De Amerikaanse Midwest vormt een fascinerend fenomeen voor Europese
(en dan hebben we het over continentale) muziekliefhebbers. Het is
een regio die schatrijk is aan muzikaal talent (met Chicago als
belangrijkste bindstuk), maar dat wil nog niet zeggen dat wij hier
de nodige tijd voor lijken uit te trekken, want laten we eerlijk
zijn: New York en California domineren onze radarschermen als het
op muziek uit de VS aankomt. De deep south heeft
natuurlijk nog een veel groter probleem op dat vlak, maar daar
bomen we misschien later nog eens over door. Eén van de staten waar
we bijvoorbeeld weinig van horen, is Minnesota; een staat die
vooral bekend staat om haar twee hoofdsteden, Minneapolis en St.
Paul. In die eerste vinden we Martin Dosh terug, en het is zijn
derde plaat die we vandaag onder de loep nemen.
Dosh heeft hopelijk sinds vorig jaar ook bij ons al een iets breder
publiek weten te bekoren. Hij was immers op tour met Andrew Bird
als diens drummer en voorprogramma. Nu ligt dus zijn laatste nieuwe
album in de platenrekken, en het is werkelijk een ruwe diamant
geworden, met veel feestverlichting en bijhorende -neuzen. Het is
één van die weinige platen die tegelijk plezierig en experimenteel
weet te zijn, en de kernachtige kindsheid ongehoord trippy naar
voren brengt.
Een van de vaak toegepaste trucs komen we reeds bij het eerste
nummer te ontdekken. ‘One Through Seven’ combineert dikke lagen
klanken uit een Fender Rhodes met uitstekend live drumwerk en
andere niet-elektronische instrumenten. Maar dan allemaal
versampled, zodat je zelf weer het gevoel krijgt achter een
synthesizer te zitten, en quasi willekeurig verschillende tracks
over mekaar te leggen om er dan plots een paar weg te nemen.
‘The Lost Take’ geniet ook van heel wat noemenswaardige
medewerkers. Soms mogen we zelfs een kijkje nemen binnen de familie
Dosh, want schijnbaar werkte ook Erin, de vrouw van Martin, mee aan
deze plaat. Verder maakt Andrew Bird nu en dan een bescheiden
intrede. Het is echter saxofonist Mike Lewis (Happy Apple) die
naast Dosh de show steelt en menig nummer een nieuwe dimensie weet
te geven. Zie bijvoorbeeld de titeltrack, die uiteindelijk uitmondt
in een funky duel tussen saxofoon, rhodes en een tweede
saxofoonsample. Qua delicieuze afsluiters kan dat zeker tellen. Op
‘Um, Circles and Squares’ vormt Lewis samen met de rhodes een
melodieuze dubbelloop die zich boven een driedubbel verwerkte
vioolsample van Andrew Bird manifesteert. Dit alles is een leuke
bijkomstigheid op een album dat uiteindelijk gedomineerd wordt door
Martin Dosh zelf, en zo hoort het ook.
Ultieme bewijzen hiervan zijn nummers als ‘A Ghost’s Business’ en
‘Pink Floyd Cowboy Song.’ Vooral dit laatste nummer weet op een of
andere manier zowel ongelofelijk arrogant als verbluffend te zijn.
Het evolueert dan ook uit een losse lyrische structuur met weinig
muzikale wendingen (waarbij de akoestische gitaar een zeldzame
verschijning vormt) tot een weergaloze, gecontroleerde chaos,
waarbij akoestische gitaarsamples plots geconfronteerd worden met
achtereenvolgens een shoegaze drone, verlekkerde brokjes piano, een
ritmiek aangedreven door de Rhodes, maar ook (en vooral) met
zichzelf.
Ook opmerkelijk is hoe Dosh er altijd in lijkt te slagen elk thema
een extra positieve wending te geven. Zo is het overduidelijk dat
‘Unemployed Blues’ als bron een afgematte (noem het gerust
ingetogen) vioolpartij van Bird had. Drie drumsamples en een resem
synthesizergeluiden later begin je ongetwijfeld glimlachend mee te
tokkelen. Het is een opmerkelijk talent, en gezien het aanbod aan
elektronische muziek ook niet alledaags.
Na heel wat jaren hard werken, kan Martin Dosh, net als werkmakker
Andrew Bird overigens, eindelijk die verhoopte vruchten plukken.
Hij wint album na album aan bekendheid, zowel nationaal als in
Europa, en samenwerkingen met mensen als Andrew Bird kunnen hem
enkel ten goede komen.Hij komt opnieuw naar onze Belgische podia,
in het prille begin van de lente. We beloven deze keer rechtop te
zitten en goed op te letten.
