Hoewel Like Drawing Blood al sinds 2006 in de Australische winkelrekken ligt, vindt het album nu pas zijn weg naar het Europese continent. We mogen van geluk spreken, want Gotye klinkt onweerstaanbaar eigenzinnig en veelbelovend.
De roots van Wouter, aka ’Wally’, De Backer zijn geworteld in Brugge, maar hij woont al lange tijd in Australië. Daar knutselt hij eigenhandig muziek in elkaar met behulp van elektronica, live instrumenten en een arsenaal aan samples. Dat de Europeanen twee jaar moesten wachten om Like Drawing Blood te kunnen ontdekken is eigenlijk aan Gotye — uitgesproken als de Franse modeontwerper Gaultier — zelf te wijten. Hij schuimt namelijk zijn platencollectie af op zoek naar samples die hij in zijn nummers kan verwerken, waardoor die als mieren gaan krioelen door zijn nummers en dat kan natuurlijk niet gebeuren zonder auteursrechtelijke toestemming. Een heus karwei, zo blijkt, want zijn debuutplaat Boardface zal om die reden helaas nooit Down Under verlaten. Gelukkig is Like Drawing Blood niet hetzelfde lot beschoren, al tieren de samples ook hier welig.
In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden is Like Drawing Blood een zomers feel good album dat bulkt van levenslustige en aanstekelijke pop. Dat hebben singles als het van motown doordrongen "Learnalilgivinanlovin" en het gevoelige "Hearts A Mess" al bewezen. Gotye reist verschillende hoeken van het muzikale landschap af en legt zowel Arabische invloeden, electropop, funk als reggae op zijn unieke lens vast, zonder daarbij aan samenhang in te boeten. Gotye’s veerkrachtige stem, die bij momenten aan die van Sting doet denken, is de lijm die alles mooi bijeenhoudt.
De nummers zelf lijken echter soms nog te gekunsteld in elkaar geflanst. De vele uit het niets opduikende samples en wispelturige intermezzo’s hangen als een lappendeken aan elkaar en dreigen de vaart er uit te halen. In het bezwerende "The Only Way" trekt Gotye al snel aan de handrem om een sample in te lassen, in "Coming Back" gebeurt hetzelfde net nadat het nummer uit een dal klimt. De vormgeving van de songs kan dus nog bijgeschaafd worden, anderzijds maken die kleine details van Like Drawing Blood een schatkist vol snuisterijen. Daarbovenop kruidt hij als begenadigd percussionist het geheel met ritmische tierelantijntjes.
Dat de samples ook een grappige noot kunnen toevoegen, blijkt in "Thanks For Your Time", een funky dansnummer als aanklacht tegen telefoonmaatschappijen. Halverwege het nummer krijg je een vermoeide Wally te horen die tijdens zijn gesprek met een telefoniste on hold wordt geplaatst. Mocht zijn muziek door de hoorn klinken, zou het wachten alleszins een stuk aangenamer worden.
Naar het einde van het album toe neemt Gotye gas terug en duikt tot tweemaal toe gemoedelijk kabbelende reggae in, om daarna nog eens uit te halen met "The Only Thing I Know". Dat melancholische pareltje verspreidt een vleugje Depeche Mode en weet de gevoelige snaar te raken. De donkere, broeierige intensiteit staat in contrast met de overwegend luchtige toon van het album. Het nummer stond dan ook oorspronkelijk op Boardface en wakkert de nieuwsgierigheid naar dat debuutalbum alleen maar aan. Het kleffe "Night Drive" daarentegen is een onwaardige afsluiter van het album, geen opzwepende drums of catchy melodieën, maar een donzig wolkje waarop de plaat wegdrijft.
Niettemin is Like Drawing Blood een opmerkelijk album, des te meer aangezien Gotye de hele productie in eigen handen heeft. Zijn popmuziek steekt boven de middelmaat uit en zal met het rijpen der tijd hopelijk volledig tot bloei komen. Een Aussie om in de gaten te houden!
