‘Just a number one champion sound’ is ‘American Boy’
absoluut. Nadat het grote publiek haar debuut ‘The 18th Day’ over
het hoofd zag, sloeg de Britse Estelle keihard terug met dit
kassucces. Het daaraan gekoppelde album ‘Shine’, opgenomen in de
States met een bloemlezing van de meest gevraagde namen uit het
circuit, moet haar nu naar de top katapulteren. Daarbij werd niet
over één nacht ijs gegaan, waardoor op twee jaar tijd een plaatje
samengesteld waarop de pret niet stopt na die ene hit.
Instant dansbaar materiaal? Check. ‘American Boy’ komt hierbij
natuurlijk meteen in gedachten, maar dit is niet het enige nummer
dat menige festiviteit in vuur en vlam kan zetten. In een trager
tempo leent ‘Come Over’ zich perfect tot het betere schurkwerk,
terwijl Estelle bezingt hoe zij de touwtjes in handen neemt om haar
doelwit te strikken. Ook het refrein van ‘Wait A Minute’ heeft dat
krolse kantje en stimuleert heupbewegingen dankzij een gebroken
beat. De raps die ze hier onder meer inlast blijven ook stijlvol
klinken: Estelle verliest haar vrouwelijkheid niet door zich een
overdreven ghetto-attitude aan te meten, maar vermijdt ook het
stereotiep van de vuilbekkende sex kitten. Zoals ze zelf tijdens
haar AB-showcase al vertelde: she’s reality.
Wat afwisseling voorzien opdat het interessant blijft? Check.
Verwacht hier geen breinloos kopieerwerk, maar een waaier aan
invloeden. ‘No Subsitute Love’ verwerkt een zomerse reggaetoets,
‘Pretty Please (Love Me)’ blikt met verve terug op de zestiger
jaren van het Motown label en het geniale ‘So Much Out The Way’
giet een scheut dancehall en grime in de cocktail. Akkoord, om dit
effect te bekomen, had Estelle een mooi gastenlijstje ter
beschikking (Kanye West, Cee-Lo, Wyclef Jean en John Legend om er
maar enkele te noemen), maar toch trapt ze niet in de
Timbaland-val. De gasten werden ingeschakeld om tot songs te komen
die aangepast zijn aan de stijl van Estelle, waardoor dit geen
producentenplaat geworden is. Enkel Mark Ronson had
schijnbaar een slechte dag: ‘Magnificent’ klinkt teveel als een
overblijvertje van zijn sessies met Lily Allen dat vlugvlug
aangedikt is met een optreden van Kardinal Offishal aka de Sean
Paul van dienst.
R’n’B maken zonder klef te klinken? Check. ‘Shine’ mag het in de
tweede helft ook wat rustiger aandoen. De staart van de plaat wordt
eens niet volgestouwd met duffe smartlappen, maar blijft soulvol
(‘Back In Love’, ‘You Are’). Estelle gaat bitter weinig uit de
bocht. ‘More Than Friends’ blijft te veel in eenzelfde ritme
draaien en de titeltrack had men beter in een verkorte versie als
outro gebruikt, maar voorts legt ‘Shine’ een bijna vlekkeloos
parcours af. In plaats van in slaap te vallen nadat de hits
gepasseerd zijn, blijft het niveau gestaag zonder in herhaling te
vallen.
Tussen de retrorevival die Amy Winehouse in gang stak en de platte
commerce van Beyoncé en haar volgelingen, zou een mens vergeten dat
het nog mogelijk is frisse, hedendaagse r’n’b te maken. Nog een
paar bokes eten en Estelle kan gerust de nieuwe, mentaal
stabiele Lauryn Hill worden.
http://www.myspace.com/estelleonline
