Krijgt u bij het predicaat ‘Britse singer-songwriter maakt
gevoelige muziek’ ook direct onaangename prikkelingen ter hoogte
van het uiteinde van uw endeldarm? Een tientje erop dat James Blunt
daar voor wat tussen zit. De ‘soldier turned artist’
bracht het genre met ‘You’re Beautiful’ weer onder de spotlights,
en dat betaalde daar ook een prijs voor. Maar geen vrees, aan de
horizon gloort een echt groot talent dat het schip kan
rechttrekken. Dit heerschap luistert naar de naam Findlay Brown en
zijn debuutalbum ‘Separated By The Sea’ verdient uw aandacht.
Op zijn debuut vindt Brown het genre akoestische pop/alternatieve
folk evenwel niet opnieuw uit. Daarvoor is hij te schuldplichtig
aan songschrijvers als Nick Drake en Bob Dylan. Zelf somt hij graag
onder meer Crosby, Stills and Nash en The Band op als grote
invloeden.
Ik blijf me er over verbazen hoe hard het management van een
relatief onbekend talent op zoek gaat naar scherpe kantjes om een
artiest interessanter te maken. Het verlies van een vriend of
familielid, een moeilijke jeugd, gepest worden op school, ervaren
van een mirakel… Alsof dat niemand anders kan overkomen dan hun
getormenteerde artiesten. De waarheid is dat Brown gewoon opgroeide
in een gehucht in de buurt van York. Maar omdat dat wat banaaltjes
is, kunnen we in elke perstekst over Findlay Brown lezen dat hij
als kind het leger in wou en dat hij in zijn tienerjaren deelnam
aan bokswedstrijden van zigeuners waar enkel met de blote hand
mocht gevochten worden. Stoer. Voilà, dan hebben we dit ook weer
gehad en kunnen we over naar waar het écht om gaat: de
muziek.
Brown moest niet ver zoeken naar inspiratie om zijn eersteling vol
te krijgen. Nadat zijn stormachtige relatie met zijn Deense
vriendin Marie Nielsen op de klippen was gelopen, stortte Brown
zich op het songschrijverschap om haar terug te winnen. Ons Marie
had namelijk de ferry richting Denemarken genomen, en zo voor een
natuurlijke scheiding tussen hen gezorgd.
In het eerste nummer van het album (‘I Will (ghost ship)’) ziet
Brown zichzelf als de geest van een lang overleden kapitein, en
Marie als een scheepswrak. Beiden zoeken elkaar, zich niet
realiserend dat ze spoken zijn. ‘Beneath the sea / Was a golden
shrine crying / And there she laid / underneath the tide
dying’. Ook op de rest van de plaat zorgt zijn muze voor de
nodige inspiratie. Browns inspanningen rendeerden trouwens: zijn
vriendin plooide voor zijn pleidooi. Ik denk dat de eerste keer dat
ik mijn vriendin vergelijk met een scheepswrak meteen ook de
laatste keer zal zijn.
En ook de rest van de plaat herbergt zeer persoonlijke nummers. Een
daarvan is ‘Twin Green Pram’, dat gaat over zijn tweelingzusje, dat
amper een maand leefde. Dat verlies vertaalt zich als ‘Lying I
am but on my own / an empty space / a beautiful face / I’ve never
known.’
In de traditie van de protestsong staat er ook een politiek getint
nummer op de plaat, ‘Paper Man’. Heel verrassend lijkt het allemaal
niet (want over wie anders dan George Dubya Bush?). Brown
zingt over machtige mensen die door iedereen bewonderd worden. Maar
dat zou volgens hem niet zo zijn, mochten die mensen hen effectief
kennen. Ze proberen namelijk zichzelf te overtuigen dat ze goed
zijn door anderen te overtuigen. Brown zelf zei hierover: ‘Plots
schoot door mijn hoofd: dat geldt niet alleen voor Bush, maar
evengoed voor mezelf’. Dit voelt als een welgemikte stoemp op mijn
en uw bakkes: ‘EVERYONE’S A BUSH!’
