Toen de Turkse componist Erdem Helvacioglu twee jaar geleden internationaal debuteerde met het album Altered States kon hij zijn achtergrond als geschoold muzikant-componist niet verbergen. De plaat muntte uit in electro-akoestische composities die uitstekend in elkaar zaten, maar te vaak een bezieling misten. De schoolse kennis overheerste en liet een academisch stuk horen. Op Wounded Breath laat hij een heel ander geluid horen.
De electro-akoestische composities van het internationale debuut zijn ingeruild voor een kaler en donkerder geluid. De nummers die in lengte variëren van net geen tien tot bijna achttien minuten roepen een kil universum op waarbinnen elk geluid een potentiële dreiging vormt. De schijnbare kaalte van de songs verraden bij een nauwkeurige beluistering een compositorisch inzicht dat bij het eerste album niet altijd aanwezig was.
Die ingenieuze opbouw, net als het gebruik van niet voor de hand liggende geluiden om het gevoel van dreiging op te bouwen, verraden Erdems schoolse achtergrond. Op deze plaat vormt die opleiding evenwel geen struikelblok, maar net een meerwaarde. De minimale composities putten niet uit dezelfde vaatjes die door vele andere soundscape-artiesten gebruikt worden wanneer ze een verontrustend gevoel willen overbrengen.
"Below The Cold Ocean" is een mooi voorbeeld hiervan. Het nummer kiest niet voor een ruisend of krakend geluid, maar laat een vreemd echoënde klank overgaan in een windvlaag, waarna opnieuw onbestembare geluiden opduiken en verdwijnen. Het intrigerende aan het nummer is niet louter de opbouw of de moeilijk te definiëren geluiden (geen "white noise" hier), maar ook de ruimtelijkheid die het in zich draagt, alsof het afgespeeld wordt in een lege hangar.
Die ruimtelijkheid krijgt in "Dance Of Fire" een extra dimensie doordat het nummer zichzelf binnen een onrustwekkende sciencefictionwereld plaatst waar buitenaardse jagers de mens als prooi zien en binnen kil echoënde ruimtes gevoelens van paranoia, angst en verlatenheid oproepen. De parade aan onbekende en vaag vertrouwde geluiden wisselen elkaar in een schijnbaar chaotische opvolging af, waardoor het gevoel van vervreemding nog meer versterkt wordt. Het krakende staal van "Lead Crystal Marbles" biedt hierna helaas geen soelaas.
De paranoïde sfeer wordt daarentegen nog versterkt en krijgt een claustrofobisch tintje mee. Wie de ogen sluit, waant zich afwisselend in een leegstaand krakend huis, een op hol geslagen en verlaten schip en een desolate fabriek. Het enige wat met zekerheid gezegd kan worden, is dat de geesten van de vorige bewoners nog steeds aanwezig zijn in de ruimtes. De epiloog "Blank Mirror" pikt de echo’s van het nummer op en voegt er een eigen onrust aan toe.
De metalige teneur van het nummer versterkt de angstgevoelens door afwisselend voor stilte en een stortvloed aan klanken te kiezen. Nadat een lawine van geluiden voorbijgeraasd is, mag een korte rustpauze een nieuwe storm aankondigen. In "Wounded Breath" is een andere natuurkracht aanwezig, ditmaal opent een zwerm klanken het nummer alvorens de meest vreemde intervallen en klankencombinaties opduiken om elk gevoel van richting op te heffen.
Op Wounded Breath laat Erdem Helvacioglu een heel ander geluid horen dan op zijn debuut. De ingenieuze opbouw van klanken en structuren hinderen ditmaal de luisterervaring niet, maar heffen deze net naar een hoger niveau. Een album lang wordt de luisteraar ondergedompeld in een duistere wereld waarbinnen gevoelens van angst, pijn, vervreemding en wanhoop primeren. Wounded Breath is meer dan een plaat vol soundscapes, het is een auditieve horrorfilm die zijn belofte van bevrijding inlost.
