Geen machtswissel voorlopig aan de top van de Belgische rock. dEUS heeft een nieuwe plaat gemaakt en dat binnen een redelijke termijn, zonder bezettingswissels én met tien parels.
Als er één vaderlandse groep is die er zonder moeite in slaagt de gemoederen te verhitten, dan is het dEUS. Zo vindt de ene er geen zak aan, terwijl de band door de andere doodgeknuffeld wordt. Het ziet er niet naar uit dat dat zal veranderen met Vantage Point. De plaat mag dan wel een nieuwe richting aangeven voor de groep, zoals single "The Architect" al indiceerde, maar dat wil nog niet zeggen dat het publiek zomaar mee is.
Met de single kwam dEUS in februari immers absoluut verrassend uit de hoek. Zoals Tom Barman beloofd had, klonk dEUS op "The Architect" behoorlijk eclectisch en, jawel, dansbaar. Al gaat dat laatste niet voor het hele album op, de conventionele beschouwingen over dansen in het achterhoofd. Veeleer dan een dansplaat, is Vantage Point de soundtrack van een nacht in een grootstad, met alle mood swings en hoogte- en dieptepunten die tussen het ondergaan en het opkomen van de zon plaatsvinden. Het dansbare, de euforie, de melancholie: het zit er dus allemaal in en komt met elke luisterbeurt een beetje meer naar boven drijven.
Muzikaal geeft dat een album dat in zekere zin verder bouwt op voorganger Pocket Revolution, maar net zo goed een frisse start betekent voor dEUS. Vantage Point mag dan wel gemaakt zijn in de bezetting die alweer een drietal jaar meegaat, nergens is een spoor van sleur te vinden, integendeel. Bovendien klinkt dEUS meer dan ooit als een geheel dan als een som van de delen, zoals de samenzang in "The Architect" en de muzikale verscheidenheid van "Oh Your God" laten horen.
Die gebalde groepsklank resulteert in veel schoons, zoals het zachtjes opbouwende "Is A Robot", dat laag na laag op je afkomt tot het je helemaal omvat en je meegespoeld wordt naar de zachte warmte van "Smokers Reflect": een moment van introspectie tijdens het roken van een sigaret, een pauze in de trip naar het einde van de nacht. In dezelfde sfeer baadt het verstilde "Eternal Woman", waarin Lies Lorquet (Mintzkov) zachtjes op de achtergrond aanwezig is, als steun en toeverlaat van zanger en luisteraar.
Maar er is ook de meer funky kant die de groep laat horen in een nummer als "Favourite Game": dreigende gitaren trekken het nummer stukje bij beetje vooruit tot het, langs een melodieus tussenstuk, op een plaats terechtkomt waar de waanzin lijkt te heersen. Om vervolgens met "Slow" alweer een totaal andere kant uit te duiken, mede dankzij Karin Dreijer Andersson van The Knife. Of het door haar aanwezigheid is, door de piano die voor kleine climaxen zorgt, de betoverende tekst of een combinatie van dat alles, is niet duidelijk, maar het nummer heeft de zelfde magische uitstraling als Silent Shout van The Knife. Daarmee toont dEUS dat het nog lang niet afgeschreven is. Integendeel: na ruim vijftien jaar weet de Antwerpse band nog steeds verrassend en ijzersterk uit de hoek te komen.
Het beste dat u voor Vantage Point echter kan doen, is alles wat u van dEUS kent overboord gooien en de groep opnieuw van nul leren kennen. Met intimistische parels als "The Vanishing Of Maria Schneider", de muzikale draaikolk van "Oh Your God" of de heerlijke, van een kinderkoor voorziene en zo fris als het ochtendgloren klinkende afsluiter "Popular Culture" valt op die manier een groep te (her)ontdekken die heel wat moois op zijn palmares heeft staan.
