Hoewel de Blurfans al jaren smeken om een terugkeer naar hun favoriete groep, is dat hoofdstuk al lang afgesloten voor Graham Coxon. De in Duitsland geboren gitarist plaveit op zijn eentje naarstig verder. Precies op zijn 37ste verjaardag was zijn zesde soloplaat een feit.
Nog niet zo gek lang geleden, toen er geen sprake was van Oostenrijkse aartshertogen of poolapen, werd Britpop geëxporteerd in grote kisten met Oasis of Blur erop gedrukt. Ondertussen (stuip)trekken de broertjes Gallagher — ondanks de routine geworden ruzies — nog steeds aan hetzelfde zeel, terwijl die van Blur al een tijdje hun eigen weg gaan. Damon Albarn doet dat tegenwoordig in twee dimensies bij Gorillaz, gitarist Graham Coxon had al enkele soloalbums opgenomen voordat hij de groep in 2002 verliet.
Graham Coxon is niet alleen een muzikant, maar ook een perfectionistist. Alle teksten en muziek worden door hem geschreven, zijn hoezen ontwerpt hij zelf en de platen komen uit onder zijn eigen platenlabel Transcopic. Hoewel hij solo nooit de aandacht kreeg die hij met Blur mocht ontvangen, bewandelt hij ondertussen al acht jaar zelfovertuigd zijn eigen pad. Dit zesde album is geen bochtenwerk, maar eerder een verlengstuk.
Love Travels At Illegal Speeds schiet uit de startblokken als een kurk uit een fles champagne. Single "Standing On My Own Again" trekt de kar. Het hyperaanstekelijke "I Can’t Look At Your Skin" –"cus it’s doing me in"— flirt met punk, en het blijft niet bij deze one-night-stand zal later blijken. Dit trio meestampers eindigt met "Don’t Let Your Man Know", een nummer dat je best rechtstaand beluistert en op een zachte ondergrond, teneinde voetblessures te vermijden. Doch aan afwisseling geen gebrek: er zijn genoeg ballads voorzien om tussendoor op adem te komen.
Waar eerder nog met punk geflirt werd, gaat Coxon in "Gimme Some Love" ruim over die grens. Tijdens "I Don’t Wanna Go Out" bewerkt de heer Coxon zijn snaren alsof het lucifers zijn waarbij zijn plectrum dienst doet als strijkdoosje. Reken maar dat het vonken geeft. Hoewel er op dit album niet echt zwakke schakels te vinden zijn, verslapt onze aandacht halverwege enigszins. Dat verandert wanneer in "You Always Let Me Down" het orgel wordt ingeplugd en diep in de verlengingen "See A Better Day" een passend einde maakt aan dit album waarin liefde de rode draad vormt.
Is Love Travels At Illegal Speeds een beter album dan Happiness In Magazines (2004), dat Graham Coxon in 2005 een NME-award voor beste soloartiest opleverde? Neen, waarschijnlijk niet. Het is echter wel een genietbare plak, waarop ancien Coxon bij wijlen zingt en speelt met het jeugdige enthousiasme van een belofte die nog luttele minuten met het eerste elftal mag opdraven. Dit album zou een soundtrack van het leven kunnen zijn: soms hard en snel, soms rustig, af en toe cliché maar altijd doordrenkt van primaire gevoelens en behoeftes.
