Een showcase van Heads Of Woe, het eerste volledige album van Geppetto And The Whales én een nakende tour was voor enola het gedroomde excuus om nog eens af te zakken naar de Antwerpse binnenstad. In een van de drukbezochtste winkels van ’t Stad speelde de band een uur lang het beste uit zijn bescheiden oeuvre.
Examenperiodes doen wat met een mens. Ondanks de cursussen die dringend overwonnen moesten worden, maakten Sander Sterkens en Kobe Dupont tijd vrij voor een kort maar aangenaam gesprek. Een kleine twintig minuten kreeg enola inzicht in de gestructureerde chaos achter Geppetto And The Whales. “Zelf onze platen uitbrengen? Vergeet dat maar. Zoveel organisatorisch talent hebben we niet.”
enola: Gelukkig zit het op muzikaal vlak wel meer dan snor. De ene grote stap volgt nu snel op de andere.
Sterkens (zang & gitaar): “Na de deelnames aan de Rock Rally ging het inderdaad wel snel. In 2010 deden we voor de eerste keer mee en drie maanden daarvoor hadden we pas besloten om echt als groep te beginnen. Laten we zeggen dat we tot dan toe eerder wat hadden aangemodderd. Na die eerste deelname was het verslag niet goed. Via een andere wedstrijd hebben we dan toch een plekje op Dranouter kunnen versieren. Vanaf toen ging het echt vooruit. De eerste single, “Juno”, was er. Die werd al snel opgepikt en tijdens onze tweede deelname aan de Rock Rally haalde we plots de finale. Het eerste jaar gebeurde er vrijwel niets en het jaar erna leek het wel alsof we op ieder front tegelijk raak troffen.”
enola: Zat er dan druk achter het album? Kwestie van het ijzer op het juiste moment te smeden?
Dupont (zang, gitaar & banjo): “Nee, helemaal niet. We wilden wel een album opnemen. Of ja, we moesten een album opnemen. Dat contract was nu eenmaal getekend. Maar we kunnen zeker zeggen dat er weinig druk van buitenaf was. We waren zelf wel kritisch voor ons werk. We wilden natuurlijk het beste resultaat.”
enola: Zijn jullie dan tevreden over het album? Of is dit het beste materiaal dat nu voorhanden is?
Sterkens: “We zijn heel tevreden over het album. Dit is eindelijk iets waar we volledig gelukkig mee kunnen zijn. Dat was na de EP iets minder. Dat was allemaal wel leuk om te doen, maar de kritiek die we toen kregen was — volgens ons — ook wel terecht.”
enola: Lukt dat op jullie leeftijd? Omgaan met kritiek bedoel ik dan.
Sterkens: “Ja, ik denk het wel. Ik heb ook het idee dat geschreven kritiek een degelijk gefundeerde mening is. Maar je moet al die meningen met een korrel zout nemen. In de ene recensie lees ik dat “The Great Lament” een overbodig nummer is terwijl ik wat later hoor dat juist die song het album draagt. Kritiek, en dan voornamelijk kritiek van mensen zoals jullie, vind ik nuttig zolang je die kan relativeren. Het is voor mij moeilijker om negatieve commentaar te slikken van mensen die dichterbij me staan. Ik hecht daar meer waarde aan. Om eerlijk te zijn, de feedback op de plaat was bijzonder positief. De opmerking die ik net maakte, is een van de weinige negatieve punten die ik me kan herinneren. Dat heeft ons wel verbaasd.”
Dupont: “En dan nog. Die kritieken gaan ons als band niet veranderen. We gaan daar geen rekening mee houden. Als band doen we wat we willen.”
Sterkens: “Je moet wel weten: die eerste opmerkingen vlak na de Rock Rally waren wel vernietigend. Het doet heel veel deugd om dan te laten zien dat we tot veel meer in staat zijn. Kritiek is niets definitiefs.”
enola: Als je weinig of geen rekening houdt met de opmerkingen van mensen die professioneel met muziek bezig zijn, hoe kan je dan als band beter worden? Negeer je dan niet de kansen om het groeiproces te versnellen?
Dupont: “Als je dat wel doet, ben je volgens mij als band verkeerd bezig.”
Sterkens: “We zijn eerder onze eigen critici. Ons groeiproces komt van binnenuit. Ik bedoel ook niet dat meningen van buitenaf compleet onbelangrijk zijn. Als onze producer opmerkingen maakt, wil ik daar zeker naar luisteren.”
enola: Dus als ik zeg dat ik op het album een duidelijk gebrek aan een eigen identiteit hoorde, dan raakt jullie dat niet?
Dupont: “Dat is gewoon onvermijdelijk, denk ik. Alle groepsleden kennen erg veel van muziek en we luisteren ook allemaal naar verschillende dingen. Invloeden van buitenaf kan je niet weren. We gaan ook niets heruitvinden. Zelfs wanneer je strikt je eigen ding probeert te doen, word je nog steeds beïnvloed van buitenaf.”
Sterkens: “Het hangt ook af van welke bands de mensen kennen. Mumfords and Sons gebruiken een banjo, wij gebruiken een banjo, dus die link is snel gelegd. Ergens vind ik dat jammer. Niemand van ons luistert specifiek naar die band, maar we hebben er wel allemaal al minstens één nummer van gehoord. Je pikt gewoon dingen op.”
enola: Om eerlijk te zijn vond ik het album ook wat vreemd. Nu ja, ik begreep alles niet even goed. Het hele plaatje was niet wat ik verwacht had.
Sterkens: “We horen vaak dat het een groeiplaat zou zijn. Zou dat komen omdat we nog jong zijn? We zijn ook niet de meest vrolijke twintigers. Sommige onderwerpen op het album zijn best zwaar en donker. We zijn allemaal gepassioneerd door cultuur en geschiedenis. Je vindt dan ook onderwerpen zat waar wel iets leuks mee te doen valt.”
Dupont: “Ik begrijp de opmerking wel. Voor ons is de plaat wel logisch. We zijn er zo intensief mee bezig geweest dat het moeilijk is om het album op een andere manier te benaderen. Als je een aantal nummers voor de eerste keer hoort, is het misschien wel schrikken. We gebruiken geen vaste structuren, maar na een aantal luisterbeurten weet je toch wat er gaat komen.”
enola: Moet ik de plaat dan zien als historische roman? Zit er een rode draad in die ik heb gemist?
Sterkens: “Er zitten concrete verhalen in, maar een rode draad is er niet. Ik bekijk de plaat ook helemaal niet als roman. Onbewust is er misschien wel een verhalende lijn ingeslopen, al was dat niet de bedoeling. Ik denk dat het eerder gaat om een verzameling losse nummers die klankgewijs een geheel vormen. De teksten zijn belangrijk, maar zelfs als schrijver ben ik meer bezig met de muziek. Die woorden komen altijd wel naar boven borrelen. In de nummers die we hebben geschreven, benaderen we ook de donkere kant van het leven. Geen idee waarom dat zo is. Misschien heeft het te maken met de tijd waarin we zelf leven of met wat we zelf meemaken.”
enola: Over tijd gesproken. Ligt het aan mij of was de releasedatum van het album wat ongelukkig? Met “1814” hadden jullie haast een mooi kersthitje. Waarom volgde die plaat dan niet sneller?
Dupont: “Dat was inderdaad ongelukkig. We hadden getekend bij EMI en dat werd opgekocht door Universal… Ach ja, om een lang verhaal kort te maken: normaal had de plaat er al in november moeten zijn. Interne verschuivingen en ontslagen hebben het wel wat moeilijker gemaakt. Frustrerend, maar daar viel weinig aan te doen.”
Sterkens: “Mijn grootste angst was dat ik niet meer met volle overtuiging over het album zou kunnen spreken. Dat ik niet meer enthousiast zou zijn over het resultaat. Gelukkig is dat niet zo.”
enola: Hoe zit het met de kansen die jullie krijgen als beginnende band? Neem nu het optreden van vandaag, zien jullie daar het voordeel van in?
Sterkens: “Helemaal super. We zijn erg tevreden met de kansen die we krijgen. Vandaag was het een wat ongemakkelijk situatie omdat onze bassist er niet bij kon zijn, maar we hebben het er goed vanaf gebracht.”
Dupont: “Die akoestische sessies in winkels zijn meestal wel tof om te doen en zolang alles goed gaat wil ik die ook blijven doen.”
Sterksn: “Alle promo die we kunnen krijgen is op dit punt nog welkom. Hoewel, niet zolang geleden hebben we een showcase voor Radio 2 geweigerd. Dat voelde gewoon niet juist. Ik denk ook niet dat de luisteraar van Radio 2 het doelpubliek is dat we voor ogen hebben. We willen niet noodzakelijk zoveel mogelijk mensen bereiken, maar wel de juiste mensen. Ik kan me niet inbeelden dat fans van Udo ineens ons album gaan kopen. Zie je die al tussen het publiek zitten tijdens optredens?”
enola: Daar zeg je wat! Laten we het even over de komende optredens hebben. Het album lijkt me ideaal voor een grootscheepse theatertournee. Zien jullie daar brood in?
Sterkerns: “Wel, het album is eigenlijk ontstaan tijdens een theatertour, maar we zien het niet meteen zitten om dat weer te doen. De huidige tour richt zich meer op clubs en wat grotere zalen. Hoewel “groter” ook weer een relatieve term is. We spelen in De Roma in Antwerpen, maar dat is nu ook niet de grootste zaal van het land.”
Dupont: “We gaan spelen in clubs waar ongeveer tweehonderd mensen in kunnen. Bij dat publieksaantal voelen wij ons ook gemakkelijk. Het blijft gezellig.”
Sterkens: “Ik hoop wel dat de mensen rechtstaan, anders zitten we toch weer in een theatertour. Trouwens, er is ook wat interesse uit het buitenland.”
enola: Dat verbaast me helemaal niet. Jullie passage op Eurosonic was erg geslaagd. Kan je die impact nu al merken?
Sterkens: “Het begint, ja. Grote veranderingen zitten er volgens mij nog niet in, maar er zijn toch al wat aanbiedingen uit Zwitserland en Duitsland. Wil je geld verdienen met muziek, dan kan je haast niet anders dan hopen op een doorbraak in het buitenland. Maar dat is niet onze voornaamste drijfveer. Natuurlijk willen we onze muziek voorstellen aan een groter publiek. Dat wil iedere muzikant. Maar de kans die je krijgt om samen met je vrienden door Europa te reizen, om samen met je beste vrienden op avontuur te trekken, daar is het ons om te doen.”
Dupont: “One big happy family!”
Gepetto And The Whales trapt deze week een rondreis doorheen Vlaanderen af. Bekijk alle data op www.geppettoandthewhales.com/tour.
