Haast geruisloos liet vorige maand het Amerikaanse Eagle Seagull (zónder asterisk ertussen) een tweede langspeler op ons los, The Year Of The How-To-Book. Zoals u eerder las op deze website, werd het een aangename verzameling songs die zonder enige vorm van trendgebondenheid het gezicht van de band verder definieert. Vanuit zijn vaste stek in Nebraska geeft frontman Eli Mardock ons graag meer uitleg over die plaat.
enola: Ben je zelf tevreden met het nieuwe album?
Mardock: "Ja, we hadden dan ook veel tijd om er aan te werken. Na ons eerste album (Eagle*Seagull uit 2006, nvdr) waren we eigenlijk altijd op de baan tot mei 2008. Het daaropvolgende anderhalf jaar brachten we bijna constant in de studio door om aan de opvolger te werken. Het was de eerste keer dat we een volledig album in een studio konden opnemen en we hebben het echt tot in de puntjes uitgewerkt zoals wij het wilden."
enola: Het was dus belangrijk om zo veel tijd te nemen voor deze plaat?
Mardock: "Inderdaad … (wikt zijn woorden). Ik vind het niet ideaal om tijdens het touren veel aan nieuw materiaal te werken. Een aantal nieuwe nummers waren al eerder klaar, maar door ze live te spelen zijn ze geëvolueerd. We namen de tijd om ze achteraf opnieuw te bekijken. Ze zouden anders minder goed geklonken hebben dan wanneer we ze direct hadden opgenomen."
enola: Veel bands worstelen vaak met hun tweede album, jullie ook?
Mardock: "Nee, bij ons was het eigenlijk omgekeerd, het was het eerste album dat veel moeite gekost heeft. Dat werd zonder al te veel verwachtingen opgenomen in de kelder van een vriend. Er was totaal geen organisatie. Eagle Seagull is ook de eerste band waar ik songs voor schrijf, je zou dus kunnen zeggen dat ik ook niet wist waar we mee bezig waren toen. Het was dan ook een verrassing dat onze muziek opgepikt werd. Bij het tweede album voelde het allemaal vertrouwder, we hadden het al eens meegemaakt. Het klinkt misschien arrogant, maar we zijn professioneler nu. We weten wat we doen en hebben vertrouwen in onszelf."
enola: Voor het debuut schreef je bijna alle nummers alleen, is het dan makkelijker of nett moeilijker om samen te werken?
Mardock: "Het is vooral beter. Zoals je zegt schreef ik bijna alle arrangementen voor de eerste plaat zelf, andere muzikanten moesten die dan spelen terwijl de band eigenlijk nog geen vaste bezetting had. Deze keer was het echt veel leuker, want nu was die band er wel vanaf het begin. Wanneer ik een idee had voor een nummer konden we ons daar samen over buigen. Doordat iedereen er kon aan schaven, haalden we gewoon veel meer uit een nummer. Alle leden schreven mee of hadden minstens een aandeel in The Year Of The How-To-Book."
enola: Na het debuut verklaarde je in een interview dat jullie optredens veel beter zijn dan de plaat. Geldt dat voor deze opvolger ook nog?
Mardock: "Hmm, moeilijke vraag. Persoonlijk vind ik dat deze plaat echt goed klinkt, zowel de nummers als de productie ervan. Toch vind ik dat er tijdens een optreden een energie heerst die je moeilijk op plaat kunt vatten. Daar kan niets aan tippen. Al hoop ik wel dat de energie die we op The Year Of The How-To-Book probeerden vast te leggen, genoeg aanwezig is voor de luisteraar."
enola: Staan er daarom meer uptempo songs op deze plaat?
Mardock: "Inderdaad, onbewust wel waarschijnlijk. Zoals ik zei, speelden we een aantal van die nieuwe nummers, of toch de bètaversies ervan, al tijdens tournees met onder andere The B52’s en Tokyo Police Club. We ondervonden dat het veel leuker was om meer up beat nummers te spelen, je krijgt ook meer reactie van het publiek. Dat testen en live uitproberen heeft dus zeker zijn invloed gehad op deze plaat."
enola: Toch behoudt Eagle Seagull zijn eigen kenmerkende geluid, de twee platen liggen op dat vlak dicht bij elkaar.
Mardock: "Het is inderdaad geen radicale stijlbreuk, maar eerder een natuurlijke evolutie. We bewegen langzaam in een bepaalde richting, wat meer elektronisch misschien. Dat zal ook zo zijn bij het derde album, ik hoop dat we steeds een paar stappen voorwaarts zetten. Toch heb ik niet het gevoel dat er bepaalde richtingen zijn die we niet uit kunnen. Ik denk dat we heel breed kunnen gaan en dat we ongeveer alles in Eagle Seagull kwijt kunnen."
enola: Welk nieuw nummer vind je zelf het best?
Mardock: "I Don’t Know If It’s Ignorance Or Transcendence", het laatst geschreven nummer eigenlijk. Het is op piano ontstaan, na ongeveer 5 à 10 minuten was het helemaal klaar, voor mij een teken dat het goed zit. Het zat klaar in mijn hoofd en ik ben blij met hoe het eruit gekomen is. Het titelnummer is dan weer helemaal anders ontstaan. "The Year Of The How-To-Book" was eerst een druk en luid nummer, maar hoe meer ik er naar luisterde, hoe meer laagjes er weggekrabd werden. Het eindresultaat is heel low-key geworden."
enola: Hoe was het om met Ryan Hadlock (producete onder andere Gossip en Metric, nvdr) samen te werken?
Mardock: "Geweldig. Hij heeft ons als producer enorm geholpen in de studio, vooral met het structureren van de songs. Vroeger waren de nummers vaak vijf, zes of zeven minuten lang. Nu maakten we overal demo’s van en gaf Hadlock nuttige feedback: dat stuk moet korter of dat zou ik nog eens herhalen … Voor tien van de twaalf nummers hebben we de basis opgenomen met Hadlock in Seattle, toen was het geld op (lacht). Nadien, in Omaha, hebben we de stemmen toegevoegd en nog twee extra nummers opgenomen. Maar Hadlock heeft zeker een betere band van ons gemaakt, een die veel alerter is in de studio voortaan."
enola: Je hebt ook een Myspace-account waar je nummers onder je eigen naam plaatst. Ben je van plan een soloproject uit de grond te stampen?
Mardock:" Op termijn wel, ja. Na een derde album misschien. Soms speel ik al shows alleen. Momenteel gebruik ik die pagina vooral om demo’s op te zetten van nieuwe songs die ik voor Eagle Seagull schrijf. Een aantal nummers die er nu staan, komen waarschijnlijk wel op de derde plaat. Maar het is vooral een leuke manier om feedback te krijgen. Het is een soort speeltuin voor mij."
enola: Tot slot: waar is de asterisk (*) in de bandnaam naartoe?
Mardock: "Oh, dat (lacht)? Eigenlijk was dat meer een grafisch element dan een officieel deel van de bandnaam. Het zag er gewoon leuk uit op de albumcover. Het is wel grappig om te zien hoe er bijvoorbeeld mensen op Last.fm op staan om het sterretje consequent te gebruiken in onze bandnaam, wat dan weer discussies op gang brengt. Ons kan het eigenlijk niets schelen.
Eagle Seagull speelt op 27 april in de Witloofbar van de Botanique en de volgende dag in Cactus in Brugge.
