Nu-metal heeft een relatief kort en helaas ook weinig interessant leven geleid. Nadat Deftones en Korn begin jaren negentig de krijtlijnen uittekenden, sprongen een hoop bands op de kar en verdunden ze de originele formule verder tot ze op de maat van pubers geschreven was. Limp Bizkit en Linkin Park werden het prototype van een salonfähige muziekstijl.
Pubers worden echter snel "volwassen" en de volgende generatie zag in het hele nu-metalgedoe geen brood. De ene na de andere groep hield dan ook op te bestaan of zette het opportunisme verder door voor de nieuwe hype te kiezen (Papa Roach) en het kleine beetje credibiliteit dat het had schaamteloos te verkopen. Grondlegger Korn was intussen op muzikaal vlak ook al weggedeemsterd tot een schaduw van zichzelf zodat alleen Deftones overbleven.
Na drie knappe albums was er het teleurstellende Deftones, dat ook volgens de groep zelf vooral of alleen de fans zou aanspreken. Frontman Chino Moreno zocht andere uitwegen en herstartte het project Team Sleep, dat veel meer ambient en wave-invloeden bevatte. De interne meningsverschillen, vooral tussen Moreno en gitarist Stephen Carpenter, bedreigden ondertussen het voortbestaan van Deftones. Het vorig jaar uitgebrachte B-Sides And Rarities kon dan ook als een afscheid geïnterpreteerd worden.
De plooien zijn echter gladgestreken, drie jaar na Deftones heeft de groep dan toch het heilige vuur teruggevonden. Saturday Night Wrist knalt ongemeen hard en zoekt aansluiting bij de eerste drie albums zonder de evolutie van de groep uit het oog te verliezen. Zo zijn er veel meer "electrowave"-invloeden te horen en breken enkele songs zelfs zonder meer met het harde geluid. Het experiment dat op White Pony, herinner u het gruwelijke "Teenager", nog in zijn kinderschoenen stond, heeft hier een vol geluid gekregen.
Het enige pure electrowavenummer is weliswaar "Pink Cellphone", dat wat Massive Attack-trekjes vertoont maar ook "U,U,D,D, R, L,R,A,B, SELECT, START" draagt een sterke electrostempel. "Combat" heeft wel nog een bezwerende intro maar schakelt snel over naar een veel steviger Deftones-geluid waarbij Moreno opnieuw krijsen en gillen mag als een speenvarken en Carpenter de distortion in overdrive gooit. De muzikale geschiedenis van Deftones zit in dit hele nummer vervat. Op de andere nummers wordt er veel meer rechttoe rechtaan gemusiceerd. De groep heeft duidelijk het spelplezier en de sterkte van de eerste albums teruggevonden.
"Hole In The Earth" mag dan ook ongegeneerd openbarsten en overgaan in de dreun "Rapture". Met "Beware" wordt de puur melodieuze en ingehouden kant van de groep een eerste keer bovengehaald, een tweede maal gebeurt het op "Xerces", terwijl een nummer als "Ratsiratsirats!" een gemeen stuk vreten is dat nauwelijks weigert adem te halen. Ook het potig rockende "Mein", het melodieus-harde "Cherry Waves", het meeslepende "Kimdracula" en het dromerige "Riviera" positioneren zich in het juiste kamp. De songs hadden dan ook evengoed tussen het betere werk op Adrenaline, Around The Fur of White Pony kunnen staan.
Nu-metal is al lang, en gelukkig maar, ten grave gedragen. De groepen van weleer zijn in de plooien van de muziekgeschiedenis verdwenen en hun albums duiken vooral op in ruilfora en tweedehandswinkeltjes. Het stigma hoeft niet meer bovengehaald te worden telkenmale Deftones een nieuwe plaat uitbrengt. Het volstaat nu om te zeggen dat de groep met Saturday Night Wrist de bittere nasmaak van Deftones weggespoeld heeft én dat het wel degelijk mogelijk is om een stevige rockplaat uit te brengen die niet schatplichtig is aan zovele postpunkgroepjes.
