Is het mogelijk om te evolueren tot een beter beluisterbare band en tegelijkertijd toch geloofwaardig te blijven? De muziekgeschiedenis telt tal van voorbeelden die het tegendeel bewijzen, maar met Demon’s Claws’ The Defrosting Of komt er eindelijk nog eens wat tegenwind.
Hoewel het Canadese Demon’s Claws met The Defrosting Of nog maar aan zijn derde plaat toe is, is het een garagegroep die al een paar heuse bokkensprongen heeft gemaakt. Op zijn eerste plaat klonk het combo uit Montreal namelijk nog zo lo-fi als het maar kon, terwijl de groep met zijn tweede plaat al een heuse inhaalbeweging in de richting van de bevriende flowerpunkers Black Lips maakte. Dergelijke radicale koerswijzigingen vallen achteraf bekeken meestal te betreuren, tenzij ze hun nut hebben omdat de band er lessen uit leert. Dat is met The Defrosting Of het geval, want waar Satan’s Little Pet Pig nog als een onverwachte aardverschuiving na het moeilijk beluisterbare, maar erg credibele Demon’s Claws kwam, daar lijkt het nieuwe plaatje een beetje het beste van beide werelden te combineren.
Het resultaat hiervan is een toegankelijkere plaat, waardoor de titel The Defrosting Of haast een letterlijke betekenis krijgt. Alsof Demon’s Claws ten tijde van het titelloze debuut nog een ingevroren rock-‘n-roll-monster uit de oertijd was, met Satan’s Little Pet Pig vervolgens langzaam maar zeker ontdooide en nu met The Defrosting Of helemaal klaar is voor een nieuw begin. Een belofte waar het eerste nummer “Fed From The Hand” in ieder geval meteen op inpikt, want zo verstaanbaar was de zang van frontman Jeff Clarke tot nu toe nog nooit. En dat terwijl de groep het toch niet nalaat om tussenin nog eens naar goede traditie het geluid van indianen te imiteren, wat het hoge smeergehalte op peil houdt en het imago van vuile garagegroep bevestigt.
Met het vluggere “Last Time At The Pool” gaat de groep verder op dat elan, al leunt het nummer eerder aan bij het door flowerpunk geïnspireerde Satan’s Little Pet Pig. Terug naar af dus? Niet echt, want in tegenstelling tot op Satan’s Little Pet Pig heeft een dergelijk nummer hier een kleinere impact en klinkt het eerder als een logisch vervolg op het voorafgaande. Wat bewijst dat Demon’s Claws als groep gegroeid is en nu met een vastere hand zijn nieuw verworven stijl in harmonie kan brengen met de oude.
De grote kracht van het ongepolijste debuut was uiteraard de massieve muur van geluid waarmee het combo het publiek meteen duidelijk maakte over een eigen geluid te beschikken. Dat karaktertrekje komt hier opnieuw iets meer naar voren, maar gelukkig zonder het negatieve gevolg dat alle nummers op elkaar gaan gelijken. Het vraagt weliswaar nog wel enkele luisterbeurten, maar wie geduld heeft, wordt beloond, omdat er achter het lo-fi gitaargeweld wel degelijk creatieve nummers schuilgaan. Hoe valt het anders te verklaren dat Demon’s Claws in “Fucked On Ketamine” als een rammelende locomotief voorbij raast, terwijl de groep in het heerlijk zachte “Anny Lou” net als een verhalende Bob Dylan klinkt?
De enige verklaring hiervoor is natuurlijk dat de groep met The Defrosting Of een ideaal evenwicht heeft gevonden dat hem toestaat al zijn nuances met de juiste dosering in de verf te zetten. Een nummer als “Weird Ways” combineert immers feilloos garage en country, terwijl “At the Disco” het postpunkgenre verkent en “Trip To The Clinic” het perfecte luisterliedje is. En dat terwijl er geen enkel nummer ondanks de talrijke kleurverschillen toch echt uit de toon hoeft te vallen.
Dat maakt dat Demon’s Claws met The Defrosting Of perfect op koers zit. Met het nieuwe plaatje is de groep er namelijk in geslaagd om tegelijkertijd iets beschaafder en toch iets krachtiger dan met voorganger Satan’s Little Pet Pig te klinken. Wat volgens ons een ingewikkelde opdracht moet zijn, die qua moeilijkheidsgraad net geen Belgische regeringsvorming evenaart.
