Lefse, 2011
Konkurrent
Dominant Legs blindweg vertalen als Dominante Benen zou de groep
onrecht aandoen. Dat klinkt te hard, agressief en onverschillig. En
die houding nemen ze allesbehalve aan. Er stuwt wel een punkachtige
directheid doorheen hun teksten, maar toch klinkt het geheel eerder
hopend en vragend. Alsof alle lef vol kwetsbaar verlangen wordt
samengeraapt voor één doel: verleidelijke benen aanzetten tot
dominante speelsheid. Zelf lijken ze echter niet zonder meer te
durven dansen. Klinkt een beetje dubbel en tegenstrijdig, maar het
trekt wel de aandacht. Kleine eigenaardigheden, een heel eigen
manier van bewegen. Dat maakt een paar benen natuurlijk net dat
tikkeltje interessanter om na te kijken…
Het rechterbeen valt eerst op. Welgevormd, kortgerokt en
hooggehakt. Gekleed in opzwepende, veelgelaagde ritmes die zo
weggeplukt lijken uit de vrolijke kleerkast van de
eighties popmuziek. U zal merken dat uw voet onmiddellijk
wil volgen. Pas dan valt u op dat het tweede been wel van een
andere persoon lijkt te zijn. Mager en mannelijk. De tred eerder
slepend; een romantische, maar gepijnigde jonge kerel die steentjes
loopt te schoppen met de blik op oneindig. Het been zou wel eens
gehuld kunnen zijn in een strakke zwarte jeans en de flappen van
een lange jas: een mood geleend uit de kast van new wave,
de donkere kant van de jaren 80?
Achter het fictieve dagdroombeeld dat hun muziek spontaan
opriep, schuilt in werkelijkheid een band uit San Francisco,
opgebouwd rond stichtend lid Ryan Lynch (ook gitarist bij Girls) en Hannah Hunt
(hoesfoto). Ze staan voor vrolijk klinkende eightiespop, die
ondanks onmiskenbare surfinvloeden (uitgesproken drum, snelle
percussie, golven in ritmegitaar) bij nader inzien toch niet zo
zorgeloos is. Want uit de monotone, eerder repetitieve, zanglijnen
spreekt een aanleg voor blauwe plekken. Het lijkt alsof deze muziek
is gemaakt door iemand die weet hoe het is om je een
misfit te voelen. Iemand die het gewend is om met de
tegenstrijdige impulsen om te gaan die bij die positie horen. Naast
de dansvloer met één been steun zoeken bij de bar, mentaal een
muntje opgooien. Melancholisch blijven zuchten? Of de linkervoet,
die zonder nadenken alvast wild op en neer aan het tikken is,
volgen naar de dansvloer waar de meisjes zijn? Uiteindelijk is er
geen keuze. De drive in deze muziek is onmiskenbaar. Maar,
hoe tegenstrijdig dat ook klinkt, de rem blijft ook opstaan.
Dominant Legs’ muziek lijkt namelijk simpel, maar is in
werkelijkheid eerder tegendraads. Na een intro die u meteen bij de
kraag vat, volgt vaak iets onverwachts. Zo maakt de band een
wandeling langs Cheers, maar uit de toon van het nummer
destilleren we de indruk dat de zanger er niet binnen mag (‘Already
Know That It’s Nice). De mooiste wendingen zitten in ‘Make Time for
the Boy’ dat begint met ‘oowooo’ backings. Ah, dat is een
populair medicijn uit de sixties, denkt u dan. U meent
zodoende ook te kunnen voorspellen wat er zal volgen: swingende
suikerspinkapsels op de achtergrond. Maar dan bent u mis, want
Dominant Legs laat het voorschrift koppig liggen tot in de
eighties zodat het de heupen ongemoeid laat en
voornamelijk inwerkt op de voeten. Het effect: romantisch
tegelschuifelen. We worden zelfs getrakteerd op een heerlijk foute
saxofoonsolo. En dat allemaal in één en hetzelfde nummer.
Verrassingen troef, en toch zijn het niet allemaal geslepen
diamanten zoals ‘Hoop of Love’, ‘Take a Bow’ en ‘She Can Boss Me
Around’. Sommige nummers hebben hun sterke momenten, maar vallen
dan weer een beetje plat, alsof ze hun juiste structuur nog niet
gevonden hebben. Gelukkig maken de ijzersterke intro’s en het feit
dat elke track wel een oorwormzinnetje heeft, veel goed.
Verzuchtingen als “Teetee teededee, those darling girls”
springen in het oog als slogans op reclameborden naast een
rollerblade park. Het was misschien niet de bedoeling,
maar ‘Invitation’ lijkt daardoor wel een open uitnodiging om
Dominant Legs onder reclame- of televisiebeelden door te laten
paraderen.
Ons eindoordeel: dit is een interessante mix van mooi en
misfit (in a good way). Verwacht geen
bronsgebruinde supermodelstelten; wel opvallende meisjesbenen. Een
beetje gekneusd, maar toch heel aantrekkelijk op hun eigen manier.
Zeker de moeite van het nafluiten waard. Volg ze ook maar naar die
kruk aan de rand van de dansvloer, u zal merken dat uw hand naar
een muntje zal tasten in uw linkerzak.
