Hoe vaak gebeurt het niet dat een artiest of band besluit om zijn volgende plaat (of debuut) maar gewoon titelloos door het leven te laten gaan, waardoor de plaat in essentie met eenzelfde naam als de groep zelf opgezadeld wordt. Evangelista doet net het omgekeerde.
Carla Bozulich (oa Geraldine Fibbers) vond zichzelf opnieuw uit met het behekste Evangelista, een plaat zo duister en occult dat het moeiteloos het verzameld werk van alle black metal-epigonen en van wicca-folkies als Larkin Grimm en Spires That In The Sunset Rise reduceerde tot kinderliedjes die in peuterklasjes allerhande uit volle borst gekweeld worden. Omdat elke wedergeboorte nu eenmaal om een nieuwe naam vraagt, schudt ze meteen de laatste resten van haar vorig leven af door resoluut voor Evangelista als bepaling te kiezen. Bozulich is met andere woorden volledig verteerd door haar nieuwe identiteit.
Op Hello, Voyager duiken opnieuw leden van Silver Mount Zion op, evenals partner in crime Tara Barnes, die Bozulich live bijstond tijdens de voorbije tour. Net zoals op het debuut spuwt ook dit album de ene spooktrack na de andere uit, alsof grootvaders radiospeler (u kent ze wel, die oude houten bakken met oplichtende knoppen) vastgeroest staat op Ghost.FM, de radiozender voor alle verdoemde zielen en rusteloze geesten. Het grote verschil schuilt echter in de opbouw van de nummers.
Het gros ervan verzuipt weliswaar nog steeds in feedback en distortion, maar onderhuids klinken de nummers veel meer als songs en niet al intrigerende soundscapes gericht op bezwering. Zo mag er in "Winds Of St. Anne" nog duchtig keet geschopt worden, maar is de chaos van voorheen ingeperkt en valt er zowaar iets te ontwaren dat op een structuur lijkt. In "Truth Is Dark Like Outer Space" kan er zelfs van een song in de ware betekenis van het woord gesproken worden.
Wie voorbij het scheuren van de gitaren en de loepzuivere krakkemikkige klank (proef die paradox!) kan luisteren, hoort hoe een voortjakkerende hardcoresong pur sang afgeleverd wordt. "The Frozen Dress" neemt enkele oude, niet-gebruikte klankbanden van Einstürzende Neubauten over (die waarin ze de staalkabels extra hard aanspannen) en laat zes minuten lang niet meer dan enkele monotone klanken horen, waarbij Bozulich zichzelf middels ijl gezang laat kennen.
De bluesrock van "Smooth Jazz" wordt met voldoende dosissen vuile garagerock en stacatto-kreten van Bozulich geïnjecteerd, en voelt zich als een vis thuis in het smerige water van de plaat. Schoonheid in de klassieke zin van het woord valt er net zo min te rapen in "Paper Kitten Claw", dat ondanks zijn ingetogenheid vooral angst en dreiging uitademt zonder ook maar één tel gebruik te maken van scheurende gitaren of grommende drums.
Nergens wordt de combinatie van ketellawaai, hysterische uithalen, soundscapes en verstoorde rocksong meer doorgetrokken dan in het twaalf minuten durende titelnummer. Het nummer springt van hier naar daar, koppelt melodie aan geluidsuitbarsting, laat Bozulich een introspectieve tekst met overslaande stem declameren. Groots maar ook irritant, naargelang de gemoedstoestand.
"For The L’il Dudes" is de echte verrassing: de song bestaat uit niets anders dan enkele zwaarmoedige strijkers die een stilzwijgend lied vol geweeklaag brengen. Ook het daarbij aansluitende "The Blue Room" bant alle achtergrondlawaai in het voordeel van strijkers. Bozulichs doorleefde stem weet altijd even goed zijn boodschap van (wan)hoop te brengen, of hij nu aan de slag moet met een pastorale folksong bij schemeravond, dan wel naar adem happend dreigt te verdrinken in een oceaan van distortion.
Met Hello, Voyager slaagt Bozulich er in de essentie van Evangelista opnieuw te vatten, zonder zichzelf vast te rijden in een te verwachten doodlopende straatje. Zonder ook maar een greintje aan sfeer of durf in te moeten leveren, is Evangelista er in geslaagd de gelijknamige plaat te eren zonder ze te kopiëren. Ghost.FM mag een nieuwe plaat aan zijn speellijst toevoegen.
