Ze komen uit het troosteloze Southampton, zien eruit als misdienaars met een pagekopje en hebben de rock ’n roll uitstraling van een kersenpitkussen. Toch weet het Britse Delays met hun debuutalbum Faded Seaside Glamour de schare verwaarloosde Britpopfans opnieuw uit hun (bier)tent te lokken. Fuck Oasis, here’s Delays!
Het gekende Britpop-recept blijft het doen: eenvoudige songs, geurend naar de songsmeedkunsten van Lennon & McCartney, met licht verteerbare poppy zanglijnen. Is Delays dan het zoveelste flauwe doorslagje van The Verve of Travis? Absoluut niet.
Delays is Britpop op Jamie Olivers wijze: een herkenbaar basisgerecht met gewaagde combinaties en verrassende ingrediënten. Opvallendste smaakmaker is de bijzonder plastische falsetstem van frontman Greg Gilbert. Zijn stembereik is indrukwekkender dan dat van Joost Zweegers en Chris Martin samen. Vaak weeft hij zelfs drie of vier zangpartijen boven elkaar, en krijgt de plaat een verheven, haast cerebrale sfeer. Delays worden vaak The Sweet Harmony Fetisjists genoemd net omwille van hun geluidsbehang.
Faded Seaside Glamour staat bol van nonchalante popsongs die groots klinken en een precisiebombardement uitvoeren op je trommelvlies. Het is heerlijk vertoeven in Delays’ dromerige wereld die zowel lonkt naar Cocteau Twins, The La’s, The Byrds als Starsailor.
De hoogtepunten van het album zijn ongetwijfeld de opener "Wanderlust", de single "Nearer than Heaven" en het meeslepende "There’s water here". Afsluiter "On" is zonder meer het indrukwekkendste nummer: een doffe technobeat, gestaag aanzwellend polyfonisch gezang, en steeds verder opbouwende gitaarpatronen. Zo zouden de Chemical Brothers Unplugged klinken.
Toch heeft Delays her en der wel eens last van de spreekwoordelijke angst voor het cliché. Soms zoeken Greg Gilbert en de Zijnen geforceerd naar alternatieve invullingen van klassieke popstructuren, die al gauw meer op overmoedige moeilijkdoenerij dan op tomeloze creativiteit gaan lijken. Deze beginnersfout is echter maar een kleine smet op Delays voor de rest onbevlekte blazoen.
De Britse muziekpers is alvast niet gegeneerd om superlatieven boven te halen. Delays wordt nu al in één adem genoemd met de nieuwlichterij van de Britpop: Franz Ferdinand, The Veils, The Stands en The Thrills. Net als bij Oasis zijn twee broertjes het creatieve brein. Benieuwd of Greg en Aaron Gilbert even flamboyante vuilbekkers zullen worden als de Gallaghers. Wij van goddeau hebben echter een donkerbruin vermoeden dat Delays tot in de eeuwigheid een clubje dromerige misdienaars zal blijven. Laat ons bidden.
