p>Punkopa’s aan de top. Het is opvallend dat de veteranen uit de Britse punk en hardcore ineens in zo’n grote getale bezig zijn aan een rondje nostalgie. Nadat grindpioniers Extreme Noise Terror een half jaar geleden een bommetje wierpen, zijn nu ook de nog oudere veteranen van Discharge terug met hun eerste plaat in acht jaar. En die doet eigenlijk alsof de voorbije drie decennia nooit gebeurd zijn. Of dat een goede zaak is, hangt af van prioriteiten.
Het belang van Discharge staat alleszins niet ter discussie. Hoewel de band bij het jonge volkje weinig bekend lijkt en de shirts die het bandlogo trots dragen intussen zo goed als verdwenen zijn, kan de band met recht en rede een van de invloedrijkste bands uit de punk én metal genoemd worden. Het vroege werk, met all-time klassieker Hear Nothing See Nothing Say Nothing (1982) voorop, was een verschroeiende aanval. Het debuutalbum, misschien wel de meest ziedende en woeste plaat die tot dan toe uitgebracht was, was qua furie en snelheid een paar jaar voor op de concurrentie. De even minimalistische als intense hardcorevariant (34 jaar na release klinkt die plaat nog altijd onwaarschijnlijk pissed off) was van immens belang voor generaties punks, de toen opkomende speed- en thrashmetal en, dichter bij huis, de grindcore van volk als Napalm Death, Extreme Noise Terror en Heresy. Met D-beat kreeg de band zelfs een genre en drumstijl naar zich genoemd.
Zoals wel vaker gebeurt was de rest van het verhaal iets van vallen en opstaan. Bandleden kwamen en gingen, de band volgde een verwaterde metalkoers die nergens op sloeg en verwerd stilletjes tot een has been. Ergens na de eeuwwisseling kregen een aantal originele bandleden er opnieuw zin in, zij het op een laag pitje en naast een aantal andere verplichtingen (die soms, zoals in het geval van Broken Bones, intussen wel wat belangrijker geworden waren dan het voormalige vlaggenschip). Gaandeweg werd echter steeds meer aansluiting gezocht bij de triomfen van weleer, waardoor End Of Days, dat acht jaar na Disensitise volgt, dichter dan ooit die klassieke sound benadert.
Lead- en ritmegitaar zijn in handen van de broertjes Roberts, bas bij stichtend lid Roy Wainwright. Drummer Dave Caution is intussen ook al een decennium van de partij. Enkel brulboei Jeff Janiak is een recente aanwinst, en ideaal voor de plannen van het vijftal. Leg End Of Days op en wat meteen duidelijk wordt, is dat het naadloos het parcours van Hear Nothing See Nothing Say Nothing volgt. Met dezelfde woeste energie, dezelfde cirkelzaagriffs, jachtige drums, monotonie. Het klinkt enkel een stuk heavier en massiever. De gitaren zijn vette, bloederige lappen in vergelijking met de dunne (maar efficiënte) kerfmessen van de jaren tachtig, klinken nu wat meer verwant aan speed/thrash, maar zetten nog altijd in op herhaling, herhaling, herhaling.
Idem voor Janiak, die soms akelig veel op Cal Morris lijkt. Zijn hooligangeroep klinkt als het getier van een pubuitbater die een vechtpartij te veel in z’n kot kreeg, en vervolgens net niet explodeert. Het zijn stuk voor stuk rauwe, monotone slogans, maar die wel gebracht worden met overgave. En soms aanvoelen als exacte kopieën van vroeger. Zelfs de titels – “Raped And Pillaged”, “Looking At Pictures Of Genocide”, “Population Control” – en politiek getinte onderwerpen en obsessies (oorlog, nucleaire apocalyps, massamanipulatie) zijn intact gebleven. En in heel wat gevallen – van de titeltrack tot “False Flag Entertainment”, “New World Order” en afsluiter “The Terror Alert” – levert dat kleine, fucking kwade splijtbommetjes op die snauwen met schuimbekkende muilen.
Veel goede intenties, een tempo dat doorgaans enkel Jonge Turken gegeven is en bakken energie, dus. Dat is best straf, al is er anderzijds niks dat deze plaat onderscheid van het origineel, enkel dat die iets sterker was, iets meer afwisseling in de aanbieding had, en wél wist te boeien van voor tot achter. Dus komt het erop aan om een afweging te maken: als je er geen bezwaar tegen hebt dat een band zichzelf herhaalt met een plaat die muzikaal niet meer zo vernieuwend is als vroeger, maar wel nog massief uithaalt, dan is dit iets om in huis te halen (en dat suikerwater en die leren jekker klaar te leggen). Ben je eerder de mening toegedaan dat evolutie centraal moet staan, dat een band op z’n minst moet doen alsof, dan is dit ten allen koste te mijden, want de cirkel was zelden zo rond als ze nu bij Discharge is.
Discharge staat in november op het Breaking Barriers festival in Het Depot (Leuven), naast andere ouwe rotten als The Damned, The Membranes en Hard Skin.
