V2, 2008
Wij hebben een ongelooflijke bloedhekel aan de mensen die alles van
dEUS al ophemelen nog voor ze het goed en wel gehoord hebben. dEUS
mag anno 2008 dan al een merknaam zijn die voor kwaliteit garant
staat als Marlboro voor kanker, objectivisme is een deugd. Komt
daar nog eens bij dat vooruitgeschoven single ‘The Architect’, hier
en daar de hemel ingeprezen als ware het Jahweh zelve die’m tot ons
bracht, ons deed huiveren in elke vezel van wat ooit een lijf
genoemd werd. U begrijpt dat de nodige scepsis ten opzichte van de
Hugo Claus van de Vlaamse popmuziek op zijn plaats was.
En dan, op zo’n blauwe woensdag ligt ‘Vantage Point’ voor ons. Alle
zever die de voorbije dagen aan de release en de bijhorende
commotie voorafging, wordt al bij de eerste noten van ‘When She
Comes Down’ naar een minder luisterrijk verleden gebannen. Het
nummer klinkt gejaagd, alsof de band de herrie zelf van zich af wil
schudden, als een wild beest dat klaar staat om je te verscheuren
maar finaal zijn muil afwendt, maar tegelijk innig en
voluntaristisch lief. Meer van dat op ‘Oh Your God’, dat Dylan had
kunnen schrijven als hij er dertig jaar later aan begonnen was.
Enerzijds had het een Carlenssong kunnen zijn, anderzijds heeft het
een vervaarlijke sfeer dat alles wat Belgisch is (TC Matic komt nog
het dichtst in de buurt) ver overstijgt. Wij dachten aan de manier
waarop Metallica Cave zou coveren,
bedachten ons dat een dergelijk feest plaatsgevonden had, en
bemerkten dat het toch helemaal anders klonk. De link met Cave is
overigens niet van de lucht. Zo schatten wij de laatste twee
minuten van ‘Is A Robot’ even adembenemend hoog in als wat de man
de laatste tijd uitbrengt – al is de rest van het nummer op het
funky refreintje na ons wat te onsamenhangend en niet doorlopend
boeiend – en is ‘Favourite Game als een Griekse sater die aan twee
priemende ogen genoeg heeft om je tot op het bot uit te kleden zo
geil. Het nummer schudt tussen ‘The Ideal Crash’ en Pocket Revolution om
uiteindelijk toch het dichtst bij laatstgenoemde te blijven hangen
(net zoals de hele cd, die overigens voor het eerst met krèk
dezelfde bezetting is gemaakt). Het nummer is lyrischer maar daarom
niet minder vuil dan Grindermans ‘No Pussy
Blues’, er zit meer goesting in dan in een gemiddelde Dresden Dolls schijf,
en het is completer dan veel U2 songs. Faut le faire. ‘Eternal
Woman’ is in al dat geweld een welgekomen rustpunt. Het is een
trager nummer, zeker geen wereldsong, maar wel een geestig
popliedje dat wat wegmijmert, en hé, heeft dEUS met ‘Nothing Really
Ends’ niet een van hun beste nummers geschreven? Credits ook voor
Mintzkovzangeres Lies Lorquet.
Enkel omdat de duizelingwekkende rollercoaster die de eerste vier
nummers waren onmogelijk kon aangehouden worden, dommelt ‘Vantage
Point’ daarna enigszins in. Elke andere Belgische band zou een hand
en nog wat vingers overhebben voor een nummer als ‘Slow’, maar net
als bij Barmans film Any Way The Wind Blows
hadden we hier het gevoel dat er meer uit het concept te halen
viel, als openbaart het nummer zich in de finale noten toch aan ons
als een scheurende en venijnige engelengrimas. Een “erg veilig zal
dEUS wel nooit zijn” wordt meteen ingeslikt bij het horen van ‘The
Architect’. Het blijft hun minste nummer sinds mensenheugenis,
maar het komt beter tot zijn recht in de schemer van het geheel dat
‘Vantage Point’ is dan tussen twee hitjes op de radio. Wild worden
we er wellicht nooit van, maar de Lux. xl versie doet het beste
vermoeden voor de nakende clubtour.
‘Smokers Reflect’ is dan weer het soort nummer waarbij je je zeven
jaar oude zoon op schoot neemt en uitlegt wat popmuziek is. Het
wordt weldra gedraaid tussen twee voetbalflitsen op Radio 1, en is
eigenlijk gewoon een van de beste nummers op de plaat. In de
categorie ‘ook heel leuk’ vinden we verder ‘The Vanishing of Maria
Schneider’, een Theme Time Radio Hour-achtige song die Pink Floyd
had kunnen maken als Syd Barrett langer was gebleven. Van afsluiter
‘Popular Culture’ kunnen we voorlopig niet veel meer zeggen dan dat
het een fantastisch stukje muziek is, maar geef ons nog een week of
drie en we wijden er een populair-wetenschappelijk schrijven
aan.
Voor we ‘Vantage Point’ weer in de lade schuiven nog vlug een
conclusie. Na een eerste luisterbeurt vonden we het een goeie cd,
ondertussen hebben we er al wat meer superlatieven voor over, en
het gros wordt na de volgende vijf luisterbeurten verdiend. De
critici die aanhaalden dat Herman Schueremans de makkelijkste
oplossing koos door dEUS twee jaar geleden een van de headliners
van Werchter te maken, mag definitief de aftocht blazen: dit is een
band op internationaal niveau. Vlaanderen houdt van dEUS zoals het
van Tom Boonen houdt, en daar is hoegenaamd niks op tegen.
