Het heeft uiteindelijk nog lang geduurd voor britpop opnieuw in ere werd hersteld. Esser — met een opmerkelijke vette kuif en een voorliefde voor haute couture — doet met zijn debuutalbum Braveface een leuke poging.
enola: Op Braveface speel je met heel wat verschillende stijlen. Kunnen we stellen dat het album het verhaal is van je muzikale jeugd?
Ben Esser: "Zeker en vast. Alle samples die we gebruiken en alle referenties zijn afkomstig uit de periode waarin ik ben opgegroeid. Braveface is eerst en vooral het verhaal van mijn tienerjaren, maar ook van de muziek die ik later ben gaan ontdekken."
enola: De plaat voelt ook wat als een overzicht van alle Britse muziek van de laatste vijftien jaar.
Esser: "Misschien wel, maar vreemd genoeg ben ik me lang niet bewust geweest van de muziek van pakweg Blur. Volgens mij luisterde ik gewoon naar dezelfde muziek als zij in hun jonge jaren. Ik ben opgegroeid met The Specials en een vriend van mij die dj is, heeft ook een grote rol gespeeld. In Essex, waar ik opgroeide, is het net als in alle gelijkaardige stadjes erg saai. Er gebeurt zelden iets. Het is pas toen ik naar Londen verhuisde dat ik merkte dat er ook een multicultureel Engeland bestaat. Ik was me daar vooraf heel weinig van bewust."
enola: Je komt ook uit een muzikale familie.
Esser: "Mijn vader was een muziekleerkracht, mijn broer is de drummer van mijn band en mijn zus zingt af en toe mee op de plaat. Veel mensen willen muziek maken omdat ze dat bijvoorbeeld op de televisie zien. Bij mij is het helemaal niet zo verlopen. Ik maak muziek omdat ik dat graag doe. Mijn vader heeft mij echter nooit iets over muziek geleerd. Het is allemaal zo gebeurd omdat er steeds muziek rondom mij was. Mijn vader was into jazzmuziek en mijn moeder luisterde vooral naar ’80’s pop. Van hen heb ik veel geleerd."
"Eigenlijk heeft iedereen een beetje bijgedragen aan mijn muzikaal opgroeien. Ik ben beginnen samplen door hiphop, elektronica en experimentele muziek. Wanneer die vinyls werden uitgebracht ging ik zoeken waar hun samples vandaan kwamen. De samples op Braveface komen uit muziek van de jaren vijftig."
enola: Daniel Johnston is ook één van je grote invloeden.
Esser: "Ik ben vooral een fan van Johnston. Ik ga nu niet zeggen dat hij een enorme invloed was voor Braveface. Het is niet dat soort muziek waar ik mij op gericht heb bij het maken van de plaat. Johnston is gewoon een schitterende schrijver. Zijn karakter en zijn eerlijkheid maken dat al zijn liedjes geweldige popsongs zijn."
enola: Wat Johnston zo speciaal maakt is zijn eerlijkheid. Hij is een open boek en hij smijt dat allemaal in zijn teksten. Is dat iets wat jij wil bereiken met jouw teksten, die eerlijkheid?
Esser: "Ik zou mijn teksten niet willen vergelijken met die van Johnston. Wanneer je naar zijn teksten luistert, hoor je het leven van een persoon. Het grote verschil is dat mijn teksten niet altijd waar zijn: ik hou wel van overdrijven. Ik schrijf ook veel over andere mensen, vooral over situaties en emoties. "Headlock" bijvoorbeeld gaat over proberen wegvluchten van de plaats waar ik op dat moment ben. Daarin draait het niet om de persoon maar om de omgeving."
enola: Veel mensen vergelijken je teksten met die van Lily Allen.
Esser:"Lily Allen is meer een London girl (lacht). Ik vond haar eerste album best goed, wat we gemeen hebben is dat we allebei observeren. Ik kijk vooral naar hoe mensen zich gedragen. Volgens mij beoordeelt Lily Allen geen mensen, ze zegt gewoon van: "zo is het leven en op deze situaties ga ik zus en zo reageren." Veel Britse muzikanten praten zo in hun teksten. We kijken wat er rondom ons gebeurt. Veel van wat in de teksten op Braveface staat, zou wel eens werkelijk kunnen gebeuren. Ik probeer mijn teksten zo vlot mogelijk en natuurlijk te maken.
enola: Wat zegt dat typische observerende van de Britse muziek — denk ook maar aan The Kinks en Blur — over de Britten?
Esser: "Ik denk dat veel Britten zich onthechter voelen. In de Verenigde Staten denkt men vooral aan het eigen land. Britten blijven eerder zichzelf. We zijn zo eerlijk mogelijk en maken keuzes voor onszelf. We gaan niet in andermans plaats beslissen. Ik denk dat die manier van werken ideaal is voor het schrijven van liedjes: “dit is wat ik voel en ik ga er niets aan veranderen”. Als er ergens rondom ons een probleem is, gaan we er gewoon naar kijken en er ons niet mee moeien. Dat is echt wel iets typisch Brits."
enola: Je hebt net gezegd dat Britten zo eerlijk mogelijk zijn. Denk je dan niet dat mensen gaan denken dat je depressief bent als ze je in "Headlock" "I’ve got a problem, it’s called living" horen zingen?
Esser: "Als mensen problemen hebben, doen ze er alles aan om dat te vergeten. Ik zet mijn problemen gewoon om in woorden en ja, de mensen denken dan dat je constant ongelukkig bent maar dat is helemaal niet zo! Ik voelde me gewoon down op dat moment (lacht). Dat is op dit moment niet het geval, maar ik ben er zeker van dat elke persoon zich al zo heeft gevoeld."
enola: Is er geen groot verschil tussen nu en vroeger? Als drummer van Ladyfuzz zat je achteraan op het podium, nu moet je de frontman uithangen.
Esser: "Ik heb de knop omgedraaid omdat ik mijn eigen liedjes wou brengen. Veel mensen denken dat ik het beu was om steeds achteraan te zitten. Dat is niet zo. Als frontman dacht ik in het begin vaak: "wat sta ik hier te doen?" Het is wennen in het begin, zeker en vast. Nu voel ik mij daar goed bij, het is ook heel natuurlijk geworden. Wat voor mij het belangrijkste is, is dat je de mensen in het publiek kan observeren. Je kan hun gezicht zien en ervan aflezen wat ze werkelijk van je vinden. Ik hou ervan om in kleinere zalen te spelen, dat is veel intiemer."
enola: Ik neem aan dat je veel drummersmoppen hebt mogen aanhoren?
Esser: "Daar zeg je iets. Ik kreeg er inderdaad veel rond de oren. Neem nu deze: "Wat is het verschil tussen een drummer en een drummachine?" Neen, ik ben hem vergeten.
Sorry, ik weet even geen andere meer, maar ik bedenk nog wel iets."
enola: Het heeft wel iets weg van Oasis, niet? Met je broer in een band.
Esser: "Ik haat het man! (lacht) Neen, hij is echt geweldig. We maken echt geen ruzie zoals de Gallaghers. Hij is gewoon jonger en ziet er beter uit, maar daar blijft het bij."
enola: Hoe zit het met je werk als producer?
Esser: "Ik werk samen met FrYars aan zijn plaat. Hij heeft onlangs nog nieuw werk doorgestuurd en het klinkt geweldig! Hij gaat mij helpen met mijn tweede album en omgekeerd. Ik heb ook de productie gedaan voor Hollie Cook, de dochter van Paul Cook, de drummer van de Sex Pistols. Voor de rest maak ik ook nog remixes en eigenlijk is al dat extra werk interessant want je krijgt dan het werk van de andere artiesten."
"Ha wacht, er schiet me toch een drummersmop te binnen. "Hoe weet je dat er een drummer voor de deur staat? He ’s knocking but doesn’t know when to come in." (schatert) Deze valt al bij al nog mee, maar er zitten wel heel gemene tussen."
