Wablaf?, 2009
Zet het op een zuipen met een taalkundige en je krijgt het vast in
je strot geramd: ons taaltje is verkavelder dan het Vlaamse
hinterland en onze dialecten worden opgepeuzeld door het monster
van de tussentaal. Nog een geluk dat hiphop trouw blijft zweren aan
de streektaal. Sint Andries MC’s en ’t Hof van Commerce eren hun
dialect al jaren met veel toewijding, maar nu krijgen ze het
gezelschap van De Predikanten, two mc’s and one dj uit
Aalter. Deze gemeente op de grens tussen Oost- en West-Vlaanderen
gaat al jaren gebukt onder de grootheidswaanzin van ’titelvoerend’
burgemeester Pieter ‘Crembo’ Decrem, maar het swingende trio poetst
het blazoen van Aalter met verve op. De modus operandi:
pretentieloze en trefzekere hiphop met haar op de tanden én
kloten!
De Predikanten is zo’n collectief dat geduldig, maar noest aan de
weg timmert en gestadig voor een steeds gevuldere kerk preekt. Mc’s
Baron Duyck en Nephtali smeden al jaren hun rhymes als ze het
heetst zijn en toen dj Mr. Leenknecht erbij werd gehaald, diende de
stroomversnelling zich eindelijk aan. In 2005 werd de
Diesel-U-Music Contest gewonnen, een finaleplaats in het
Oost-Vlaams Rock Concours liet niet lang op zich wachten en vorig
jaar gooide de liturgie van De Predikanten hoge ogen op Humo’s Rock
Rally. Niet onlogisch, want het trio serveert sappige en
aanstekelijke hiphop, gemarineerd in aardse geneugten en afgewerkt
met enkele schilfers humor en relativeringsvermogen. Herkenbaar en
laagdrempelig, maar gestileerd en perfectionistisch tegelijkertijd:
De Predikanten vechten voor hun right to party, maar ze
maken er verdomd straffe hiphop mee.
Verwacht dus geen diepgravende maatschappijkritiek of haarscherpe
politieke analyses à la Henry Rollins bij De Predikanten. Baron
Duyck en Nephtali zijn eerder chroniqueurs van de voetnoten van het
leven. Streekbieren zuipen in ‘Tripels’, ontstressen in ‘Pakt ui ne
zetel’, de draak steken met losers in ‘Dits!’ en seks in zowat elk
nummer: de peper en het zout van het bestaan, quoi! De
Predikanten zijn dus allesbehalve doemprofeten en het doet deugd om
nog eens een hiphopcollectief te horen dat het leven gewoon viert
in plaats van het te ontleden. Bovendien is de interactie tussen de
mc’s een plaat lang vinnig en dynamisch. Als de Mike D en MCA van
het Meetjesland vuren Baron Duyck en Nephtali elkaar aan en jutten
ze elkaar op terwijl Mr. Leenknecht met hoorbaar genoegen olie op
het vuur gooit.
Die laatste slaat trouwens verschillende muzikale vaatjes aan,
waardoor ‘Wablief?’ ook meer dan de moeite waard is als je het
Aolters van De Predikanten nie verstoat. De rhymes worden
vakkundig gestut door opzwepende beats, rake samples, vurige funk
en vooral heel veel swingende jazz. Zo is het titelnummer een
onweerstaanbaar stukje nostalgie dat knipoogt naar rokerige
jazzclubs, maar toch ontegensprekelijk ‘nu’ klinkt. ‘Oasemt’ dampt
dan weer de ruiten aan met broeierige dubstep die schippert tussen
het filmische van Burial en de rechttoe rechtaan-aanpak van
Benga.
Laat het duidelijk zijn: De Predikanten hebben hun oren niet in hun
zakken. De invloeden van ‘Wablief?’ beperken zich dus niet tot de
obligate Beastie Boys en ’t Hof van commerce. Wie goed luistert,
zal horen dat het trio ook met de pollen in de discografie
van eigenzinnige en experimentele rappers/producers als Madlib en
MF Doom graait. Ook de instrumentale collages van DJ Shadow passeerden
ongetwijfeld de revue in het repetitiekot. De Predikanten gooien
hun lijntjes uit in verschillende vijvers, maar slagen er
tegelijkertijd in om meer te zijn dan de som der delen.
‘Wablief?’ is een no-nonsense staaltje huisvlijt dat
ongetwijfeld een frisse wind door het Vlaamse hiphoplandschap zal
jagen. Er is overduidelijk hard aan het materiaal geschaafd tot
enkel de essentie overbleef en het resultaat mag er wezen. Dizzee
Rascal mag dan net z’n party record uit hebben, maar laat
in uw zoektocht naar energetische, pretentieloze hiphop zeker ook
‘Wablief?’ niet links liggen. De Predikanten zijn bonkers.
Vertel het voort!
www.myspace.com/depredikanten
