Maandelijks selecteert enola.be op vraag van Poppunt een aanstormend talent uit de grote vi.be-poel. Deze keer: Kloothommel
Why so serious? Het staat waarschijnlijk in dikke letters op de deur van het repetitiekot van Kloothommel (als ze al ooit repeteren). Kloothommel is dan ook een zootje ongeregeld bestaande uit muzikanten met serieuze achtergronden in serieuze genres, die zichzelf allesbehalve serieus nemen. Hun “artwork” had de muren van een kleuterklas kunnen sieren (of een eerste leerjaar, kwestie van hun tekenkunsten nog iets meer krediet te geven). En de muziek? Die is al even ongeregeld als haar leden. Met hun nadrukkelijke huisvlijt staat de groep met haar voeten zowel stevig in het verleden (Daniel Johnston, Sparklehorse) als het heden (Mac DeMarco en Alex G). Dat betekent: rammelende gitaren die al eens naast elkaar heen staan te spelen, een zanger die zwalpt tussen de notenbalken (en er af en toe vanaf dondert) en scheve ritmes. Maar dan merk je dat onder al die ongein verdomd ingenieuze en schone melodielijnen lopen. Luister maar naar “Sancto-Quido”, dat in de tweede helft prachtig openbloeit, of naar het heerlijk zomerse niemendalletje “Yellow Pea0h Can”. “Red Canape” is ideaal om een kater mee weg te werken, terwijl “Third Decade I” meer de bad trip van de avond voordien is. Maar de band kan meer dan enkel zweven. “Third Decade II” swingt vanuit de heup, “Cabinet” en ‘Loose Shirts On Landing Strips’ doen even vergeten dat Pavement al bijna twintig jaar geen plaat meer heeft uitgebracht. Hun eerste cd is “name your price”- gewijs te verkrijgen op Bandcamp (de veilige haven voor hedendaagse huis-tuin-en-keukengroepen). Je weet wat te doen.
