Twilight, 2011
Bertus
Wie dacht dat het trio achter Finally Deceased een stille dood
was gestorven, heeft het mis. Deze Duitsers zijn inderdaad
allesbehalve noest aan het werk geweest. Het titelloze debuut heeft
er maar liefst twintig jaar over gedaan om losgelaten te worden op
de mensheid. Een serieuze tegenstelling met de begindagen van de
band, toen er nog volop een drive was om deze groep naar
een hoger niveau te tillen. In de eerste paar jaar werden twee
demo’s opgenomen en meer dan 100 shows gespeeld. Niet slecht voor
een formatie zonder label of officieel uitgebracht materiaal. Zelfs
het befaamde openluchtfestival Wacken in het thuisland werd
aangedaan. Alle kansen om door te breken lagen voor het grijpen en
toch splitte de band in 1997. Over de reden wordt met geen woord
gerept. Misschien waren deze kerels na zes jaar zwoegen zonder
resultaat het geloof in eigen kunnen verloren.
Dertien jaar later krijgen we dan toch een debuut
voorgeschoteld. Bij het beluisteren van het werkstuk vrezen wij dat
ze in de begindagen beter nog even hadden doorgezet. De oerdeath
die hier gespeeld wordt, werd vooral in de vroege jaren negentig
gesmaakt. Tegenwoordig klinkt muziek als deze vrij gedateerd. Veel
heeft daarbij te maken met de productie van het ding. Andy Classen
mag dan wel een gerenommeerde knoppendraaier zijn, hier produceert
hij een rommelige klank. Met een heldere sound zouden de nummers
pakken meer vitaliteit en kracht hebben. Want de ideeën op zich
zijn ondanks de klank redelijk fris.
Naast de old school duistere sfeer, zware distortionen
blastbeats er af en toe een vinnige gitaarsolo en ander technisch
vernuft. Er wordt gebruik gemaakt van breakdownsdie de boel
redelijk hypnotisch maken. Complexiteit en inventiviteit zijn een
troef waarmee de luisteraar regelmatig op het verkeerde been wordt
gezet. Alleen spijtig dat er constant een mid-tempo aangehouden
wordt. Iets meer vaart was welkom geweest.
Naast technische sterktes worden er vocaal stevige inspanningen
geleverd. De drie bandleden beheersen niet alleen een instrument,
maar wagen zich stuk voor stuk aan een portie zang of gebrul. Zowel
growls, screams en cleane zangpartijen
passeren de revue en creëren een divers stemgeluid. Spijtig genoeg
zijn de individuele zangkwaliteiten niet altijd even sterk. Het
niveau wordt daardoor alweer een stuk naar beneden gehaald.
Uiteindelijk hangt dit debuut samen van dat soort
tegenstellingen. De sound is enorm gedateerd, maar het technisch
spel is modern. De ideeën rond zang zijn goed, de uitvoering
minder. Vroeger was dit naast andere deatmetalgrootheden overeind
gebleven, nu hebben ze onherroepelijk de boot gemist. Het jonge
publiek van tegenwoordig is meer gewoon. De plaat klinkt puur en
eerlijk, maar zal niet met hetzelfde enthousiasme onthaald worden
als twintig jaar terug het geval was geweest. Liefhebbers van
oerdeath zullen hier uit nostalgie wel van houden. De jonge
metalfans zijn vast minder onder de indruk van dit rommelig
schijfje. Voor hen zal het niet furieus, origineel of gepassioneerd
genoeg klinken. En uiteraard mag er vocaal sterk geschaafd worden.
Al bij al geen slechte plaat, maar hij komt veel te laat. Tijden
veranderen en de kans dat dit nu nog aanslaat is eerder klein.
