Jagjaguwar, 2009
PIAS
‘Zijn dat nu Enten op die hoes, of hoe zit dat?’: u hoeft niet aan
de pretsigaret gelurkt te hebben om die question jambon te
laten oprijzen wanneer u ‘Farm’ ter hand neemt. Op hun uitstekende
comebackplaat ‘Beyond’ uit 2007 rookte de originele lineup van
Dinosaur jr. weer de vredespijp, maar afgaande op die ‘Lord of the
Rings’-achtige wezens lijken ze die nu bijgekruid te hebben met wat
groene accenten. Vreest echter niet, want de muziek op hun nieuwe
studioplaat is allerminst ontsproten aan drugswalmen. De groezelige
gitaarnoise van J. Mascis, Lou Barlow en Murph klinkt namelijk nog
steeds even krachtig als de kaken van een T-Rex en zo zwaar als een
Diplodocus met overgewicht. Geen overbodig sologemekker of irritant
gejengel dus op ‘Farm’, maar een band als een geoliede
teletijdmachine die ons moeiteloos twee decennia terug in de tijd
katapulteert!
De hoogdagen van Dinosaur jr. liggen namelijk nog steeds in het
einde van de jaren ’80, toen het trio met platen als ‘You’re Living
All Over Me’ en ‘Bug’ mee de grofkorrelige paden effende voor de
grunge van de ’90’s. Mascis, Barlow en Murph hebben dus zelf bijna
de Ent-gerechtigde leeftijd bereikt, maar ze zijn duidelijk
allerminst verdord tot vermolmde knotwilgen. ‘Beyond’ was al een
voltreffer, maar ‘Farm’ is de ultieme bevestiging dat hun
creativiteit sinds 20 jaar niet meer zo in bloei heeft gestaan als
nu. Zelf mogen deze dino’s dan al vetrolletjes en grijze haren
beginnen te vertonen, maar dat geldt allerminst voor hun
songs.
Luister maar naar de manier waarop opener ‘Pieces’ onmiddellijk het
gruis van het asfalt doet opspatten. Al vanaf de openingsseconde
van ‘Farm’ sleurt Dinosaur jr. de luisteraar met gierende banden
mee naar de diepste krochten van de gitaarversterker. Het is een
statement en een song tegelijk: we’re back en qua
vitaliteit en decibels leggen we nog steeds moeiteloos de jongste
wolven over de knie. Ook ‘Over It’ en ‘I Want You To Know’ rocken
moeiteloos het stof van alle troeven van Dinosaur jr.: dat solide
drumwerk, die dichtgeplamuurde muren van gitaarnoise, de
kronkelende solo’s en het soms jammerende, maar o zo aandoenlijke
geruzie van Mascis met de toonladder.
Maar laten we ook de sublieme melodieën niet vergeten. Want hoe
grauw, ruw en groezelig Dinosaur jr. soms ook mag klinken, de band
vergeet nooit te zalven tijdens hun soms onheilige pak slaag. Net
als op hun beste werk vormen noise en melodie communicerende vaten
die elkaar perfect in evenwicht houden. De penetrante geur van
melancholie tijdens het bloedmooie ‘Ocean In The Way’, de
harmonieuze samenzang tussen Barlow en Mascis in ‘Your Weather’ of
de melodieuze wurgslang-solo’s van ‘Plans’: ze vormen klaprozen op
hun grof gemetselde wall of sound die ook popliefhebbers
zullen doen teruggrijpen naar deze plaat.
Over de solo’s van Mascis gesproken, die blijven op de eerste
plaathelft opvallend lang in de kast zitten. Vanaf het snedige
‘Friends’ ruimen de gebalde spieren echter plaats voor lange
rekoefeningen zonder aan spankracht in te boeten. Zo klokken ‘Said
The People’ en ‘I Don’t Wanna Go There’ af op een dikke acht
minuten, maar in tegenstelling tot de soloplaten van Mascis staat
er geen noot te veel op. De ritmesectie slaat namelijk constant
spijkers met koppen en laat Mascis’ gevleugelde interventies nooit
te ver wegfladderen.
Wie dacht dat ‘Beyond’ een stuiptrekking was van een gefossileerde
80’s-restant, zit er dus mijlenver naast. In tegenstelling tot
zovele andere bands die een comeback maken om het zwembad in hun
buitenverblijf af te betalen, speelt Dinosaur jr. met de honger en
de pure noodzaak van een stel jonge honden. ‘Farm’ rockt dan ook
moeiteloos de luizen uit uw helmboswuivende haardos en de plaat mag
zonder schaamrood op de wangen naast hun beste werk plaatsnemen.
Tot op Pukkelpop!
Dinosaur jr. speelt op 22 augustus op Pukkelpop in
Kiewit.
