Het einde van het jaar is niet enkel een tijd om een lijstje met de beste platen van het jaar op te stellen, maar ook een goed moment om eens diep in eigen hart te kijken en de balans op te maken van het gedane werk het afgelopen jaar. Bij deze, een bekentenis: uw dienaar heeft de laatste twaalf maanden bijzonder weinig zijn best gedaan om up to date< te blijven met het reilen en zeilen van de muziekwereld. Met de volle wetenschap dat dit lijstje dan ook bijzonder fragmentarisch is, toch onze beste platen van het jaar.
- Tin Hat :: The Rain Is A Handsome Animal En kijk, met die nummer één van ons moeten we al meteen een tweede schuldbekentenis afleggen: we hebben hem niet eens gerecenseerd. Hoe dan ook, dit is verdomd creatief materiaal dat elke categorisering (maar dan ook elke) volledig omzeilt door talloze genres tussen klassiek, avant-garde, folk en jazz door elkaar te gooien met een bijzonder rijke instrumentatie. Mocht Tom Waits overigens een nieuwe backing band zoeken, no need to look any further.
- Flying Horseman :: Twist Altijd vreemd om een Belgische plaat een hoge plaats toe te kennen (we zijn immers de MIA’s niet) maar het moet gezegd: er wordt verdomd sterk gerief gemaakt op vaderlandse bodem, met deze donkere, broeierige plaat als kroonstuk van het jaar. Bert Dockx verdient overigens zowat de medaille voor man van het jaar, gezien de ook uitstekende ep Navigate en de bijzonder sterke optredens en plaat met Dans Dans.
- Neneh Cherry & The Thing :: The Cherry Thing Een onverwachte voltreffer, deze samenwerking tussen free jazz giganten The Thing en onvoorspelbare diva Neneh Cherry. Een stevige brok energie, gekoppeld aan zowaar catchy songs (op een na allemaal covers) en duizelingwekkende prestaties van alle muzikanten.
- Flying Lotus :: Until The Quiet Comes – Hoewel we na ‘s mans twee vorige meesterwerken misschien meer hadden verwacht, is deze vierde boreling van Steve Ellison nog steeds uitstekend gerief. Ietwat vrijblijvender en minder ambitieus dan voorheen misschien, maar zeker niet minder kwalitatief. De plaat barst bovendien nog steeds van een rijkdom om telkens weer meer in te ontdekken.
- Hildur Guðnadóttir :: Leyfðu Ljósinu Van deze plaat geraakten we zodanig geïnspireerd dat we er zelfs een kortverhaal bij schreven in plaats van een recensie. De traag opbouwende ambientgolven van deze compositie behoren dan ook tot de meest meeslepende die we al hoorden, zodat het haast moeilijk wordt om er niet bij te beginnen zweven en wegdromen.
- Lilacs & Champagne :: Lilacs & Champagne De helft van Grails besloot zich te wagen aan experimentele hiphop door talloze obscure samples aan elkaar te plakken, en slaagt er zowaar in om half buiten de psychedelische comfort zone nog een van de sterkste platen van het jaar af te leveren.
- Mount Eerie :: Clear Moon Gevaarlijk gerief om op te leggen als u op de rand van een depressie staat, deze ode aan de maan. Galm, duisternis en nog wat galm typeren al langer Phil Elverums songs, maar hier vindt hij, als u het ons vraagt, het perfecte evenwicht tussen sfeer, songs en experiment om ons gedurende de hele rit op het puntje van onze stoel te houden.
- Minotaur Shock :: Orchard Niet bepaald een revolutionair plaatje, maar wel een bijzonder sterke elektronica-stijloefening, volgestouwd met sterke melodieën en groovende ritmes. Triphop dood? Niet als er nog zulks lekkers gemaakt wordt in het genre, denken wij dan.
- JJ DOOM :: Key To The Kuffs In afwachting van die nu al bijna tien jaar aangekondigde tweede Madvillain-plaat blijft DOOM niet bepaald op zijn lauweren rusten, maar maakte hij dit jaar weer de ene na de andere samenwerking. Deze JJ DOOM was daarvan ongetwijfeld het meest de moeite, want de koppeling van DOOM’s raps aan Jneiro Jarrell’s spacy productiewerk is een bijna even grote match made in heaven als die van DOOM en Madlib.
- Balmorhea :: Stranger He, kijk, postrock hoeft niet per se saai en ongeïnspireerd te zijn! Balmorhea is hier weer meer rockband (als in, meer drums en gitaren) dan op vorige worp Constellations, en levert een tiental zowaar catchy songs af, vol jubelende melodieën en rijke arrangementen, zonder enige pretentie meer te willen bieden dan gewoon goede muziek.
Concerten dan? Aangezien we de laatste vier maand in Cairo verblijven, waar internationale artiesten zich nauwelijks vertonen (onterecht overigens, de infrastructuur is er, en de lokale scene verdient meer internationale aandacht) hebben we slechts in de eerste helft van dit jaar relevante concerten meegepikt. Daarvan zullen ons vooral de verschillende optredens van Flying Horseman en Dans Dans bijblijven, net als de Brainfeeder Labelnight in de Ancienne Belgique.
