Skeleton Ears, 2008
Waarom dieetkoks, chihuahua-verzorgers of tepeldraaiers in dienst
nemen als je met hongerige instrumenten en een sm-slaaf van een
microfoon al genoeg hebt? Waarom jaren in de studio vruchteloos aan
knopjes frunniken als de klus ook in een dag of drie geklaard kan
zijn? In tegenstelling tot de J-Lo’s en Coldplays van deze
miezerige aardkloot grijpt Drums Are For Parades de koe bij de
horens als ze gloeiend heet staat en hun eerste ep werd dan ook in
een etmaal op een schijfje gepleurd door Niek Meul van Das Pop. Dit
Gentse driekoppige beest is echter niet alleen snel, maar ook
onheilig brutaal, hondsdol en zo gewelddadig als Ignace Crombé op
een slechte dag. ‘Artificial Sacrificial Darkness in The Temple of
the Damned’ is namelijk een tot schroot herleide bulldozer van
noisecore, verpletterende indiepunk en rudimentaire metal die u
middels bot en roestig beukwerk murw ramt. U heeft het al begrepen:
een vaccinatie tegen tetanus is geen overbodige luxe voor u zich
inlaat met de muzikale monsters van dit duivelse triumviraat!
Wie de woeste zee van de betere teringherrie afschuimt, heeft de
draaikolk van Drums Are For Parades misschien al mogen meemaken:
het trio heeft namelijk al het voorgeborchte van de hel muzikaal
vormgegeven als voorprogramma van Amen Ra en Vandal X. De band
rond Geert en Wim Reygaert en Piet Dierickx heeft echter veel meer
uitstaans met het laatstgenoemde combo. Drums Are For Parades
sleurt u namelijk niet mee op een hypnotiserende, grofkorrelig
geplaveide snelweg richting ultieme catharsis, maar gromt, bijt en
klauwt als een losgeslagen Cerberus tot al uw kraakbeen tot gruis
vermalen is. Net als bij Vandal X vormt een viscerale portie noise
en hels geschreeuw daarbij de modus operandi. Het drietal ontbeert
daarbij nog een beetje de focus en precisie van de Limburgse
stormram, maar dat het op vlak van rauwe power en naar de keel
grijpende urgentie goed zit, wordt op deze ep meermaals
bewezen.
Zo braken de gitaren in ‘Thumbsucker’ al meteen ranzige gulpen
distortion en schreeuwt Reygaert de longblaasjes uit z’n lijf.
Drums Are For Parades verklankt duidelijk oorlog zoals ze werd
uitgevochten voor de komst van precisiebommen. Ook ‘Goatfire
Queens’ slaat namelijk wild om zich heen met gekloven goedendaggen
en botte bijlen. Verfijnd en subtiel it ain’t, maar dat is ook
allerminst het doel van deze primitieve, pisnijdige
teringherrie.
“I’m the agent of chaos”, verkondigde Heath Ledger reeds
als The Joker in The
Dark Knight en die identiteit lijken de Reygaerts en Dierickx
zichzelf ook graag aan te meten. Met het kwijl bengelend aan de
mondhoeken en de waanzin in de ogen wagen ze zich met een
sardonisch genoegen aan een pervertering van alle fijngevoeligheid.
Die honger naar bloed culmineert in het gebalde ‘Dead Kats’:
“I’m coming to get ya/Are you ready for me?”, klinkt het
furieus terwijl verwilderde gitaren en pompende drums de nieren tot
moes stampen.
Dat de opnamekwaliteit van deze meedogenloze kopstoten niet
geweldig is, vormt bij dit trio meer een voordeel dan een nadeel.
Voor een band die z’n eerste optreden gaf in een zelfgemaakte kooi
van met pisvlekken bedekte matrassen, is een gepolijste sound
namelijk niet de eerste vereiste. In ‘One’ piepen de gitaren dan
ook als getergde muizen en de versterkers lijken op springen te
staan, maar het komt de instinctieve rauwheid van deze bastaardzoon
van Mclusky en Unwound alleen maar ten goede. De perverse
seksgroove van ‘Faking’ grijpt de luisteraar ook intuïtief bij de
genitaliën en in ‘Keep’ neemt de rommelige chaos helemaal de
bovenhand. Het zijn songs die vooral live in staat zijn om schier
elke locatie tot puin te verbouwen, maar ook uit uw luidsprekers
knallen de nummers van Drums Are For Parades als
mitraillettevuur.
We gaan onze woorden voor een keertje niet op een goudschaaltje
wegen want dat doet Drums Are For Parades met hun van zich af
bijtende klanken ook niet: houdt u niet van een ranzige portie
lawaai, mijd deze band dan als de pest. Is de sadomasochistische
ziel in u echter niet vies van een paar openbarstende etterbuilen
en stevige toeken op het bakkes, dan wordt het smullen. ‘Artificial
Sacrificial Darkness in The Temple of the Damned’ maakt het
innerlijke beest namelijk moeiteloos wakker en ontdooit primitieve
emoties die u nooit bij uzelf had durven vermoeden. Drums Are For
Parades brengt geen eenheidsworst die al door een darmkanaal te
veel is gepasseerd, maar rauwe, urgente muziek die zich niet laat
muilkorven. Ga dit zien!!!
http://www.drumsareforparades.com
http://www.myspace.com/drumsareforparades
