Als Scarlett Johanssons album één ding bewees — naast zijn totale overbodigheid — is het wel dat David Sitek (TV On the Radio) een vakman is die zijn faam als producer meer dan verdient. En toch durfde het Britse Foals het aan om zijn eindmix in de vuilbak te gooien en zijn debuut Antidotes zelf opnieuw te mixen.
En terwijl andere groepen hun doorbraaksingles met plezier op plaat gooien om zo de verkoop ervan te verzekeren, is Foals van mening dat dergelijke recyclage onnodig is. Ze passen namelijk niet in het plaatje.(*) Wie de singles horen wil, kan ze trouwens nog steeds digitaal aankopen. Arrogant? Ongetwijfeld, maar Antidotes heeft effectief die nummers noch Siteks mix nodig om te overtuigen.
Wie "Mathletics" en vooral "Hummer" gehoord heeft, zal willens nillens de link met Battles leggen. In het bijzonder de mathematisch afgelijnde gitaarslagen zijn opvallend terwijl de zang- en drumpatronen veel meer naar postpunk neigen. Waarom ze niet op de plaat thuishoren is onduidelijk want Antitodes laat zich gemakkelijk samenvatten als postpunk met een Battles-inslag. En toch is Foals’ debuut meer dan zomaar dit eenvoudige rekensommetje. Zo zijn de Battles- en Talking Heads-vergelijkingen die her en der opduiken vooral op het eerste gehoor een handige houvast terwijl de term postpunk gehanteerd wordt uit luiheid.
Single "Cassius" heeft inderdaad het springerige up-tempo van de postpunk en de knap geplaatste blazers geven zeker en vast het geheel een funktoets mee die de betere postpunk/funkpunkbands al in zich droegen, maar zoals het nummer zelf al getuigt middels enkele knappe breaks heeft Foals meer in zijn mars. Weifelaars kunnen bijvoorbeeld het slepende "Heavy Water" erbij halen waarbij de ingenieuze ritmes en strakke gitaarlijnen lijken opgenomen te zijn op 45 toeren waarna het geheel afgespeeld wordt op een slabakkende 33.
Ook "Tron" (eenieder geboren voor 1980 heeft ongetwijfeld de gelijknamige film gezien) kan, een enkele tussentijdse sprint daargelaten, niet van snelheidsovertredingen beticht worden. Het nummer ontleent elementen uit de vroege electrowave en mixt die met afrobeat tot een zinderend geheel dat ondanks alles niet uitmondt in een orgastische ontlading maar heel beheerst opgaat in een licht avant-gardistisch stuk voor blazers.
Het gros van de nummers richt zich echter duidelijk op hoofd, benen en heupen. Zo is er het licht dreigende "Electric Bloom" (ook bekend als "Race For Radio Supremacy") dat langzaam maar zeker zijn hoogtepunt opbouwt dankzij een intrigerende baslijn waarrond de messcherpe gitaren en aanstormende drums (met een glansrol voor de hi-hat uiteraard) opgebouwd zijn. Nieuwe single "Red Socks Pugie" start als een kaduke rocksong dankzij de schijnbaar rommelige drums maar schakelt wel moeiteloos over naar een stevige floorfiller voor het te laat is.
Dergelijke wendingen zorgen ervoor dat Foals niet alleen het etiket intelligent opgeplakt krijgt maar ook dat er vergelijkingen met Bloc Party en Battles gemaakt worden. Dat drummer Jack Brevan enige affiniteit heeft met zijn collega’s Matt Tong en John Stanier kan niet ontkend worden, maar zijn speelstijl is zeker niet allesbepalend voor het album. Zo getuige onder andere "Olympic Airwaves" en "Balloons", twee aanstekelijke postpunksongs zonder pretentie of doorgedreven technische drumpatronen.
Wie wil kan in Foals’ debuut genoeg verwijzingen vinden naar andere groepen die vooral in de vroege jaren tachtig incontournable waren. Zo zijn de eerder vermelde verwijzingen naar Battles, Bloc Party, Talking Heads, postpunk en afrobeat (te) voor de hand liggend en klinkt Philippakis vooral in "Two Steps, Twice" als een gehaaste versie van Robert Smith (The Cure). Laat dat u er echter niet van weerhouden om deze jonge veulens in uw hart te sluiten want Antidotes is de hype meer dan waard.
(*) De Amerikaanse release van de plaat bevat "Hummer" en "Mathletics" wel, als bonustracks.
