Als één frontman uit de popgeschiedenis tot de verbeelding spreekt, dan Freddie Mercury. De man wist niet alleen tienduizenden lads te charmeren met balletpasjes, de aanvoerder van Queen was mee verantwoordelijk voor twee decennia hits en een intrigerend privéleven. The Great Pretender licht een tip van de sluier op, zij het een kleintje.
Er was een tijd, nog niet eens zo heel lang geleden, dat je beter niet luidop verkondigde in het bezit te zijn van Queen-albums. Niet dat steniging met de dood tot gevolg je deel werd, meestal niet, maar het gevaar een sociale paria te worden, loerde toch enigszins om de hoek.
Queen was namelijk, voor wie te jong moest zijn om zich de band écht te herinneren, compléét over the top. Om daarvan een beeld te vormen, volstaat het enkele minuten op YouTube door te brengen.
Nochtans was het Brits viertal meer dan een overdaad camp. De band kon bogen op een muzikale kracht die zijn gelijke niet kende. Vandaag wordt dat laatste aspect van de band meer en meer algemeen aanvaard –media die voorheen hun neus ophaalden, hebben langzaam de bocht genomen richting erkenning– terwijl het flamboyante aspect anno 2012 redelijk schouderophalend ontvangen wordt. Wie heeft immers geen kiekjes in de kast liggen van oudere generaties in de familie die onderhand als hilarisch bestempeld kunnen worden?
In beide aspecten van de band speelde frontman Freddie Mercury een grote, om niet te zeggen, bepalende rol. Ruim twee decennia nadat hij op een zwarte novemberzondag in 1991 de strijd tegen Aids verloor, wordt de herinnering aan de man levendig gehouden met alweer een nieuwe documentaire: Freddie Mercury – The Great Pretender, die een blik achter de showman Mercury belooft.
Klinkt verdacht als de omschrijving van Queen – Days Of Our Lives, waarmee amper een jaar geleden achter de schermen van de band gedoken werd. En de gelijkenissen zijn dan ook treffend. Het verhaal dat verteld wordt, is immers in grote lijnen hetzelfde. Het belangrijkste verschil tussen beide prenten schuilt er in dat de nieuwe film de solocarrière van Mercury als kapstok gebruikt, een aspect van ’s mans carrière dat een beetje in de vergetelheid geraakt is.
Wie The Great Pretender uitzit, begrijpt waarom. Het opnameproces van het in 1985 verschenen solodebuut Mr. Bad Guy was een processie die maanden en maanden aansleepte, zonder dat na de release zelfs maar een fractie van de impact van een Queen-plaat veroorzaakt werd. Hoewel een aantal Queen-songs, zeker uit de jaren tachtig, de tand des tijds amper doorstaan heeft, is het op dit album met een vergrootglas zoeken naar materiaal dat nu nog een zekere aantrekkingskracht bezit.
Die muzikale uitschuiver maakt Mercurys persoonlijkheid er echter niet minder interessant op. Met interviewfragmenten en video-opnames uit het persoonlijk leven wordt een glimp gegund op de, om de criticasters eens te citeren, decadente levensstijl van Mercury. Ook van de spanningen die binnen Queen aanwezig waren, krijgen we flard te zien.
Toch blijft na het bekijken van deze prent het gevoel achter dat we nog altijd niet weten hoe het met beiden nu écht zat. Dat de levensstijl van Mercury ons geen bal aangaat, is op zich begrijpelijk, maar de interne keuken van een band die het twee decennia aan de top heeft weten uit te houden, daar gooien we al eens graag een blik in.
Combineer The Great Pretender en Days Of Our Lives –niemand met een beetje montageskills die dat voor ons wil doen?– en je krijgt een behoorlijk accuraat en, zo voelt het wel, redelijk volledig zicht op leven, werk en tragisch einde van Freddie Mercury en bij uitbreiding zijn band. Al is volledigheid nog niet hetzelfde als een nieuw verhaal vertellen. Wie een beetje vertrouwd is met het Queen- en Mercury-universum, zal niet bepaald overrompeld worden door nieuwigheden. Voor een kennismaking met de fascinerende wereld van beiden, is dit misschien ook net wat te mager, maar combineer als leek beide docu’s en de kans is zeer groot dat een ontzettende honger naar muziek komt opzetten.
