Ik ben geen fan van Linkin Park. Te veel pathetiek, te sjablonerig,
te veel pogingen tot diepgang or whatever. Nu is Mike
Shinoda, de donkere, niet-zingende van voornoemde band, zo’n beetje
solo gegaan: ‘The Rising Tied’ is het (eerste) resultaat.
Het mag niet verrassen dat op deze plaat volledig wordt gegaan voor
wat we gemakshalve maar hiphop zullen noemen; met alle cliché’s
vandien. ‘Remember The Name’ is het verplichte nummertje
boasting, maar ik zou toch durven vermoeden dat er net iets
méér aan de hand is: “5% pleasure/50 % pain“. Is hier een
eerlijke artiest aan het werk, of, godbetert, een geëngageerde
rapper? Het heeft er alle schijn van. De derde track, ‘Right Now’,
trekt volledig de maatschappijrelevante kaart (“Right
now/Somebody’s stuck in Iraq/Hoping that he gets shipped back
breathing” horen we Ryu, van Styles of Beyond, vaste collaborator,
bijdragen). Misschien verbaast het niet dat Black Thought (van The
Roots, jawel) hier ook zijn ding op doet. De toon is alvast gezet:
stevige, van atmosferische scapes voorziene beats begeleiden Mikey
“He doesn’t need his name up in lights” S terwijl hij zijn
demonen bezweert.
Het gaat veel kanten uit: de eenzaamheid in de grootstad (‘Feel
Like Home’), de onvermijdelijke Verloren Liefde (‘Where’d You Go’),
de tijd bij Linkin Park (‘Get Me Gone’!), en, natuurlijk, Vrouwe
Hiphop zelve. Het is dit laatste wat Mike het beste lijkt te
liggen: tongue-in-cheek zelfverheerlijking, afgewisseld met
sarcastische afrekeningen met da bizznizz zoals die, vermoed ik,
verpersoonlijkt wordt door Fiddy et les autres: “Lip service
radio / Don’t touch the dial”. Akkoord zijn we dan misschien
wel, maar willen we het wel horen? Toegegeven: ja. (Hilarisch
moment trouwens in ‘Get Me Gone’, waar Mike het heeft over bepaalde
journalisten: “These people love to put a twist to your words/To
infer that you said something fucking absurd/Oh/did I lose you at
“infer”?/Not used to hearing a verse that uses over first-grade
vocabulary words?“).
Luister op niet-legale manier eens naar ‘Petrified’, ‘In Stereo’ en
misschien wel vooral ‘Red to Black’, en je zal spoedig merken of je
voor of tegen bent. ‘Believe Me’, de eerste single, bezorgde mij in
elk geval een vrolijke trek om de lippen, en ‘High Road’ (met John
Legend) gaat waarschijnlijk een leuke hit-carrière tegemoet. De
eerlijkheid – het soort dat sommigen wel kunnen appreciëren in
Eminem, vermoed ik – zorgt ervoor dat het in elk geval mogelijk is
iets van een persoonlijke band op te bouwen met dit plaatje, met
als hoogtepunt ongetwijfeld ‘Kenji’, een track over Mike’s
grootvader, eerste-generatie immigrant uit het Japanse, die moest
opboksen tegen anti-‘Jap’-gevoelens (een benaming die ‘not
cool‘ heet te zijn in het cd-boekje). Dat kan wel tellen qua
oprechtheid, niet?
Ik hoop dat mijn appreciatie voor ‘The Rising Tied’ niet voortkomt
uit een soort verboden-vrucht-achtige logica; er zijn namelijk
weinig mensen uit mijn nabije omgeving die ook maar één greintje
plezier beleven aan Linkin Park. Toch maar een kansje geven.
