik laat het over aan de luisteraar zelf om
dat te doorgronden.
