Er is veel veranderd sinds de meiden in 2010 met Kristen Gundreds slaapkamerproject I Will Be een handjevol krakende oorwurmen produceerden. Bij elke nieuwe EP of LP klonk het geluid immers minder amateuristisch lo-fi, maar vaak ook gladder en afgevlakter. Terwijl hun debuut nog een hommage bracht aan punkritmes, distortion en girl group sentiment, was Only In Dreams zachter en volwassener met de nadruk op popharmonieën. De derde langspeler Too True beent de sound nog verder uit met een retegepolijst en clean resultaat. Vaarwel catchy kitsch en sixtiesmelancholie, welkom in de duistere jaren 80.
Naar eigen zeggen mikte Dum Dum Girls deze keer op een kruising tussen cold wave en new-wavepop à la The Cure, Siouxsie Sioux, Madonna, Suede of The Stone Roses. De laatste zonnestralen die op hun meest recente werk al stervende waren, wordt ditmaal finaal de luchtpijp dichtgeknepen en ze ruimen baan voor een flinke dosis ennui. Kristen, alias Dee Dee, bracht immers een groot deel van het schrijfproces door in eenzame opsluiting in New York. Andere nummers zijn dan weer het resultaat van een dronken waas in een Californische hotelkamer (voor er medeleven dreigt op te borrelen, de zangeres wentelde zich niet enkel in zelfmedelijden, maar eveneens in de sfeer van old Hollywood in het Chateau Marmont). Het is een eerste hint waaruit we kunnen afleiden dat er maar weinig te lachen valt op Too True. Stemproblemen verschaften haar dan nog eens extra tijd om zich te verdiepen in haar favoriete poètes maudits Verlaine en Rimbaud. Geen slecht woord over deze gekwelde zielen, maar wie kan een opgetrokken wenkbrauw onderdrukken wanneer een artiest in de 21ste eeuw hardnekkig en doodserieus een bohemien levensstijl van eindeloze omzwervingen vol introspectie en spirituele foltering cultiveert? Grootse inspiratiebronnen scheppen meteen ook huizenhoge verwachtingen over Dee Dee’s kwaliteiten als tekstdichter en daar wringt onder meer het schoentje. Meestal overstijgen de verzen nauwelijks het niveau van goedkope tienerpoëzie. Wanneer iemand bijvoorbeeld over “Rimbaud Eyes” beschikt, hebben we het hier dan over stralend blauwe kijkers doordrongen van symbolisme of betreft het eerder een scheve loenser die stijf staat van absint en andere drank?
Wanneer het dertig minuten durende album een eerste maal voorbij is gekabbeld, kunnen we een zucht van teleurstelling nauwelijks tegenhouden. Als geheel ontbreekt het de plaat aan cohesie omdat deze uiteenvalt in de sfeer van ouder werk met minder punch enerzijds en flauwe, ongeïnspireerde doorslagjes van de beoogde cold wave anderzijds. Zo is de kille beat van “Evil Blooms” en “Little Minx” monotoon zonder dat er een moment van bezwering op volgt en demonstreert het ronduit saaie “Under These Hands” of “In The Wake Of You” vooral een totaal gebrek aan opwinding en interessante ideeën. Door het veelvuldige gebruik van eenzelfde midtemporitme en songopbouw blijven de nummers zelden bij. Hoewel het moeilijk is om de bloedende harten te ontwijken die als een rode draad doorheen het album lopen, blijft het ondanks de soms overdreven sentimentaliteit speuren naar een kloppend hart.
Enkele uitzonderingen zijn wel nog uw tijd waard. De single “Lost Boys And Girls Club” kreeg nog enige sfeer en retrogloed mee – onze kop eraf als coproducer en ‘Raveonette’ Sune Rose Wagner hier niet extra zijn stempel op drukte – en na enkele luisterbeurten willen we bij “Rimbaud Eyes” zelfs het woord ‘catchy’ in de mond nemen. De nostalgische popballade “Trouble Is My Name” heeft mogelijk iets te lang liggen rijpen naast werk van Mazzy Star, maar doet ons als hekkensluiter toch weer even opkikkeren. Opener “Cult Of Love” bekoort eveneens met een gestaag pulserende drumbeat en baslijn. Deze gestroomlijnde, onderkoelde goth-popsong geeft vermoedelijk een idee van de richting die ze eigenlijk uit wilden.
Al bij al blijft Too True echter een droeve, doodse en zoutloze manier om het nieuwe jaar in te zetten. Ook muzikale heldinnen donderen soms pijnlijk van hun voetstuk. Zou Iggy Pop nog steeds op zoek zijn naar zijn Dum Dum Boys? “Hey, where are you now when I need your noise?”
