Mauro Antonio Pawlowski: a) koning van Zwart-Europa, het
muzikale Transylvanië dat gehuld gaat in geile duisternis en waar
funkende aardbevingen de onaardse cool van de bewoners niet
aantast, b) meestergitarist die frontmannen tot luitenanten
degradeert en roodharige jonkies klaarstoomt voor het
frontmanschap, c) improvisator en noise-fetisjist die diamanten van
melodieën kan tevoorschijn toveren in gitaarmoerassen en
tegelijkertijd niet bang is om het maagdelijke wit van popsongs te
bespatten met vlijmscherp lawaai als was het een propere wc-bril
die door Geert Lambert wordt gebruikt na een restaurantbezoek of
drie. Dit summiere lijstje dient enkel om aan te geven dat Mauro
god is in eigen land en elke rechtschapen muziekliefhebber wel iets
in de platenkast heeft staan waaraan de man heeft meegewerkt. Over
Harris Newman is veel minder geweten, maar de bio maakt
onmiddellijk duidelijk dat de muzikale parallellen met Mauro snel
gelegd zijn. De man is namelijk een Canadese gitaarexperimentalist
die naast solowerk ook zijn tanden zet in projecten als Triple
Burner en Hrsta (met leden van GY!BE). De twee virtuozen laten op
deze nieuwe release van Glasvocht Records rusteloze
gitaarimprovisatie vol ruis en echo door de tochtige kelders van
het label trekken. De kans dat de mantrische bezwering van deze
split-cd andere zielen dan die van de pure gitaarfreaks zal
bereiken, is uiteraard minuscuul, maar wie de muren van zijn woning
laat scheeftrekken door het snaarvocht van Harris Newman en Mauro
Antonio Pawlowski zal een boeiende, maar soms ook enerverende
ervaring rijker zijn.
Wie de opvatting toegedaan is dat improvisatie enkel in de context
van een liveperformance tot zijn recht komt, wordt door Harris
Newman het zwijgen opgelegd. Gitaarverhalen waar anderen tot
bloedens toe op zitten te zwoegen om een vloeiende vertelstem van
fingerpickende pracht te creëren, worden door de Canadees
schijnbaar moeiteloos uit zijn instrument getoverd. ‘Early Onset
Tourette’s’ is een 11 minuten durende improvisatie die meandert
door Ignatz-landschappen
waar de elektronische mist door zonnestralen wordt weggeveegd, maar
niettemin niks aan spookachtige dreiging inboet.
Met ‘Sit Down, Stay Down’ wordt de moerassige sfeer even ingeruild
voor zanderige, instrumentale Nashville-country, maar ‘Son of
Ichabod’ dompelt ons onmiddellijk weer onder in een poel van
ghostfolk waarin gekwelde geesten en onverwerkte frustraties
rondwaren. Deze gitaarzwerver zou bij (K-RAA-K)³ vast en zeker goed
ontvangen worden, want de sfeer van zijn laatste twee schetsen
neigt dan weer naar de ritualistische toverspreuken van Kiss The Anus Of A Black
Cat, maar dan in een uitgesponnen versie.
Dat de onbekende underdog het haalt van de vermaarde held is in het
voetbal een onmogelijke zaak geworden, maar in de muziek behoren
verrassingen gelukkig nog niet tot het rijk van de utopieën. Op
deze split-cd wordt Mauro namelijk de loef afgestoken door Harris
Newman als het op het scheppen van boeiende spanningsbogen aan
komt. In tegenstelling tot de Canadees kan de Pools-Italiaanse Belg
zijn experimentele gitaarschetsen niet koppelen aan een
intrigerende sfeer of boeiend luistervoer. Dat Pawlowski zelf
plezier heeft beleefd aan het opnemen van deze gitaarexperimenten
lijdt geen twijfel, maar velen zullen zijn improvisaties wellicht
ervaren als pretentieus gemasturbeer en pseudo-avantgardistisch
geneuzel. ‘The Stills’, ‘The Firechild’, ‘The Paranormal Olympics
Cancelled’,…: op de zenuwachtig trillende snaren van zijn
instrument kan Mauro zich tijdens de meeste halfslachtige tracks
niet staande houden en vervalt hij in richtingloze
gitaarimprovisatie die de vinger onverbiddelijk naar de skip-toets
doet bewegen. Slechts in een enkel geval, zoals ‘The Previous Step’
of ‘The Awakening of Animals, knijpt zijn gesponnen gitaarweb even
de keel dicht, maar voor hij als een spin kan toeslaan, hebben we
ons alweer bevrijd uit de slappe draden van zijn vaak
slaapverwekkende improvisatie.
Dat de grens tussen ‘boeiend experiment’ en ‘overbodig gezwans’ erg
dun is, wordt op deze split-cd ook weer bewezen. De
evenwichtsoefening tussen ‘interessant’ en ‘aangenaam’ wordt door
Harris Newman perfect bewandeld, maar Mauro kan jammer genoeg geen
vervolgstuk breien aan het psychedelische gitaaravontuur van de
Canadees. Niettemin is deze split-cd meer dan het beluisteren
waard: u kan immers heerlijk verloren lopen in de begeesterde
spookfolk van Newman en daarnaast ook eens horen wat Mauro zoals
uitsteekt met zijn besnaarde vrienden wanneer Barman niet in de
buurt is en de wijn rijkelijk heeft gevloeid.
