Awesome Tapes From Africa heeft zich tot taak gesteld om de obscure Ethiopische muziekscène na de brutale coup in 1974 in kaart te brengen. In tegenstelling tot het klassieke verhaal betekende die coup immers nog niet de fatale doodsteek en bleven verscheidene belangrijke muzikanten nog enkele jaren actief alvorens er de brui aan te geven.
Enkele jaren geleden verzorgde dat label bijvoorbeeld een heruitgave van de instrumentale klassieker Tche Belew van Hailu Mergia en zijn band The Walias, na eerder al Mergia’s soloplaat Hailu Mergia & His Magical Instrument (een album dat weliswaar in de Verenigde Staten werd opgenomen nadat Mergia daar was gebleven na een tournee) een breder publiek gegeven te hebben. Het oeuvre van de man blijft vruchtbaar terein voor heruitgaves, want nu komt datzelfde label aanzetten met Wede Harer Guzo (“Reis naar Harar”, een Islamitische stad in Oost-Ethiopië). Die plaat werd in 1978, niet lang na het succes van Tche Belew opgenomen, maar met een andere band.
Dahlak Band was de huisband van het chique Ghion Hotel, waar mensen de hele nacht doorbrachten in de nachtclub om geen inbraak op de avondklok te riskeren. Het geluid dat Mergia met deze nieuwe band nastreefde, ligt duidelijk in het verlengde van zijn werk met The Walias, maar is wat gezapiger en minder hard funkend. Je voelt haast dat de band hier vaak niet het absolute centrum van de aandacht was, maar zijn klanken in de achtergrond liet horen terwijl een afgeladen volle, rumoerige nachtclub de brute repressie probeerde te vergeten die in het land rondwaarde.
In tegenstelling tot Tche Belew werden deze keer geen originele mastertapes gevonden en werd Wede Harer Guzo opnieuw uitgebracht op basis van de cassette-uitgave. Het resultaat is een onvermijdelijke lo-fi klank, met regelmatige oversturingen (vooral in de orgelsolo’s, bijvoorbeeld in “Mgibima Moltual” en in de titeltrack) en onbedoeld fuzzy momenten. Waar de plaat aan geluidskwaliteit inboet, weet ze wel steeds die sfeer van vervlogen tijden mooi in de verf te zetten.
Centrum van de strak samenspelende band is hier opnieuw zonder twijfel Hailu Mergia, die alle composities verzorgde en de ene zwierige orgelsolo na de andere uit zijn mouw schudt. Hoewel de songs van Mergia iets minder openlijk aanknopen bij de Ethiopische muzikale traditie dan die van Mulatu Astatke (die vanuit een folkloristische interesse Ethiopische toonaarden in jazzakkoorden goot), druipt die typerende melancholie er toch vanaf. Zo laten de boven een gestaag ritme vrij vloeiende blazers van “Yemenesh Wey (Amalele)” een thema horen dat op opmerkelijke wijze tristesse aan levensvreugde plakt. De woordloze “lalala” vocals die hier en daar opduiken, onderstrepen een gelijkaardige sfeer, misschien wel het meest in de ontroerende titeltrack.
Wede Harer Guzo is opnieuw een boeiende vondst van Awesome Tapes From Africa die een stukje muziekgeschiedenis van het vermeende “dark continent” opklaart. Hoewel minder essentieel dan de al eerder heruitgebrachte platen van Mergia, blijft dit verplicht voer voor fans van Ethio-jazz en een warme aanrader voor liefhebbers van gezapige, instrumentale souljams.
De heruitgaves van zijn muziek hebben Hailu Mergia de kans gegeven om opnieuw te touren. De man brengt op 9 oktober zijn geluid naar Het Bos in Antwerpen, ondersteund door Tony Buck en Mike Majkowski. Te oordelen naar dit voorproefje is dat een fikse aanrader.
